Ολίγη σοβαρότης Στο παρά πέντε παρακαλώ!

Δύο με δυόμισι εκατομμύρια τηλεθεατές «έφτυσαν» για μια ακόμη φορά τα παιδιά του «Παρά πέντε» και τους άφησαν να παρακολουθήσουν και πάλι ένα μπαγιάτικο επεισόδιο. Τόσοι είναι οι θεατές τους συνήθως, αν και με την παντελή έλλειψη υπευθυνότητας απέναντι στο κοινό έχουν χτυπήσει μερικές φορές και ένα εκατομμύριο επτακόσιους ή οκτακόσιους- φαντάζομαι ως τιμωρία.
Το σήριαλ είναι φρέσκο, καλό, χιουμοριστικό και δροσερό, είναι ό,τι καλύτερο παίζεται στην ελληνική τηλεόραση φέτος (και πέρσι το ίδιο ήταν) αλλά αυτό δεν σημαίνει πως μπορούν οι δημιουργοί του και το Mega να αδιαφορούν για τον κόσμο που τους παρακολουθεί και τους λατρεύει και να σερβίρουν συχνά ξαναζεσταμένο φαγητό.
Οι επαναλήψεις ξεκίνησαν δειλά- δειλά πέρσι, οπότε και το κανάλι είχε κατά νουν να κρατάει «πισινή» ώστε να πάει την σειρά και δεύτερη χρονιά, και κόντεψε, στο τέλος, να βλέπουμε μόνο επανάληψη. Τέλειωσε όμως η σαιζόν και είπαμε εντάξει, τώρα μπαίνουν και πάλι τα πράγματα σε μια τάξη. Αμ δε! Ηδη δύο φορές έχουμε δει τα ίδια ή σχεδόν τα ίδια (η προηγούμενη επανάληψη ήταν σε συρραφή επεισοδίων).
Λοιπόν, τι θα γίνει βρε παιδιά; Θα μας τιμωρήσετε κι άλλες φορές επειδή σας αγαπήσαμε; Θα συνεχίσετε να μας γράφετε στα παλαιότερα των υποδημάτων σας και να συμπεριφέρεστε όπως δεν μας συμπεριφέρθηκε ποτέ τηλεοπτική εκπομπή- φορτώνοντάς μας με επαναλήψεις που πλέον καταντούν βαρετές; Κι εσείς, αγαπητέ Γιώργο Καπουτζίδη, που το ταλέντο σας είναι εξαιρετικό, θα επαναπαυθείτε σε αυτό και θα συνεχίζετε να αδιαφορείτε για τις υποχρεώσεις που πολλαπλασιάζονται όταν η επιτυχία είναι τόσο μεγάλη όσο η δική σας; Στο χώρο της τηλεόρασης είστε. Εχετε συνειδητοποιήσει ότι μόδα είναι και περνάει, άραγε, αλλά τα καπρίτσια δεν συγχωρούνται; Και, όπως λέει και το γνωστό κομμάτι:
«Αγάπα με να σ’ αγαπώ
Θέλε με να σε θέλω
Γιατί θα έρθει ένας καιρός
Να θες και να μη θέλω.»

Πού είναι οι μπάτσοι οέο;

Βλέπω ειδήσεις(καλά να πάθω) ΑΛΛΑ, ακούστε με. Μέχρι τώρα έμαθα για μία ληστεία σε σούπερ μάρκετ πριν από λίγο (το μαγαζί γεμάτο κόσμο) για κάτι τύπους που πετάνε πέτρες εναντίον αυτοκινήτων στην Αττική Οδό και ποιος ξέρει τι άλλο θα μάθω ώσπου να τελειώσει το δελτίο.
Συνηθισμένα πράγματα, θα πείτε. Μάλιστα. Και πού είναι οι μπάτσοι οέο; Μήπως πρέπει κάποτε η πολιτική ηγεσία που τους κανακεύει (παπάκια μου, χηνάκια μου, μωρά μου, πραίτορές μου) τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που τους καλούν μονάχα όταν δίνουν καλή παράσταση και εμείς οι ίδιοι, μήπως, λέω, πρέπει να ξυπνήσουμε; Η πολιτική ηγεσία για να τους βάλει φρένο, όπως οφείλει, και να τους υπενθυμίσει το πολύ μα πολύ απλό ότι γι' αυτό πληρώνονται, για να προστατεύουν τον κόσμο και να κυνηγούν τους κακοποιούς. Και να λάβει μέτρα για όσους δεν το κάνουν, να ελέγξει τις περιπολίες και τα συστήματα αστυνόμευσης (όχι μεγάλε, άσε κάτω τις κάμερες, παράνομες είναι- αλήθεια, τις έκλεισαν όπως διατάχθηκαν από το δικαστήριο, ή μας δουλεύουν; Τι ρωτάω τώρα κι εγώ...)
Τα μέσα ενημέρωσης για να τους ελέγξουν, όπως θα έπρεπε να έχουν κάνει και τα κόμματα στη Βουλή, αφού αυτή ακριβώς είναι η δουλειά τους. Αλλά πώς να τους ελέγξουν, αφού συνήθως και αυτά τους κανακεύουν και οι αστυνομικοί τους συντάκτες είναι πολύ συχνά άνθρωποι της αστυνομίας; Τρέχα γύρευε...
Εμείς, τέλος, για να τους κάνουμε να καταλάβουν ότι κακώς μας πουλάν φούμαρα. Δεν τα τρώμε, που λένε....
Και μετά, έμαθα τις δημοτικότητες στο νέο γκάλοπ που θα βγάλει, λέει, αύριο μια εφημερίδα: πρώτη η Ντόρα, δεύτερη η Φώφη, τρίτος ο Ευάγγελος, τέταρτος ο Νικήτας, πέμπτος ο κύριος Τίποτα. Και ξύπνησα!

Αρχισαν τα όργανα!

Από Δευτέρα, 2.000 (και βάλε) συμβασιούχοι του υπουργείου Πολιτισμού, καπούτ. Εργασιακώς, καπούτ. Εγγραφο του γενικού διευθυντή διοικητικής υποστήριξης εντέλλει τις υπηρεσίες να μη δέχονται για εργασία όσους έχουν εκκρεμότητες με τη σύμβασή τους, δηλαδή όσους εργάζονται με ασφαλιστικά μέτρα. Δύο χιλιάδες έκτακτοι, λοιπόν, από το υπουργείο και τους εποπτευόμενους φορείς του (και βασικά από το Ταμείο Διαχείρισης Πιστώσεων για την Εκτέλεση Αρχαιολογικού Εργου, που κάνει τα μεγάλα αρχαιολογικά έργα) θα βρεθούν στο δρόμο.
Σημείωση πρώτη: αν φύγουν τόσοι άνθρωποι, τα έργα του ΥΠΠΟ θα μείνουν πίσω, με αποτέλεσμα να χάσουμε πολλά, μα πάρα πολλά χρήματα από κοινοτικά προγράμματα- ούτε αυτό δεν σκέφτηκαν. Ούτε ότι κάθε έργο που δεν γίνεται θέτει εν δυνάμει σε κίνδυνο ένα μνημείο.
Σημείωση δεύτερη: προσωπικά δεν είμαι υπέρ της μονιμοποίησης όλων των συμβασιούχων, συμφωνώ όμως για όσους καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες- αυτή είναι η περίπτωση του ΥΠΠΟ. Αφήστε που ήδη άρχισαν προσλήψεις γαλάζιων παιδιών (ποιος είχε αμφιβολία;)
Σημείωση τρίτη: από αυτό το υπουργείο πέρασε ως υπουργός και ο πρωθυπουργός! Ο ίδιος που είχε υποσχεθεί ότι θα τους μονιμοποιήσει όλους. Προεκλογικά, βέβαια...

