Advocatus Diaboli

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 27, 2006

Βραβείο στον Γλέζο και στον Σάντα

Επειδή είναι ευγενείς, πιστεύω πως ο Μανώλης Γλέζος και ο Απόστολος Σάντας θα πάνε σήμερα στην Ακαδημία Αθηνών να παραλάβουν το χρυσό τους μετάλλιο. Κατά τα λοιπά, τίποτε δεν θα τους έχει προσθέσει. Μάλλον θα έχει αφαιρέσει από το ίδιο το ευαγές ίδρυμα η αργοπορία του να τιμήσει δύο ανθρώπους που εδώ και πολλές δεκαετίες είναι, πλέον σύμβολα. Σύμβολα της πιο παράτολμης πράξης, της πιο άτρομης, της πιο αγνής, και γι’ αυτό πιο όμορφης.
Απρίλιο του 1941, η πατρίδα υποδουλώνεται στους Γερμανούς. Ο Μανώλης Γλέζος και ο Απόστολος Σάντας είναι 19 χρονών. Φοιτητές. Δεν αντέχουν να βλέπουν την τεράστια σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό, τη σβάστικα, να κυματίζει στην Ακρόπολη. Αποφασίζουν να την κατεβάσουν. Σχεδιάζουν καλά την πράξη τους, και μια νύχτα, της 30ης προς 31η Μαΐου, ανεβαίνουν στον Ιερό Βράχο από τα «σπλάχνα» του, από εκεί δηλαδή όπου υπήρχε κατά την αρχαιότητα (και υπάρχει ακόμη) η σκάλα του Αρρηφορίου. Από αυτή τη σκάλα οι μικρές ιέρειες της θεάς Αθηνάς, που ύφαιναν τον πέπλο της, κατέβαιναν μέχρι την πηγή, για διάφορες ιεροτελεστίες.
Φτάνουν στο ανατολικό σημείο της Ακρόπολης, όπου και σήμερα είναι ο ιστός της σημαίας, κόβουν με μεγάλη δυσκολία το συρματόπλεγμα, αφήνουν επίτηδες τα δακτυλικά τους αποτυπώματα για να μην συλλάβουν άλλους αθώους και φεύγουν, παίρνοντας μαζί τη γερμανική σημαία. Το ξημέρωμα τα μάτια που στρέφονται προς τον Ιερό Βράχο τον βρίσκουν χωρίς το όνειδος που του έχει προσθέσει ο φασισμός.
Φυσικά, αυτό δεν κρατά πολύ. Η σημαία αντικαθίσταται. Όμως, η Αντίσταση στην Ελλάδα έχει μόλις γεννηθεί. Τη σκυτάλη θα παραλάβουν πολλοί, και οι ίδιοι οι Γλέζος και Σάντας που μετέχουν κι εκείνοι στον νέο εθνικό άθλο. Το γεγονός, από στόμα σε στόμα, δίνει κουράγιο στους υπόδουλους Ελληνες αλλά και σε όλη την επίσης υπόδουλη Ευρώπη.
Η συνέχεια; Ο Γλέζος και ο Σάντας από φυλακής σε φυλακή και από εξορίας σε εξορία. Όχι, δεν τους έπιασαν οι Γερμανοί. Οι ντόπιοι συνεργάτες τους το έκαναν, μετά την απελευθέρωση, ώστε να τους τιμωρήσουν για τα «πιστεύω» τους.
Η σημερινή συνέχεια; Ποιος κατέβασε τη σημαία, ρωτήθηκαν μαθητές. Ο Απόστολος Γκλέτσος, είπαν κάποιοι. Και να φανταστείτε ότι οι πρωταγωνιστές είναι ακόμη εν ζωή και πηγαίνουν στα σχολεία να συναντήσουν τα νιάτα. Τι παιδιά μεγαλώνουμε άραγε;


Ομως, παρακαλώ, δείτε και το προηγούμενο ποστ μου.

