Βραβείο στον Γλέζο και στον Σάντα
Επειδή είναι ευγενείς, πιστεύω πως ο Μανώλης Γλέζος και ο Απόστολος Σάντας θα πάνε σήμερα στην Ακαδημία Αθηνών να παραλάβουν το χρυσό τους μετάλλιο. Κατά τα λοιπά, τίποτε δεν θα τους έχει προσθέσει. Μάλλον θα έχει αφαιρέσει από το ίδιο το ευαγές ίδρυμα η αργοπορία του να τιμήσει δύο ανθρώπους που εδώ και πολλές δεκαετίες είναι, πλέον σύμβολα. Σύμβολα της πιο παράτολμης πράξης, της πιο άτρομης, της πιο αγνής, και γι’ αυτό πιο όμορφης.
Απρίλιο του 1941, η πατρίδα υποδουλώνεται στους Γερμανούς. Ο Μανώλης Γλέζος και ο Απόστολος Σάντας είναι 19 χρονών. Φοιτητές. Δεν αντέχουν να βλέπουν την τεράστια σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό, τη σβάστικα, να κυματίζει στην Ακρόπολη. Αποφασίζουν να την κατεβάσουν. Σχεδιάζουν καλά την πράξη τους, και μια νύχτα, της 30ης προς 31η Μαΐου, ανεβαίνουν στον Ιερό Βράχο από τα «σπλάχνα» του, από εκεί δηλαδή όπου υπήρχε κατά την αρχαιότητα (και υπάρχει ακόμη) η σκάλα του Αρρηφορίου. Από αυτή τη σκάλα οι μικρές ιέρειες της θεάς Αθηνάς, που ύφαιναν τον πέπλο της, κατέβαιναν μέχρι την πηγή, για διάφορες ιεροτελεστίες.
Φτάνουν στο ανατολικό σημείο της Ακρόπολης, όπου και σήμερα είναι ο ιστός της σημαίας, κόβουν με μεγάλη δυσκολία το συρματόπλεγμα, αφήνουν επίτηδες τα δακτυλικά τους αποτυπώματα για να μην συλλάβουν άλλους αθώους και φεύγουν, παίρνοντας μαζί τη γερμανική σημαία. Το ξημέρωμα τα μάτια που στρέφονται προς τον Ιερό Βράχο τον βρίσκουν χωρίς το όνειδος που του έχει προσθέσει ο φασισμός.
Φυσικά, αυτό δεν κρατά πολύ. Η σημαία αντικαθίσταται. Όμως, η Αντίσταση στην Ελλάδα έχει μόλις γεννηθεί. Τη σκυτάλη θα παραλάβουν πολλοί, και οι ίδιοι οι Γλέζος και Σάντας που μετέχουν κι εκείνοι στον νέο εθνικό άθλο. Το γεγονός, από στόμα σε στόμα, δίνει κουράγιο στους υπόδουλους Ελληνες αλλά και σε όλη την επίσης υπόδουλη Ευρώπη.
Η συνέχεια; Ο Γλέζος και ο Σάντας από φυλακής σε φυλακή και από εξορίας σε εξορία. Όχι, δεν τους έπιασαν οι Γερμανοί. Οι ντόπιοι συνεργάτες τους το έκαναν, μετά την απελευθέρωση, ώστε να τους τιμωρήσουν για τα «πιστεύω» τους.
Η σημερινή συνέχεια; Ποιος κατέβασε τη σημαία, ρωτήθηκαν μαθητές. Ο Απόστολος Γκλέτσος, είπαν κάποιοι. Και να φανταστείτε ότι οι πρωταγωνιστές είναι ακόμη εν ζωή και πηγαίνουν στα σχολεία να συναντήσουν τα νιάτα. Τι παιδιά μεγαλώνουμε άραγε;
Ομως, παρακαλώ, δείτε και το προηγούμενο ποστ μου.
Απρίλιο του 1941, η πατρίδα υποδουλώνεται στους Γερμανούς. Ο Μανώλης Γλέζος και ο Απόστολος Σάντας είναι 19 χρονών. Φοιτητές. Δεν αντέχουν να βλέπουν την τεράστια σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό, τη σβάστικα, να κυματίζει στην Ακρόπολη. Αποφασίζουν να την κατεβάσουν. Σχεδιάζουν καλά την πράξη τους, και μια νύχτα, της 30ης προς 31η Μαΐου, ανεβαίνουν στον Ιερό Βράχο από τα «σπλάχνα» του, από εκεί δηλαδή όπου υπήρχε κατά την αρχαιότητα (και υπάρχει ακόμη) η σκάλα του Αρρηφορίου. Από αυτή τη σκάλα οι μικρές ιέρειες της θεάς Αθηνάς, που ύφαιναν τον πέπλο της, κατέβαιναν μέχρι την πηγή, για διάφορες ιεροτελεστίες.
Φτάνουν στο ανατολικό σημείο της Ακρόπολης, όπου και σήμερα είναι ο ιστός της σημαίας, κόβουν με μεγάλη δυσκολία το συρματόπλεγμα, αφήνουν επίτηδες τα δακτυλικά τους αποτυπώματα για να μην συλλάβουν άλλους αθώους και φεύγουν, παίρνοντας μαζί τη γερμανική σημαία. Το ξημέρωμα τα μάτια που στρέφονται προς τον Ιερό Βράχο τον βρίσκουν χωρίς το όνειδος που του έχει προσθέσει ο φασισμός.
Φυσικά, αυτό δεν κρατά πολύ. Η σημαία αντικαθίσταται. Όμως, η Αντίσταση στην Ελλάδα έχει μόλις γεννηθεί. Τη σκυτάλη θα παραλάβουν πολλοί, και οι ίδιοι οι Γλέζος και Σάντας που μετέχουν κι εκείνοι στον νέο εθνικό άθλο. Το γεγονός, από στόμα σε στόμα, δίνει κουράγιο στους υπόδουλους Ελληνες αλλά και σε όλη την επίσης υπόδουλη Ευρώπη.
Η συνέχεια; Ο Γλέζος και ο Σάντας από φυλακής σε φυλακή και από εξορίας σε εξορία. Όχι, δεν τους έπιασαν οι Γερμανοί. Οι ντόπιοι συνεργάτες τους το έκαναν, μετά την απελευθέρωση, ώστε να τους τιμωρήσουν για τα «πιστεύω» τους.
Η σημερινή συνέχεια; Ποιος κατέβασε τη σημαία, ρωτήθηκαν μαθητές. Ο Απόστολος Γκλέτσος, είπαν κάποιοι. Και να φανταστείτε ότι οι πρωταγωνιστές είναι ακόμη εν ζωή και πηγαίνουν στα σχολεία να συναντήσουν τα νιάτα. Τι παιδιά μεγαλώνουμε άραγε;
Ομως, παρακαλώ, δείτε και το προηγούμενο ποστ μου.