Οι ιστορίες του διαβολοδικηγόρου (11)

Γνωστή ηθοποιός έπαιξε το Μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα του Ο' Νιλ, ένα έργο στο οποίο είχε μεγαλουργήσει η Παξινού. Δεν φτούρισε και οι παραστάσεις σταμάτησαν άδοξα. Οπότε ο Μιχάλης, που γνωρίζει από πολύ κοντά λόγω του επαγγέλματός του όλο το αθηναϊκό θέατρο, σχολίασε:
-Δεν μπορείς, αγάπη μου, να είσαι μια ζωή Κατίνα και να θέλεις ένα ωραίο πρωί να γίνεις Κατίνα Παξινού!

Ο Τομ και η Κέιτι μας τα πρήξανε!

Αντε από κεί! Ηρθαν στην Ευρώπη για να κάνουν τον πιο κιτσάτο γάμο της χρονιάς και δεν ξέρω πόσοι ηλίθιοι ξεροστάλιαζαν μέσα στη βροχή απέξω μη και χάσουν έναν μετρίου ταλέντου (και αναστήματος) και μία καστανή «ξανθιά» να παντρεύονται κατά τα πρότυπα, λέει της Σαϊεντολογίας! Στην αίρεση αυτή δεν ανήκουν διάφοροι που κατά καιρούς αυτοκτονούν κατά δεκάδες ή κάνω λάθος;
Και τέλος πάντων σκασίλα μου τι πιστεύουν, αλλά γιατί να πάρουν την κιτς αισθητική τους με τις κιτς απόψεις τους και να τις φέρουν στην σικάτη Ευρώπη; Μήπως διότι τον Τομ Κρουζ τον απέλυσαν προσφάτως από την Παραμάουντ (μετά από κάρφωμα της Μπρουκ Σιλντς να μη ξεχνιόμαστε) και ήθελε γκλαμουριά και έτσι; Και πού να βρεις μεγαλύτερη γκλαμουριά από την Ιταλία, με τα ωραία της; Να πάει στο Αμέρικα να την κάνει τη γκλαμουριά του και όχι να προσβάλει τα ευρωπαϊκά μνημεία. Ασε που του έλειπε εντελώς και το τακτ! Πώς αφήνεις κύριε μια γυναίκα δήμαρχο έξω από το γάμο; Τι θα σου στοίχιζε δηλαδή να προσκαλέσεις, από αβρότητα και την δήμαρχο του Μπρατσιάνο όπου είναι το κάστρο που έγινε η τελετή; Μήπως είσαι βλάχος;
Βλάχος- ξεβλάχος, (τι άλλο δείχνουν οι τελετές με τις διπλές σειρές μεσαιωνικά ντυμένων ανθρώπων που κρατούν σημαιάκια και ταμπούρλα και όλα τα συναφή;) το αποκατέστησε επιτέλους το κοριτσάκι. Του έταξε και κάτι εκατομμυριάκα ευρώ μετά τον γάμο, ζήσουν μαζί ή χωρίσουν. Το έβαλε και να σκύψει διότι είναι ψηλότερη από αυτόν και έπρεπε με ένα τρόπο κάτι τέτοιο να μη φαίνεται στις φωτογραφίες. Και αυτή, (που η Μιμή Ντενίση μπροστά της είναι ταλεντάρα) τον κρατά με τέτοιο άγχος και φόβο ψυχής, όπως φαίνεται στην πόζα για τα μίντια, που λες, κάτσε κουκλίτσα μου, άραξε. Τράβα του και το χαλάκι κάτω από τα πόδια. Ωραία είσαι, νέα είσαι, παιδί του έκανες, τι άλλο να θέλει το πουρό αγαπητή μου Κέιτι Χολμς;
Πήγε και η Μπρουκ Σιλντς (που ξέχασε ότι κλαιγόταν στη σύζυγο του κ. Παραμάουντ ότι το κακό παιδί ο Τομ την κουτσομπολεύει ότι πίνει αντικαταθλιπτικά, και εκείνη, που του είχε πολλά μαζεμένα ζήτησε την απόλυσή του). Πήγε και ο Ρίτσαρντ Γκιρ (γέρασε κι αυτός, τα βλέπεις Τομ; Μόνο ο Σον Κόνερι και ο Χάρισον Φορντ μένουν αγέραστοι, χρυσό μου. Θα τους ξανανιώνει το ταλέντο τους, φαίνεται. Και ο Πατσίνο, ο Ντε Νίρο και ο Χόφμαν είναι τάπες στο ύψος, αλλά τι τάπες... με κάτι ταλέντα, ΝΑΑΑ). Πήγε και η Τζένιφερ Λόπεζ και ο Τζον Τραβόλτα (σε είχα για έξυπνο παιδί, Τζον, όχι να μπλέκεις με θρησκοληψίες- γιατί μου είπαν ότι ασχολείσαι και εσύ με τη σαϊεντολογία- τέλος πάντων). Και ο Αντρέα Μποτσέλι που τραγούδησε και μετά την τελετή. Ε, μέχρις εκεί. Αλλά όταν λέμε χλιδή και λάμψη, δεν εννοούμε δέκα- δεκαπέντε αστέρες μανίτσα, εντάξει;
Το καλύτερο όμως το έκανε η Πενέλοπε Κρουζ, που δεν πήγε, αν και προσκλήθηκε. Ομως, ως διαβολική «πρώην» του «γόη» του έστειλε ως δώρο 120 τριαντάφυλλα. Που μαδάνε μέσα σε δυο μέρες και δεν μένει τίποτα να σε θυμούνται. Η Πενέλοπε, φυσικά, μένει έτσι κι αλλιώς αξέχαστη.
Φωτό, δεν μπορώ να φορτώσω με τίποτα (τον γρουσούζη!) Τραβάτε στου zouri για τα σχετικά.