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 21, 2006

Οι πολυαγαπημένοι μου αντάρτες που μεγάλωσαν

A.K. του Γεωργίου. Πατρός υφαντουργού και αντάρτη. Και μητρός αντάρτισσας. Και δασκάλων ανταρτών, επίσης. «Μαλλιά σγουρά, μαλλιά κοράκου χρώμα/ τ’ ανέμιζε ο αγέρας στα ζερβά».
Σχεδόν παιδιά. Δεκαπέντε, δεκαεπτά, δεκαοκτώ χρονών. Δεν άντεχαν τους Γερμανούς κατακτητές. Ούτε την αδικία άντεχαν. Πήραν τα όπλα πολεμώντας και τραγουδώντας: «Θα ‘ρθουν καιροί, καιροί ευτυχισμένοι/ σκλάβοι δε θα 'ναι τότε οι λαοί/ θα ζούμε τότε πια αδελφωμένοι/ σε μια ελεύθερη ειρηνική ζωή.»
Δεν ήρθαν αυτοί οι καιροί, αλλά εκείνοι δεν σταμάτησαν ποτέ να τους ονειρεύονται. Μονάχα στιγμιαίοι οι δισταγμοί στη μακριά πορεία. Το αμείλικτο ερώτημα, την ώρα της υποστολής της κόκκινης σημαίας στο Κρεμλίνο: ώστε λοιπόν χάθηκαν όλα; (ή, ακόμα πιο σπαρακτικό: ώστε λοιπόν πολεμούσαμε για το τίποτα;) βρήκε αμέσως την απάντησή του: η Αριστερά δεν είναι εξουσία. Είναι Ιδέα. Ουτοπία είναι. Ένα σύννεφο, ένας άνεμος, μια θάλασσα μικρή ή μεγάλη. Τη σημαία της Επανάστασης, που έχεις μέσα σου, δεν μπορεί κανείς ποτέ να σου την υποστείλει. Κυματίζει ολοπόρφυρη σε όλη τη ζωή σου.
Απαξ αντάρτης, εσαεί αντάρτης. Γι’ αυτό εξακολουθούσαν να τους φοβούνται όσοι τους εδίωξαν, τους εξόρισαν, τους φυλάκισαν, τους εκτέλεσαν. Μόλις τα τελευταία- τελευταία χρόνια έφαγαν γλυκό ψωμί και κοιμήθηκαν πιο ήσυχα, χωρίς τον φόβο του χωροφύλακα. Ο παγκόσμιος χωροφύλακας έχει, βεβαίως, ξυπνήσει μόλις και απειλεί.
Δυστυχώς, πολυαγαπημένε, απόντα πλέον, αντάρτη (πατέρα, δάσκαλε, σύντροφε), «πάει καιρός που έβγαινες στους δρόμους/ τη σκούφια φόραγες λεβέντικα στραβά/ και τα μαλλιά χυτά πάνω στους ώμους/ τ’ ανέμιζε ο αγέρας στα ζερβά». Η Ιστορία γράφεται από τους νικητές, και οι νικητές, σας φοβούνται ακόμη, κυρίως επειδή εσείς ήσασταν άτρομοι. Κι επειδή εσείς λείπετε, κάποιος πρέπει να υπερασπιστεί τις αξίες, την παλικαριά σας και την υστεροφημία σας. Αυτή την κληρονομιά, άλλωστε, μας αφήσατε: να εξεγειρόμαστε κατά της αδικίας. Με σας πάντα στο πλευρό μας. Διότι, όπως θα έλεγε κι ο Οδυσσέας Ελύτης, «τους νεκρούς να φοβάστε και των βράχων τ’ αγάλματα.»


Υ.Γ. Εσείς, φύγατε νωρίς. Αλλοι, έμειναν πίσω. Θυμάμαι στο νοσοκομείο που ολόκληρος αντάρτης δάκρυζες, επειδή είχες κάνει καλά παιδιά. Κάποιοι δεν έκαναν. Γι’ αυτούς, τους αβοήθητους αγωνιστές, υπάρχει η Δημοκρατική Μέριμνα. Δεν μπορεί να τους ενισχύσει αποφασιστικά, μονάχα να απαλύνει την πίκρα τους μπορεί.
Το ξέρω, μέρες που είναι όλοι σας λένε να δώσετε. Αλλά δεν μπορώ να μη ζητήσω κι εγώ τη συμβολή σας. Δημοκρατική Μέριμνα, Ακαδημίας 78, τηλέφωνο 210/38.22.776 και Εθνική Τράπεζα, αριθμός λογαριασμού 129592361-13.

Κυριακή, Δεκεμβρίου 17, 2006

Αποχαιρετώντας τον Γιάννη Δ.

Λέξεις, λέξεις, λέξεις. Πληθωρισμός επιθέτων, εκφράσεων, συναγωνισμός ποιος θα πει τα κενότερα, πλην φανταχτερά, αδειανά από συναίσθημα και άποψη, ποιος θα παρουσιάσει με τον πλέον εντυπωσιακό τρόπο το τίποτα.
Γιάννης Ε. Διακογιάννης. Πολιτικός συντάκτης στα Νέα. Το καλό παιδί της ελληνικής δημοσιογραφίας (κι ας έχει αυτή η έκφραση τόσο πολύ κακοποιηθεί στις μέρες των τηλεαστέρων). Ανθρωπος με ήθος, με σπάνια αξιοπρέπεια, με δύναμη ψυχής. Ανθρωπος που μπορούσε να συνομιλήσει με άνεση με διανοουμένους τεραστίων μεγεθών όσο και με διωγμένους πρόσφυγες ή με εκείνους που η ζωή τους έχει ανεπανόρθωτα πληγεί από πολέμους. Είχε γνώσεις, είχε απόψεις, είχε και το σθένος να τις υποστηρίζει. Ποιος όμως γνωρίζει σήμερα ότι μόλις πριν από λίγα χρόνια του έκοβαν τα άρθρα από τον πόλεμο στο Ιράκ, όπου τον είχαν στείλει; Οτι μέχρι και στην ΕΣΗΕΑ έγινε εκτεταμένη συζήτηση για το θέμα αυτό; Βγαίνουν με το θλιμμένο ύφος τους οι πρώην (πια) προϊστάμενοί του και δηλώνουν ότι ο θάνατός του είναι απώλεια για την ελληνική δημοσιογραφία. Παραλείπουν να πουν πως είναι απώλεια ακριβώς επειδή ο Γιάννης ήταν ένας από τους τελευταίους που αντιστέκονταν στη φίμωση.
Το μεστό κείμενό του, η ζεστασιά του, η ανθρωπιά του, οι αξίες που ακτινοβολούσε, με έκαναν να τον θεωρώ κοντινό μου, αν και στην πραγματικότητα ελάχιστες φορές είχαμε συζητήσει. Η επιμονή του να αναδεικνύει αυτά που ο ίδιος θεωρούσε ότι άξιζαν, η πολυμάθειά του, η απουσία φανατισμού, με έκαναν να τον διαβάζω. Τέλος, η ορμή με την οποία ρίχτηκε στην τελευταία και μεγαλύτερη μάχη του, στη μάχη για τη ζωή του, με συγκινούσαν βαθιά. Δεν έκρυβε την αρρώστεια του. Ομως και δεν επέτρεπε σε κανέναν να τον λυπηθεί. Παληκάρι, όπως τόσες και τόσες φορές. Ενα σπουδαίο παιδί. Αληθινά, θα μου λείψει. Ηταν μόνο 49 ετών και είχε τόσα να κάνει...

Σάββατο, Δεκεμβρίου 16, 2006

Και μη χειρότερα!