Το σώμα και το αίμα του Πολυτεχνείου

«Ω ανήμπορο ποίημα,
ανήμπορο, ανήμπορο, ατελέσφορο.»

Ακούω μέσα μου τη φωνή του ποιητή. Ακούω τις φωνές αυτής της λαοθάλασσας που ζητά Ελευθερία. Δεν τολμώ πια να περάσω από το Πολυτεχνείο, μη σκεπαστούν αυτές οι ουράνιες φωνές με κραυγές, και οι μαγικές εικόνες της νιότης μου με εικόνες στα όρια του εθνικοπατριωτικού κιτς.
Για μένα, άλλωστε, το Πολυτεχνείο δεν είναι γιορτή. Εχω χρόνια να πάω στη διαδήλωση, λίγο μετά τη χρονιά που δολοφονήθηκαν ο Ιάκωβος Κουμής και η Σταματία Κανελοπούλου σταμάτησα να συμμετέχω σε αυτό το προκατασκευασμένο παιχνίδι «αναρχικών» ή δεν ξέρω τι άλλο και αστυνόμων, όπου πάντα κάποιος φασιστικής νοοτροπίας δημοσιογράφος κραυγάζει επειδή καίνε τις σημαίες και κανείς δεν κοιτάζει πως καίγεται, σιγά- σιγά και σταθερά, η Εθνική μας Μνήμη- και γι’ αυτό άλλωστε γίνονται τα επεισόδια. Για να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη από φλέγοντα θέματα και για να μάθουν αυτοί που δεν έζησαν την εξέγερση ότι Πολυτεχνείο ίσον καταστροφές.
Το Πολυτεχνείο, όμως, αυτό το ένδοξο αλωνάκι (κατά τον χαρακτηρισμό του άλλου ποιητή για το Μεσολόγγι) ήταν ειρήνη. Ηταν ψωμί, παιδεία ελευθερία. Ηταν αεράκι ελευθερίας μέσα σε μια πολύχρονη, τρομακτική καταπίεση εξαιτίας της οποίας, τελικά, και δοθείσης της οσφυοκαμψίας του ελληνικού λαού, καταστράφηκαν οι δομές της ελληνικής κοινωνίας και φτάσαμε σήμερα να μην αντιδρούμε για τίποτα. Οι πρωταγωνιστές του έσπευσαν, φυσικά, να εξαγοράσουν τη συμμετοχή τους, να πάρουν θώκους στον πολιτικό μας βίο. Δεν θα ασχοληθώ ούτε με αυτούς.
Θα ασχοληθώ με το ξανθωπό κορίτσι που βαδίζει στην Πατησίων με τις φίλες του από ένα νυχτερινό σχολείο. Εκείνες έμαθαν πως κάτι γίνεται στο Πολυτεχνείο και την ξεσήκωσαν. Ο Νοέμβρης είναι ζεστός, σαν άνοιξη. Φορά γαλάζια μαθητική ποδιά και μια κόκκινη λεπτή ζακετούλα. Ξαφνικά βρίσκεται σε μια μεγάλη συγκέντρωση στην οποία ακούγονται συνθήματα: έξυπνα συνθήματα, εύστοχα, συνθήματα που την εκφράζουν: Ψωμί- Παιδεία- Ελευθερία (το μεγάλο αίτημα). Και Εξι χρόνια είν’ αρκετά- δεν θα γίνουνε επτά (για τη χούντα). Και Δεν σε θέλει ο λαός παρ’ τη Δέσποινα κι εμπρός (για τον αρχιοδικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο). Και Κάτω η χούντα. Και Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι (αυτό δεν το καταλάβαινε τότε. Το κατάλαβε αμέσως μετά και το αγάπησε πολύ). Και στο περίπτερο γωνία Πατησίων και Στουρνάρη ήταν γραμμένο το σύνθημα: Μάης 68 (κι αυτό αργότερα το κατάλαβε. Τότε ήταν μόλις 16 ετών).
Φωνάζουμε όλοι μαζί. Χορεύουμε όλοι μαζί. Η κόκκινη ζακέτα γίνεται σημάδι- σημαία. Την κουνάω στον αέρα. Αργότερα, χάρη σ’ αυτή τη ζακέτα και τον ενθουσιασμό του νεοφώτιστου, θα δω τον εαυτό μου πολλές φορές γκρο πλαν στο ντοκιμαντέρ που είχαν τραβήξει οι Ολλανδοί κινηματογραφιστές. Είναι η πρώτη μου διαδήλωση και τα πάντα γύρω αποπνέουν ελευθερία, γλύκα, λάμψη. Είμαι χαρούμενη. Είμαι ευτυχισμένη. Είμαι επαναστατημένη. Αυτή είναι η Στιγμή μου, η κορυφαία στιγμή μου στα πεδία της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας. Επαιξε τον δικό της ρόλο, κατόπιν, στο να γίνω ενεργή πολίτης. Είμαι σίγουρη ότι θα νικήσουμε. Δεν το ξέρω ακόμη πως αυτή θα είναι και η Στιγμή μου μέσα στην Ιστορία. Οτι θα τελειώσει πικρά αυτό που τόσο γλυκά ξεκίνησε, όμως θα έχει τη δική του σημαντική συνεισφορά στην πτώση της χούντας.
Η επομένη είναι Παρασκευή. Μαθαίνουμε πως στους 1050 ή κάπου τόσους χιλιόκυκλους λειτουργεί ραδιοφωνικός σταθμός. Οι γονείς, παλιοί αντάρτες, τον ακούνε και κλαίνε από τη συγκίνηση. Να τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, που μέχρι τότε τα ακούγαμε παράνομα στα σπίτια και στις εκδρομές. Να και του Γιάννη Μαρκόπουλου. Και η Ρωμιοσύνη του Ρίτσου (πόσο την αγάπησα από τότε). Η φωνή της Μαρίας Φαραντούρη, είναι ακόμη μέσα στ’ αυτιά μου. Και αφθονα παράσιτα, για να μην ακούγεται ο σταθμός. Αλλά, πολλοί ραδιοερασιτέχνες της εποχής, αναμεταδίδουν το πρόγραμμα. Θα πάω στο σχολείο, θα γυρίσω να ακούσω και πάλι τον σταθμό και το Σάββατο θα κατέβω στην Αθήνα (μένω Φιλαδέλφεια), να πάω κι εγώ εφόδια στα παιδιά που έχουν κλειστεί μέσα.
Οταν γυρίζω, το σκηνικό έχει αλλάξει δραματικά. Δακρυγόνα, εκκλήσεις για ασθενοφόρα, καταγγελίες για τραυματισμούς από τον σταθμό. Σιγά- σιγά κατεβαίνουν και τα τανκς. Κλαίω. Θέλω να είμαι μαζί τους (αλλά πώς να πάω, σχεδόν παιδί, μέσα στη νύχτα;) θέλω να τους βοηθήσουμε, να τους βοηθήσουν. «Πώς μπορείτε, λοιπόν, να κοιμάστε» φωνάζει ο Δημήτρης Παπαχρήστος από τα μικρόφωνα. Δεν κοιμόμαστε. Ανήμποροι, ανήμποροι, ατελέσφοροι, παρακολουθούμε την προαναγγελλόμενη σφαγή.
Φωνάζω, διαμαρτύρομαι. Θα κατέβουν οι οικοδόμοι, θα κατέβει «ο λαός της Αθήνας» του οποίου τη συμπαράσταση ζητούν τα παιδιά. Ακούω και πάλι τη φωνή του Δημήτρη (που τότε, βέβαια, δεν ήξερα το όνομά του και που μετά, προς τιμήν του, δεν το εξαργύρωσε ποτέ) να φωνάζει: Είμαστε άοπλοι, είμαστε άοπλοι. Δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει αυτό. Κατάλαβα μετά. Κάνουν ό,τι μπορούν για να μη γίνει μακελειό, αφαιρούν από τη χούντα και το τελευταίο πρόσχημα, ότι δήθεν, ας πούμε, έχουν όπλα. Ακολουθούν τα γνωστά πια, αδέλφια μας φαντάροι και ο Εθνικός Υμνος. Τα ακούω με την συγκίνηση της παρθένας στιγμής, με τον τρόμο ότι θα τους σκοτώσουν, με τη θλίψη που δεν είμαι στο πλευρό τους. Κι έπειτα, έρχεται η σιωπή. Το τανκ έχει μπει, υπάρχουν νεκροί (που οι εξουσιαστές θα προσπαθούν χρόνια να τους κρύψουν), τραυματίες, φοβισμένα παιδιά που ψάχνουν μέρος να κρυφτούν για να μην πέσουν στα νύχια των μπάτσων.
Παρένθεση εδώ: στην πρώτη διαδήλωση που έγινε στις 21 Απριλίου, το 1975, οι μπάτσοι ήταν παρατεταγμένοι στην Αμερικάνικη πρεσβεία σε πυκνές σειρές. Τότε, ακούστηκε μυριόστομο εκτός από το Δούλοι φυλάτε τ’ αφεντικά σας και το Αυτοί σκοτώσαν τ’ αδέρφια μας. Εννοούσαμε, ακριβώς, το Πολυτεχνείο. Κλείνει η παρένθεση.
Από τότε, επί 33 χρόνια προσπαθούν να ξεριζώσουν το Πολυτεχνείο της εξέγερσης απ’ τη συλλογική μνήμη. Το έκαναν εθνική επέτειο, το μετέτρεψαν σε πανηγυράκι, το καπηλεύθηκαν, δημιουργούν επεισόδια. Αυτό, εκεί, αντιστέκεται. Για πόσο, δεν ξέρω.
Θα κλείσω με ένα ποίημα της εποχής. Εφηβικό, πρωτόλειο. Κλείνει μέσα του όμως όλο το συναίσθημα για την τραγωδία του Πολυτεχνείου. Διότι ναι. Οταν μια χώρα φτάνει να σκοτώνει τα νιάτα της, είναι τραγωδία. Οι ηρωισμοί και οι μεγαλοστομίες, δεν αρκούν για να καλύψουν το γεγονός. Τα παιδιά ήταν ήρωες, πράγματι- το «ηρωισμοί» δεν το λέω για εκείνους, παρά για όσους με ξύλινη γλώσσα μιλούν άψυχα για αγώνες και θυσίες, ενώ το αίμα ακόμα σπαρταράει στη μνήμη μας. Το ποίημα, λοιπόν:

Τυφλοί, γιατί για μια στιγμή είδαν τη Λευτεριά
Κουτσοί, γιατί για μια στιγμή περπάτησαν μαζί της
Κουφοί, γιατί για μια στιγμή άκουσαν τη φωνή της
Νεκροί, γιατί για μια στιγμή ζήσαν και τη γευτήκαν.

Το θέμα είναι ΤΩΡΑ τι λες...

Αφού σύρθηκαν στα ανακριτικά γραφεία, κάποιοι από αυτούς στα Διοικητικά Εφετεία, ακόμα και στο Συμβούλιο της Επικρατείας, ο εισαγγελέας εφετών προτείνει να κηρυχθούν αθώοι για την κατηγορία της καταστροφής αρχαιοτήτων οι επιστήμονες που σχετίζονταν με την ανέγερση του Νέου Μουσείου Ακροπόλεως. Ο κ. Σπύρος Μουζακίτης, ο οποίος μελέτησε τη δικογραφία διαπίστωσε ότι από κανένα στοιχείο δεν προκύπτει ότι διαπράχθηκε το αδίκημα της καταστροφής αρχαιοτήτων.
Όπως αναφέρουν τα Νέα σήμερα, «Ο εισαγγελικός λειτουργός στην πρότασή του επισημαίνει ότι οι κατηγορούμενοι, οι οποίοι είναι επιστήμονες με διεθνή εμβέλεια και αγωνίζονται για την επιστροφή αρχαίων αντικειμένων στη χώρα μας, δεν είναι δυνατόν με τις ενέργειες ή τις παραλείψεις τους να διέπραξαν το αδίκημα της καταστροφής αρχαιοτήτων που αρχικά τους είχε αποδοθεί.
Υπενθυμίζεται ότι η ποινική δίωξη κατά των αρχαιολόγων και των υπευθύνων για το εθνικό έργο είχε ασκηθεί με αφορμή μηνυτήρια αναφορά που είχε υποβάλει ο πρώην υφυπουργός Πολιτισμού Πέτρος Τατούλης, αλλά και υπομνήματα ιδιωτών που κατήγγειλαν τους υπευθύνους του Νέου Μουσείου Ακροπόλεως για ζημιές που έλεγαν ότι προκλήθηκαν από τις εκσκαφές και τα έργα αντιστήριξης - κινήσεις που είχαν εκθέσει διεθνώς τη χώρα και μάλιστα την ώρα που το Νέο Μουσείο Ακροπόλεως ήταν διαπραγματευτικό μέσον για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Ελλάδα.
Ο πρώην υφυπουργός, όταν εκλήθη να καταθέσει ενώπιον της 2ης τακτικής ανακρίτριας Διονυσίας Νίκα, ετεροχρονισμένα πήρε πίσω τις καταγγελίες ισχυριζόμενος ότι είχε στηριχτεί σε «κάποιες πληροφορίες πολιτών οι οποίες δεν επιβεβαιώθηκαν».
Τις επόμενες μέρες αναμένεται να εκδοθεί και το βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών που θα κρίνει αμετάκλητα την υπόθεση.» Θα ζητήσει άραγε συγγνώμη ο κύριος υφυπουργός από όσους τόσα χρόνια προπηλάκιζε; Βεβαίως, έτσι κι αλλιώς, υπάρχει ο κίνδυνος να επιβεβαιωθεί το ρητό ότι από τότε που εφευρέθηκε η συγγνώμη χάθηκε κάτι άλλο...

Για να μη νομίζουμε όμως ότι τα πείσματα και τα καπρίτσια, ή, τέλος πάντων, οι κακές εκτιμήσεις και οι ατυχείς χειρισμοί δεν πληρώνονται, ιδού το αποτέλεσμα: το Νέο Μουσείο Ακροπόλεως κινδυνεύει με απένταξή του από το Γ’ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης. Τυπικά, φταίει η αλλαγή εργολάβου. Ουσιαστικά, φταίνε οι προσπάθειες που έκαναν Ελληνες (μάλιστα, Ελληνες!) να απενταχθεί ώστε να μη προχωρήσει η ανέγερση, βαζο-βγάζοντας το έργο στο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα «Πολιτισμός». Βεβαίως, βρήκαν πρόθυμους συμμάχους τους Βρετανούς, οι οποίοι έχουν ένα πολύ ισχυρό λόμπι στην Κοινότητα και κατάφεραν να μας φέρουν σε δύσκολη θέση. Αν σκεφτεί κανείς ότι το όλο πρόγραμμα θα στοιχίσει περί τα 50 εκατομμύρια ευρώ, θα διαπιστώσει πως ό,τι ποσό και αν χαθεί, μεγάλο θα είναι.

Νέλσον Μαντέλα, ο πολυαγαπημένος

Νοέμβριος ήταν και τότε, θα έχουν περάσει δέκα χρόνια θαρώ. Μπαίνω στο Σοβέτο, στη Νότιο Αφρική. Απροετοίμαστη εντελώς για τα όσα θα έβλεπα. Περίμενα μνημεία, περίλαμπρα κτήρια, αίγλη. Βρήκα τη γυμνή αλήθεια ανθρώπων που ήξεραν γιατί πολεμούσαν και γιατί σκοτώνονταν- γι’ αυτό και κατάφεραν όχι μόνο να νικήσουν, αλλά και να μην αλλοτριωθούν.
Κοντά στο Γιοχάνεσμπουργκ και κοντά στην Πραιτόρια, μακριά, ωστόσο από τον «πολιτισμό» των λευκών, το Σοβέτο, που τόσες εξεγέρσεις είχε πυροδοτήσει όλα τα χρόνια του απαρτχάιντ, ήταν ένας ανατριχιαστικά «ξερός» χώρος, και έτσι παρέμενε λίγα χρόνια μετά την άνοδο του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου στην εξουσία. Φαντάζομαι πως έτσι παραμένει ακόμα. Με λιτά σπιτάκια, μικρούς, φτωχούς κήπους, συμμαζεμένες αγορές, ταπεινές εκκλησίες, λίγα καταστήματα, πολλά, όμως, σχολεία. Εκεί έμεναν, και στην πραγματικότητα εγκλωβίζονταν οι μαύροι. Για να μπουν και να βγουν περνούσαν οπωσδήποτε από έλεγχο, χωρίς καμία απολύτως δυνατότητα να παρακάμψουν τα φυλάκια. Υπήρχαν ώρες πριν από τις οποίες δεν μπορούσες να βγεις και μετά από τις οποίες δεν μπορούσες να μπεις- πρακτικά, από νωρίς το βράδυ μέχρι νωρίς το πρωί. Και, αν η εξουσία αποφάσιζε να κάνει επιδρομές εναντίον τους, οι οποίες ήταν πάντα αιματηρές και για πολλούς θανατηφόρες, τίποτα δεν μπορούσε να τους σταματήσει. Εκτός από την αποφασιστικότητα και τη μαχητικότητα των κατοίκων του.
Ηταν τρομερά συγκινητικό να τους βλέπεις και να διαπιστώνεις, εκτός από όλα τα υπόλοιπα, πόσο αξιοπρεπείς και υπερήφανοι άνθρωποι είναι. Από αυτή την πλευρά, λοιπόν, το Σοβέτο, το γκέτο των μαύρων, ήταν για μένα ένα πολύ μεγάλο μάθημα. Που έγινε ωστόσο μεγαλύτερο όταν φτάσαμε στις παρυφές του. Εκεί, μέσα σε φτωχικές και αυτοσχέδιες παράγκες που είχαν κατασκευαστεί από λαμαρίνα ή άλλα ελαφρά υλικά, συναντήσαμε ανθρώπους από όλες τις φυλές της Αφρικής οι οποίοι έρχονταν, πια, μετά την πτώση του απαρτχάιντ στη χώρα ως οικονομικοί μετανάστες. Τα σπίτια τους δεν ήταν μεγαλύτερα από έξι έως δέκα τετραγωνικά και δεν διέθεταν νερό- δεν θυμάμαι αν είχαν καν ηλεκτρισμό. Οι ίδιοι ήταν όμως καθαροί, περιποιημένοι και- όπως και οι νοτιοαφρικανοί- περήφανοι. Είχαν πάει εκεί με το όνειρο μιας καλύτερης ζωής. Θα τη συναντούσαν;
Εκείνες τις στιγμές που οι μεγαλύτεροι μάς έλεγαν τις ιστορίες τους και τα παιδιά πόζαραν για φωτογραφίες (χωρίς όμως σε καμία περίπτωση να ζητούν ανταλλάγματα- όπως και δεν πήραν όταν κάποιοι αποπειράθηκαν να τους δώσουν λίγα χρήματα) από το μυαλό μου πέρασε μια σκέψη που δεν θα την ξεχάσω ποτέ, γιατί μου είχε φέρει δάκρυα στα μάτια: ναι, φυσικά ελπίζουν σε μια άλλη ζωή. Πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς όταν ο Νέλσον Μαντέλα, έζησε δεκαετίες ολόκληρες σε αυστηρή απομόνωση στη φυλακή του, βασανίστηκε, υπέφερε, χωρίστηκε από την οικογένειά του και έχασε τους φίλους του, στερήθηκε συντρόφους, χαρές και διασκεδάσεις, αλλά, ενώ κανείς μα κανείς δεν το πίστευε, στο τέλος όχι μόνο απελευθερώθηκε παρά είχε γίνει και πρόεδρος της χώρας του; Ποιο μεγαλύτερο παράδειγμα ελπίδας θα μπορούσαν να έχουν όλοι αυτοί οι κοινωνικά απόκληροι;
Χθες, ο Νέλσον Μαντέλα, που πια δεν είναι πρόεδρος της Νότιας Αφρικής αλλά ιδιωτεύει μετά από επιλογή του να μην πεθάνει στην εξουσία παρά να την παραδώσει στους νεώτερους, ψηφίστηκε η πιο αγαπητή προσωπικότητα στον κόσμο. Μην ρωτήσετε ποιος θεωρείται ο πλέον αντιπαθής: ναι, το βρήκατε με τη μία. Ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους με το συμπάθειο.