Οσο και αν δεν μπορείς να το πιστέψεις, σου φαίνεται τρελό, σουρεαλιστικό, αδιανόητο, συμβαίνει. Η κυβέρνηση της Αλβανίας λέει ο n.ago θα καταργήσει την Ακαδημία Επιστημών, και άρα την έρευνα. Παραθέτω το απόσπασμα από το μπλογκ του:

«Μετά τη ψηφοφορία (12/12/2006) από την πλειοψηφία στη Βουλή της Αλβανίας, η χώρα δεν έχει πλέον την Ακαδημία των Επιστημόνων! Αργά τη νύχτα, ψηφίστηκε το νομοσχέδιο της κυβέρνησης(;) «Για την Ακαδημία των Επιστημόνων» με 75 ψήφους υπέρ(!) 2 κατά και 3 παρών! Σύσσωμη η αντιπολίτευση, απείχε της διαδικασίας, διαμαρτυρόμενη για το πρωτοφανές αυτό γεγονός. Η επιστημονική, ακαδημαϊκή και εκπαιδευτική κοινότητα, εκλιπαρούσανε, θεωρώντας την πράξη αυτή ως έγκλημα κατά της επιστήμης, η κυβέρνηση ωστόσο επέμενε και κατάφερε τελικά, να κλειδώσει τις πόρτες τον Ερευνητικών Ινστιτούτων που ήταν υπό την Ακαδημία!

Οι βουλευτές του PBDNJ(Κόμμα για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα) Spiro Peçi και Leonard Solis ήταν αυτοί που ψήφισαν κατά του νομοσχεδίου και οι Leonard Demi(PD), Ymer Tola(PDK, Niko Nerenxi(PAA) δήλωσαν παρών!»
Για περισσότερα πηγαίνετε στην «Κλειδαρότρυπα»

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 15, 2006

Ο Πανίκας θέλει να εξώσει το Κρατικό Θέατρο

Δεν ξέρω αν αυτό εννοούν όσοι κόπτονται περί του να περάσει ο πολιτισμός από το κράτος στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, όμως, αν το πολιτιστικό περιβάλλον και εν γένει η πολιτιστική δημιουργία και η παράδοση δεν έχουν την προστατευτίκή ομπρέλα του κράτους, όπως τη δίνει το άρθρο 24 του Συντάγματος, τα πράγματα θα γίνουν πολύ δύσκολα. Αφορμή και μόνο δίνει ο Πανίκας με την απειλή να εξώσει από τη Μονή Λαζαριστών το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος επειδή του χρωστάει νοίκια.
Για να πούμε και του στραβού το δίκιο, βεβαίως, το ΚΘΒΕ χρωστάει τα μαλλιά της κεφαλής του για την ενοικίαση του χώρου, ήτοι 228 χιλιάρικα ευρώ. Ερχεται λοιπόν ο Ψωμιάδης, ως πρόεδρος της Αστικής Εταιρείας της Μονης Λαζαριστών και απειλεί με εξώσεις.«Η Αστική Εταιρεία της Μονής Λαζαριστών βρίσκεται σε πλήρη οικονομική δυσχέρεια, καθώς οι εταίροι δεν ανταποκρίνονται στις οικονομικές τους υποχρεώσεις κυρίως το ΚΘΒΕ», επισημαίνει ο κ. Ψωμιάδης. Βάσει του καταστατικού, προσθέτει, δικαίωμα της εταιρείας είναι «να προβεί στα αναγκαία μέτρα για την καταβολή της ετήσιας συμμετοχής κάτι που μέχρι σήμερα δεν κάνει για προφανείς λόγους». Κατόπιν αυτού ο πρόεδρος της αστικής εταιρείας αποφάσισε να απευθυνθεί στο υπουργείο Πολιτισμού, ζητώντας την εξόφληση του ποσού. Απειλεί μάλιστα με έξωση του ΚΘΒΕ καθώς όπως, επισημαίνει, «σε διαφορετική περίπτωση θα αναγκαστεί να προβεί στη λήψη μέτρων όπως στο κλείσιμο των δύο αιθουσών του».

Θα μου πείτε, και τι θά γίνει τώρα, θα εξακολουθεί επί πολύ το κράτος να κάνει τον τζαμπατζή; Οχι, δεν το θεωρώ σωστό και δίκαιο. Για να σκεφτούμε, όμως, τι θα επακολουθήσει της έξωσης του ΚΘΒΕ: για να βγαίνουν χρήματα, οπωσδήποτε θα ενοικιαστεί. Σε ιδιωτικό θίασο; Σε κέντρο μουσικών εκδηλώσεων; Σε οποιοδήποτε μη κρατικό φορέα.
Ετσι, ένα κτήριο για το οποίο το κράτος ξόδεψε πολλά χρήματα με σκοπό να στεγάσει το ΚΘΒΕ (Θεσσαλονίκη, Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης του αλησμήνητου Βαγγελάκη) θα στεγάσει κάποιον ιδιώτη. Πού είναι το δημόσιο όφελος; Τι θα κάνει ο κ. Ψωμιάδης θα ενοίκια που θα εισπράττει; Θα τα δίνει για το καλό της πόλης, έστω, αφού θα έχει εκδιώξει τον κρατικό θίασο; Πολύ αμφιβάλλω. Αρα;

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 11, 2006

Εναξαγκάσαμε το μουσείο Γκετύ σε υποχώρηση


Το χρυσό μακεδονικό στεφάνι και η κόρη αττικού εργαστηρίου από παριανό μάρμαρο, που μέχρι σήμερα βρίσκονταν σε αναγκαστική υπερορία στο Μαλιμπού της Καλιφόρνιας, όπου και το Μουσείο Ζαν- Πωλ Γκετύ, θα επιστρέψουν στην Ελλάδα. Το Διοικητικό Συμβούλιο του Μουσείου, στριμωγμένο από τα στοιχεία που παρουσίασε η χώρα μας ότι τα αντικείμενα αυτά είχαν βγει παράνομα από την πατρίδα μας και άρα παράνομα πωλήθηκαν και στο Γκετύ, ψήφισε την επιστροφή τους. Κάτι το δίκαιον του ελληνικού αιτήματος, κάτι η διεθνής συγκυρία, κάτι οι διαπραγματεύσεις του Γκετύ με την Ιταλία που πήγαν από το κακό στο χειρότερο, βγήκαμε κερδισμένοι.
Και πώς θα μπορούσε άλλωστε να γίνει αλλιώς, αφού η Ελλάδα επιστράτευσε μερικούς από τους κορυφαίους αρχαιολόγους που διαθέτει σε αυτή τη μάχη, οι οποίοι και έδωσαν τον «τόνο» στην τεκμηρίωση έτσι ώστε να μην υπάρχουν κενά και αμφιβολίες; Η Αγγελική Κοτταρίδη, ανασκαφέας της Βεργίνας και λαμπρή μαθήτρια του αείμνηστου καθηγητή Μανόλη Ανδρόνικου, ο Χαράλαμπος Κριτζάς, από τους νούμερο «ένα» επιγραφολόγους διεθνώς, η Ρόζα Προσκυνητοπούλου από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, ειδική στα χρυσά και στη μικροτεχνία, η Αικατερίνη Ρωμιοπούλου, αρχαιολόγος με σπουδαίες γνώσεις και με καταγωγή από τη Μακεδονία, ο Ιωάννης Τουράτσογλου, από τους κορυφαίους των κορυφαίων Ελλήνων αρχαιολόγων και με καταγωγή επίσης από τη Μακεδονία και η Μπετίνα Τσιγαρίδα, ειδεικευμένη στα Μακεδονικά αποτέλεσαν την επιτροπή για τη διεκδίκηση του χρυσού στεφανιού.
Οι αρχαιολόγοι που γνωρίζουν ίσως τα περισσότερα στον κόσμο για τα αρχαία ελληνικά αγάλματα, ο Γεώργιος Δεσποίνης και η Ισμήνη Τριάντη, η Λίλα Μαραγκού, η Φωτεινή Ζαφειροπούλου με εξαιρετικές γνώσεις για τα γλυπτά αλλά και για τις Κυκλάδες, και ο διευθυντής του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου Νικόλαος Καλτσάς ήταν οι επιστήμονες που ασχολήθηκαν με τον μαρμάρινο κορμό κόρης από παριανό μάρμαρο και έδωσαν αποδείξεις ότι ανήκε σε αττικό εργαστήριο. Αυτός ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που φτάσαμε σε αυτή την επιτυχία.
Οπως λένε οι πληροφορίες, το χρυσό μακεδονικό στεφάνι προέρχεται από γυναικεία ταφή και το έφτιαξε ο ίδιος καλλιτέχνης που κατασκεύασε και το χρυσό μακεδονικό στεφάνι στον τάφο του Φιλίππου. Οι αρχαιολόγοι αναγνώρισαν την ίδια τεχνική στην επισμάλτωση, στη χρήση του χρυσού σύρματος αλλά και στην «ασφάλισή» του ώστε να μην ανοίξουν τα ανθάκια από το στεφάνι αυτό. Το γεγονός ότι έφυγε λαθραία από τη χώρα, μάλλον θα μας κοστίσει πολλά, καθώς χωρίς τα συμφραζόμενα της ανασκαφής θα είναι αδύνατον να μάθουμε πού βρέθηκε, πώς, πιθανώς, χρησιμοποιήθηκε και άλλες λεπτομέρειες.