Ακρωτηριάζουν κορίτσια και ταινίες

ΟΚ, μας έχει ξανασυμβεί. Δεν γουστάρει η εξουσία αυτά που λες, σου «κόβει» τη φωνή. Λογοκρισία το λένε, αλλά σιγά να μην ιδρώνει το αυτάκι των ανελεύθερων καθεστώτων που την ασκούν (μεταξύ μας, λογοκρισία υφίσταται και στις πλέον ανεπτυγμένες κοινωνίες, τι να λέμε τώρα;).
Επιστρέφω στο προκείμενο. Μια λιβανέζα σκηνοθέτης, η Ζοσλίν Σάαμπ, έκανε μια ταινία με θέμα την κλειτοριδεκτομή (θυμηθείτε πόσα είχαν γραφτεί στο διαδίκτυο πριν από λίγο καιρό περί αυτής) και γενικώς την γυναικεία σεξουαλικότητα. Ποιος σταμάτησε την προβολή της; Η χώρα που συντηρητικοποιείται σταθερά, η Αίγυπτος.
Όχι, δεν είχαν τα κότσια να της πουν δεν μας αρέσουν κυρά μου οι ιδέες σου. Τι είπαν; Ότι δεν έχουν καταβληθεί φόροι στα αρμόδια κινηματογραφικά συνδικάτα (και εδώ οι σκηνοθέτες χρωστάνε στο ΙΚΑ, υποθέτω και αλλού, αυτό είναι το πρόβλημα;)
Η ταινία «Ντούνια», λοιπόν (Κόσμος) που είχε προβληθεί στο φεστιβάλ του Καΐρου και σε άλλα φεστιβάλ, και που επρόκειτο να βγει σε 18 αίθουσες στην Αίγυπτο, κόπηκε στο και πέντε. Οι θεατές είχαν βγάλει εισιτήρια και περίμεναν την έναρξη, όταν τους ανακοινώθηκε ότι δεν θα προβληθεί.
«Η απαγόρευση προβολής της ταινίας μου είναι ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Τη γύρισα με αγάπη και σεβασμό, αλλά θεωρώ ότι οι Αιγύπτιοι δεν είναι έτοιμοι να δουν τον εαυτό τους μέσα από τον καθρέφτη» δήλωσε η σκηνοθέτις που θεωρεί ότι η αιγυπτιακή κοινωνία πάσχει από την «ασθένεια της στέρησης».
Η «Ντούνια» είναι μια διεθνής παραγωγή (Γαλλία, Αίγυπτος, Λίβανος και Μαρόκο) που κόστισε 1,3 εκατομμύρια ευρώ. Την προηγουμένη της απαγόρευσής της, στην πρεμιέρα, η ταινία υπέστη μια μίνι λογοκρισία, αφού κόπηκαν δύο σκηνές της, μία που έδειχνε την ταλαιπωρία μιας νεαρής που την υπέβαλαν στο μαρτύριο της κλειτοριδεκτομής και μια άλλη που έδειχνε μια ερωτική σκηνή αγάπης. Η ταινία πραγματεύεται τις επιθυμίες, τις αγωνίες και την αγάπη για ελευθερία μιας νεαρής Αιγύπτιας με τρόπο υπαινικτικό, διακριτικό και εξαιρετικά ποιητικό, με λεπτότητα και ευγένεια ακόμα και σε όλες τις άγριες σκηνές (κλειτοριδεκτομή, θανάτωση ενός ενήλικου που του έκοψαν με κοπίδι το λαιμό, κ.ά.).

ΚΑΣ ντούρασελ!

Πώς ήταν ο Κολοσός της Ρόδου; Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα. Το μόνο που ξέρουμε πάντως 1000% είναι ότι δεν κρατούσε... μπαταρίες. Ε, και λοιπόν; Θα κρατήσει τώρα και μάλιστα με την άδεια του ΚΑΣ. Οπου ΚΑΣ, το υποτίθεται πανίσχυρο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο του υπουργείου Πολιτισμού (λέμε και καμιά ανοησία, να περνά η ώρα...) Εταιρεία που πουλά μπαταρίες οι οποίες προέρχονται από ανακύκλωση, του ζήτησε, λοιπόν, την άδεια να χρησιμοποιήσει σχέδιο με το άγαλμα μόνο που αντί στο χέρι να κρατά φωτιά, να κρατά μπαταρία.
Με το που το άκουσαν τα μέλη του συμβουλίου έμπηξαν τα γέλια, πλην συντόμως η κατάσταση έγινε για γέλια και για κλάμματα. Βλέπετε, η εταιρεία είχε προαναγγείλει ότι θα κάνει δωρεά 250.000 ευρώ στο υπουργείο Πολιτισμού. Αρχισε λοιπόν μια μίρλα και μια μιζέρια, του στυλ ότι για τον αρχαίο Κολοσό δεν ξέρουμε τίποτα, μόνο το ύψος του 31 μέτρα (και αυτό χωρίς να γνωρίζουμε αν ήταν με το βάθρο ή όχι) και ότι αυτό το σκαρίφημα που κάνει καριέρα ως Κολοσός είναι από... φαντασίας ενός γιατρού ή κάτι τέτοιο και έγινε κάπου στα 1360 για να ακολουθήσει άλλο, το 1500 κάτι και τρίτο το 1830. Και πάλι καλά που για ένα μη μνημείο μάς ζητούν την άδεια, ενώ κολοσοί διαφόρων στάσεων και μεγεθών έχουν κατακλύσει την αγορά σε μπλουζάκι, αγαλματάκι και άλλα εις -άκι.
Εις μάτην αρχαιολόγος από τη Ρόδο έλεγε πως ναι μεν δεν ξέρουμε πώς ήταν ο Κολοσός, αλλά ξέρουμε πώς δεν ήταν (δεν ήταν με ανοιχτά, αλλά με κλειστά πόδια και είναι αμφίβολο αν κρατούσε φλόγα ή αν υπήρξε συμφυρμός με τον Φάρο της Αλεξάνδρειας- και αυτός από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου) και αν το ΚΑΣ δώσει άδεια για μια τέτοια παράσταση θα γίνει ρεζίλι στη διεθνή επιστημονική κοινότητα. Ποιος την άκουσε; Μειοψήφησε (η μόνη).
Κατά τα λοιπά, τα ιμάτια του κολοσού (250 χιλιάδες ευρώ) διαμοιράστηκαν σε αναξιοπαθούντα μνημεία και ήταν όλα ευχαριστημένα τα χρυσά μου.
Ελπίζω ότι προλαβαίνω να πάω αύριο πρωί- πρωί στη ΔΕΗ και να της πουλήσω την ιδέα να ζητήσει ως σύμβολό της τον Δία της Ολυμπίας με τον κεραυνό ανά χείρας, αφού και από αυτόν δεν έχουμε αντίγραφο αλλά ούτε και το πρωτότυπο. 'Η μήπως να προτιμήσω να το προτείνω σε κάποιο κανάλι, να κατακεραυνώνει τους πάντες και τα πάντα, Νεφεληγερέτα μου, που κρατάς (πάντως) τα κεραμίδια ξεκάρφωτα;
Ξέχασα να σας πω ότι κατατροπώσαμε και τους Τούρκους με τη γνωμοδότηση: η διαφήμιση θα γράφει Ρόδος, Αιγαίο πέλαγος και αυτό εκτιμήθηκε πολύ. Λες και το Αιγαίο σταματά στα ελληνικά χωρικά ύδατα. Τα σφάλματά σου πέλαγα (και τι λέει μετά; τα άκουγα και γέλαγα;)

Ο πολιτισμός των λεφτάδων

Ποιο πράσινο και πράσινα άλογα; στο φαληρικό «δέλτα» θα γίνουν κτήρια: ένα για την Εθνική Λυρική Σκηνή, ένα για την Εθνική Βιβλιοθήκη και βλέπουμε τι άλλο θα αποφασίσουν οι Νιάρχοι να εγκαταστήσουν στο «πάρκο πολιτισμού». Να μείνουμε δηλαδή χωρίς ένα αξιοπρεπές κτήριο όπερας και με μια Εθνική Βιβλιοθήκη ανεπαρκέστατη, η οποία κατ' ουσίαν δεν επαρκεί και να πούμε «όχι» στους εθνικούς ευεργέτες; Κανείς δεν θα το προτιμήσει αυτό. Ομως, βρε αδέρφια, γιατί οι πλούσιοι πρέπει πάντα να κάνουν αυτό που θέλουν όπως το θέλουν και να μη συνεννοούνται, αλλά να επιβάλουν τη θέλησή τους στο κράτος;
Αλλά τι να γίνει σε μια χώρα όπου η κυβέρνηση (και αυτή και οι άλλες) περιμένει ξελιγωμένη τα φράγκα από τους ιδιώτες για να μη δώσει δικά της; Χρειαζόμαστε αποδείξεις; Εφτασεεε! Με ποιον νομίζετε ότι συζητά το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος για την ανέγερση των νέων κτηρίων Εθνικής Λυρικής Σκηνής και Εθνικής Βιβλιοθήκης; Με το υπουργείο Πολιτισμού; Καλέ, πού ζείτε; Με το υπουργείο Οικονομικών και μόνο! Μάλλιασε ο στόμας του Γιώργου Βουλγαράκη να το λέει σε συνέντευξη Τύπου: λάθος άνθρωπο ρωτάτε. Οι διαπραγματεύσεις γίνονται με το Εθνικής Οικονομίας.
Κερασάκι στην τούρτα: το Ιδρυμα θέλει πλήρη επιβολή. Ετσι, ΚΑΙ το όνομα των δύο αυτών κρατικών οργανισμών θα αλλάξει. «Προσωπικά δεν με πειράζει να λέγεται ΕΛΣ- Σταύρος Νιάρχος» είπε ο υπουργός Πολιτισμού. «Αυτά είναι λεπτομέρειες.» (Λεπτομέρειες οι εθνικοί θεσμοί, ε; για κοίτα!). Και αμέσως μετά: «Εξάλλου το Ζάππειο γιατί λέγεται Ζάππειο;» (μήπως επειδή όταν χτίστηκε πήρε αυτό το όνομα; Αλλά σας περνάει καθόλου από το μυαλό ότι δεν προϋπήρχε ένας θεσμός που να τον έλεγαν αλλιώς και στο τέλος να τον ονόμασαν Ζάππειο;)
Οι Νιάρχοι, λοιπόν, στο φαληρικό «δέλτα». Ο Λαμπράκης στο Πάρκο Ελευθερίας που κοντεύει να το φάει όλο για να επεκτείνει το Μέγαρο. Το Μέγαρο, το οποίο μπορεί ο ίδιος να διοικεί, το πληρώνει όμως το κράτος. Ψιλά γράμματα.... Το Ιδρυμα Ωνάση ετοιμάζει δικό του, μεγάλο κτήριο πολιτισμού, όπου θα κάνει εκδηλώσεις. Ο Θεοχαράκης ετοιμάζει κι αυτός ανάλογη στέγη. Η «Αθηναΐς» των Μαμηδάκηδων καλά κρατεί. Οι Λάτσηδες θα μπούνε- δεν θα μπούνε;- στο παιχνίδι. Αλλωστε, με τη δωρεά των Αγγελοπουλαίων στο Μέγαρο Μουσικής για τις «Ηλέκτρες» μπήκαν και αυτοί. Ο Εφραίμογλου με το Ιδρυμα Μείζονος Ελληνισμού θέλει πολύ να αποκτήσει «πόρτες» στα αρχαία. Εμεινε κανείς;
Και το κράτος; Α, το κράτος ετοιμάζεται να αποσυρθεί. Οπως Αμερική, όπου δεν έχουν καν υπουργείο Πολιτισμού. Ετσι κι αλλιώς, με το 0,45% του κρατικού προϋπολογισμού, είναι σαν να μην έχουμε κι εδώ. Οταν η προστασία του πολιτισμού, που κατά το Σύνταγμα της Ελλάδος είναι υποχρέωση και καθήκον του κράτους περάσει στο μεγάλο κεφάλαιο, το ΥΠΠΟ θα γίνει στην καλύτερη περίπτωση μια γραμματεία σε κάποιο υπουργείο και στη χειρότερη μια Διεύθυνση. Προτεραιότητα στον πολιτισμό. Το πιο σύντομο ανέκδοτο.

Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα

Μακάριοι οι κοιμώμενοι! Το λέει το Ευαγγέλιο; Δεν ξέρω. Ξέρω μονάχα ότι όταν κοιμάσαι τέτοιον ύπνο, ύπνο αδίκου, υπάρχει ο κίνδυνος να ξυπνήσεις από μια συμφορά, από μια τραγωδία. Προσωπικά, πάντως, έχω χάσει τον ύπνο μου με όσα αποκαλύπτονται πίσω από την τραγωδία της Αμαρύνθου. Οτι τα παιδιά μας, λέει, τα 15άρικα 16άρικα και πολύ φοβάμαι και 12άρικα μωρά μας, συναγωνίζονται ποιο σχολείο θα τραβήξει το πλέον «προχωρημένο» πορνό βίντεο και θα «σκίσει» τους αντιπάλους. Οπου «πορνό βίντεο» φανταστείτε κάτι που τα παιδιά τραβούν ζωντανά και στο οποίο παίζουν αν όχι τα ίδια, συμμαθητές και συμμαθήτριές τους. Και ακόμη, το υπουργείο, οι γονείς, τα κόμματα, η κοινωνία, ροχαλίζουν! Ροχαλίζουμε!
Αντιγράφω από το σημερινό Εθνος, και από το ρεπορτάζ του Σπύρου Κουντούρη στην Αμάρυνθο:
«Tην άποψη ότι οι μαθητές δεν βίασαν το κορίτσι υποστηρίζει η μητέρα μίας εκ των μαθητριών. H κόρη της ήταν με τις φίλες της την ώρα που μία από αυτές βιντεοσκοπούσε τη σκηνή με την κάμερα του φορητού της τηλεφώνου. "H κοπέλα από τη Bουλγαρία είχε βρεθεί ερωτικά με τον έναν από τους συμμαθητές της", λέει, περιγράφοντας το γεγονός όπως της το είχε εξιστορήσει η κόρη της. "Mόλις τελείωσε", συνέχισε, "ανέβηκε στην αίθουσα που ήταν οι υπόλοιποι συμμαθητές της και τους είπε ότι ήθελε να κάνει στοματικό έρωτα και με τους άλλους τρεις φίλους του. Kατέβηκαν στην αποθήκη και έκανε αυτό που ήθελε και στους άλλους", ισχυρίζεται.
H μητέρα της μαθήτριας λέει ακόμη ότι όλα άλλαξαν από τη στιγμή που η φερόμενη ως βιασθείσα φοβήθηκε μήπως μάθει κάτι η μητέρα της.
"Yπήρχε και η σκηνή στο βίντεο, οπότε δεν μπορούσε να το αρνηθεί. Eτσι άρχισε να λέει ότι βιάστηκε, για να μην έχει πρόβλημα με τη μητέρα της", υποστηρίζει η γυναίκα από την Aμάρυνθο.»
****

Κυρία μου, τα θερμά μου συγχαρητήρια. Αν η κόρη σας ήταν θεατής στη βιντεοσκόπηση του περιστατικού και εσάς το μόνο που σας νοιάζει είναι να κάνετε τον δικαστή και να βρείτε αν ήταν ή όχι βιασμός, τι να πω; Δεν ανησυχείτε, ως μητέρα, για αυτά που κάνει το παιδί σας; Δεν σας έρχεται τρέλα; Δεν σκεφτήκατε ότι χρειάζεται και τη δική σας αυξημένη γονική μέριμνα και τη μέριμνα ενός ειδικού; Δεν σας πέρασε από το μυαλό ότι οι έφηβοι χρειάζονται αγάπη, φροντίδα και όρια; Οχι; Μήπως πρέπει να συνέλθετε και να αρχίσετε να τρέχετε τώρα;
Αλλά για ποια όρια μιλάω όταν διάφορα αναιδή παιδάκια, αγοράκια και κοριτσάκια, έλεγαν σε ρεπορτάζ τηλεοπτικού καναλιού με κρυφογελάκια ή και ναζάκια μπροστά στην κάμερα ότι έρχεται λογαριασμός στο κινητό τους και 500 και 800 ευρώ και το μόνο που κάνουν οι γονείς είναι να γκρινιάζουν κανά- δυο μέρες; Οκτακόσια ευρώ λογαριασμό κινητού το ανήλικο και έχει ακόμα κινητό; Μπράβο! Και μη μου πει κανείς ότι αυτό είναι αντιδημοκρατικό, γιατί θα του πω- δημοκρατικότατα- να πάει να πνιγεί.
Πού είναι τα όρια που εμείς οι μεγάλοι βάλαμε στα παιδιά όταν τα ίδια ανήλικα έλεγαν πως συνήθως τα αγόρια κινηματογραφούν εν αγνοία των κοριτσιών τις περιπτύξεις τους «γιατί είναι κάτι σαν στοίχημα με άλλα αγόρια»; Ποιος γονιός ενδιαφέρθηκε, έστω μετά από αυτές τις καταγγελίες να συζητήσει με τα παιδιά του για όλα αυτά; Και το υπουργείο σκέφεται αν θα βγάλει τα κινητά έξω από το σχολείο; Γιατί; Εχουν κανένα λόγο ύπαρξης μέσα; Στερείται κάποιο στοιχειώδες δικαίωμα των παιδιών αν δεν μπορούν στο μάθημα ή στο διάλειμμα να μιλήσουν στο τηλέφωνο, να στείλουν μήνυμα και να φωτογραφήσουν; Είναι σε σχολείο ή σε κωλοχανείο; Στα ιδιωτικά που αυτό ισχύει έχουν πάθει κάτι οι μαθητές;
«Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα» πορεύονται, λοιπόν, γονείς, μαθητές, καθηγητές, κυβέρνηση και κόμματα. Σήμερα αποβάλλουν και το θύμα μαζί με τον θύτη, αύριο τι; Δεν ξέρω. Ευτυχώς, λέω, που υπάρχει και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος έκανε την κίνηση ανθρωπιάς να στείλει τον γραμματέα του στο κοριτσάκι και ξελάσπωσε κάπως το πολίτικό μας σύστημα. Και, για πρώτη φορά στη ζωή μου, θα απονείμω εύσημα και στον Αρχιεπίσκοπο, που δήλωσε ότι θέλει να δει την κοπέλα αλλά και τα παιδιά, την πρώτη για συμπαράσταση και τα δεύτερα για να προσπαθήσει να τα κάνει να κατανοήσουν το μέγεθος της πράξης τους. Για τέτοια, Μακαριώτατε, για τα οποία σπάνια αντιδρά, είναι η Εκκλησία και όχι για όλα αυτά που τη δυσφημούν. Μακάρι να ακολουθήσουν και άλλοι αυτές τις δύσκολες ατραπούς. Πριν είναι πολύ αργά.

Υ.Γ. Και για τα κανάλια, που κάνουν τέρατα και σημεία με αυτό το θέμα, υπάρχει λύση: τηλεφωνήματα διαμαρτυρίας. Μη τους αφήνουμε σε χλωρό κλαρί. Προβάλλουν κάποιο θέμα που είναι απαράδεκτο, «σπάμε» το τηλεφωνικό τους κέντρο. Μυαλό δεν θα βάλουν, αλλά ένα «κράτει» θα το κάνουν.

Οι ιστορίες του διαβολοδικηγορου (10)

-Θα εξαφανίσει τον Παρθενώνα ο Ντέιβιντ Κόπερφιλντ;
-Οχι αυτή τη φορά.
-Θα εξαφανίσει μόνο ανθρώπους;
-Ετσι λέει.
-Και θα λείπουνε για πολύ καιρό;
******

-Γιατί χώρισε με την Κλόντια Σίφερ;
-Όπως είπε, «με εξαφάνισε»...


****

-Εσύ θα πας;
-Θα πάω. Και αν δεν γυρίσω, θα ξέρετε πώς εξαφανίστηκα.