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 04, 2006

Τα ασημικά της Κοκο-οικογένειας

Στο σφυρί ετοιμάζεται να βγάλει ο Κοκός τα ασημικά της οικογένειας. Ποιος είναι ο Κοκός; Εάν είσαι νέος, πολύ νέος, δικαιούσαι να μην ξέρεις, και θα σου απαντήσω: είναι ο τέως βασιλιάς, Κωνσταντίνος που εκείνος το θέλει σκέτο, εμείς Κωνσταντίνος Γκλύξμπουργκ και κατόπιν της επιμονής μας το έκανε κι αυτός Κωνσταντίνος Ντελαγκρέτσια (της Ελλάδος, τρομάρα του).
Ο Κωνσταντίνος είναι αυτός που έριξε τη νόμιμη κυβέρνηση Παπανδρέου το καλοκαίρι του 1965 βγαίνοντας στο κρατικό ραδιόφωνο και λέγοντας ότι αποδέχεται την παραίτηση του Γ.Π. (ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΥ ΤΗΝ ΕΙΧΕ ΥΠΟΒΑΛΕΙ, ΟΜΩΣ. Του είχε πει ότι αν συνεχίσει έτσι ο Κοκός, εκείνος θα το κάνει). Ο άφρων νεανίας είπε λοιπόν ότι αποδέχεται κάτι που δεν είχε λάβει και ξεκίνησε έτσι η αποστασία, γνωστή και ως Ιουλιανά, οπότε και έψαχναν να εξαγοράσουν βουλευτές από την Ενωση Κέντρου ώστε να πάρει στη Βουλή ψήφο εμπιστοσύνης όχι κυβέρνηση της Ενωσης Κέντρου που είχε νικήσει στις εκλογές, αλλά της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Μετά από κάναν- δυο που πήγαν άπατοι, να σου και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, αποστατεί από την ΕΚ, στηρίζει την ΕΡΕ με δεν ξέρω κι εγώ πόσους βουλευτές που έφερε μαζί του και το πρώτο πραξικόπημα κατά της Δημοκρατίας είναι γεγονός.
Ακολουθεί μέγα σχέδιο του Κοκού να κάνει χούντα με τους στρατηγούς, αλλά τον προλαβαίνουν οι συνταγματάρχες και κάνουν το δικό τους πραξικόπημα. Και τελικά ξεκουμπίζεται τον Δεκέμβριο του 68 και παίρνει τα χρυσαφικά της οικογένειας μαζί του. Και σε δεύτερη φάση, το 1991 ο Μητσοτάκουλας τού επιτρέπει να βγάλει από το Τατόι και τα ασημικά, ήτοι δεν ξέρω κι εγώ πόσα κοντέινερ με την- δήθεν- οικοσκευή του.
Σίγουρα εκεί μέσα ήταν και τα τσουκαλάκια της οικογένειας, αλλά ήταν και διάφορα αναμνηστικά που τα είχαν προσφέρει στους προγόνους του διάφοροι. Δεν τα είχαν προσφέρει όμως επειδή ήταν ο Γεώργιος ο Α ή ο Γεώργιος ο Βους προσωπικώς, αλλά επειδή ήταν Μονάρχης, δηλαδή Θεσμός (πώς λέμε σήμερα πρόεδρος της Δημοκρατίας; Ετσι και –χιλιάδες χιλιάδων φορές- καλύτερα. Μόνο που όταν έφυγε ο Στεφανόπουλος δεν πήρε μαζί του κανένα από τα δώρα που του είχαν προσφέρει επειδή ήταν πρόεδρος. Ετσι!)
Συνεχίζω: τα ασημικά αυτά, περί των οποίων ακόμα ουδέν γνωρίζει το ελληνικό κράτος επειδή φυγαδεύθηκαν νύκτωρ και χωρίς καμιά επίβλεψη, τα είχε η Κοκο-οικογένεια στο Λονδίνο από τότε. Τώρα, αποφάσισε να τα βγάλει στο σφυρί μέσω του οίκου δημοπρασιών Christie’s διότι μάλλον της τέλειωσαν τα ψιλά. Και μη νομίσετε ότι μιλάμε για μικροthings. Εκτιμάται ότι αυτά τα κολοκυθάκια θα πιάσουν περί τα τρία εκατομμυριάκια ευρώ.
Και τέλος πάντων, να τα πάρει και να μη μας ζαλίζει τον έρωτα. Όμως, για να μη ξεχνάνε οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι, θα σας πω ότι όπως μου έχουν «καρφώσει» δικαστικοί και αρχαιολόγοι που έκαναν την καταγραφή των όσων είχαν αφήσει πίσω τους οι άνακτες όταν έφυγαν «κρυπτόμενοι από χωρίου εις χωρίον» το ‘68, με την πρώτη ματιά έβλεπε κανείς ότι είχαν αφαιρεθεί τα κοσμήματα από τις θήκες τους (διαδήματα, περιδέραια, βραχιόλια, δαχτυλίδια, σκουλαρίκια και τα τοιαύτα) γιατί οι θήκες είχαν μείνει μέσα στα ανοιχτά χρηματοκιβώτια άδειες.
Αφού τα πήραν αυτά, δικαστικοί και αρχαιολόγοι (που ανακατεύτηκαν επειδή υπήρχαν και αρχαία) έκαναν κάποιες καταγραφές. Οι κατάλογοι υπάρχουν, όμως κανείς δεν ξέρει τι πήρε ο Κοκός το 91 και τι άφησε πίσω του. Εν τω μεταξύ, καθώς η ελληνική πολιτεία ήταν ανίκανη να φυλάξει το Τατόι και την λεγόμενη τότε βασιλική περιουσία, άρχισε και το πλιάτσικο. Ετσι, δεν ξέρουμε ποιος πήρε τι- ούτε και θα μάθουμε ποτέ. Ότι πήραν, πάντως, πήραν τα φαντάσματα της Ιστορίας. Και μάλιστα, όπως φαίνεται από την προ-εκτίμηση για τη δημοπρασία, πήραν και πολλά. Και να μη μου πούνε ότι τα ήθελαν για ενθύμια, διότι τι ενθύμια είναι αυτά που τα πουλάς στην πρώτη κρίση ρευστότητας που αντιμετωπίζεις;
Να μη θυμηθώ τώρα και το παραδάκι που εισέπραξαν όταν μας πούλησαν το Τατόι και γίνω έξαλλη, διότι το Τατόι ουδέποτε το είχαν αγοράσει, τους είχε παραχωρηθεί επειδή ήταν μονάρχες. Σε κακή μεριά, βρε!


myspace graphics

myspace graphics