Τζένιφερ Λόπες με φόντο Παρθενώνα- μπλιαχ!

Τζένιφερ Λόπες ίμπερ άλες. Δηλαδή υπεράνω όλων. Με συνολάκι από οργάντζα να φωτογραφίζεται μπροστά στον Παρθενώνα, για την προώθηση της καμπάνιας της εταιρείας ρούχων της. Να εμπορευματοποιεί το αρχαίο μνημείο χωρίς κανένα δισταγμό. Και με τη βούλα του υπουργείου Πολιτισμού.
Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ο Κάλβιν Κάιν είχε ζητήσει το Ηρώδειο για να κάνει επίδειξη μόδας. Είχε εισπράξει, βεβαίως, ένα μεγαλοπρεπέστατο «όχι» από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο. Εκείνο το ΚΑΣ. Που σεβόταν τον εαυτό του. Ομως, ακόμα και αυτό το ΚΑΣ, που συνήθως λέει «ναι σε όλα» δεν το ρώτησαν. Αποφάσισαν να δώσουν την άδεια από μόνοι τους. Με διοικητική πράξη της γενικής διεύθυνσης αρχαιοτήτων και σύμφωνη γνώμη (μάλιστα!) της Α’ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων Ακροπόλεως. (Οι διοικητικές πράξεις πρέπει να υπογράφονται από τους υπουργούς και μόνο, αλλά, όσοι από δαύτους δεν θέλουν να πάρουν την ευθύνη επάνω τους βάζουν τους υφισταμένους τους να τις υπογράψουν).
Στην περίπτωσή της, λέει, η πρόταση ήρθε αργά. Και το υπουργείο Πολιτισμού, προκειμένου να χάσει το κελεπούρι, σκέφτηκε να μην το περάσει ΚΑΣ, αλλά να πει το «ναι» χωρίς τη διαδικασία αυτή. Ο υπουργός έχει το δικαίωμα. Κατά πόσο είναι όμως σωστό και δημοκρατικό, είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο…
Η μαντάμ Τζέι Λο, -που έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με όλες τις οικολογικές οργανώσεις του πλανήτη, καθώς έχει δεχτεί αμέτρητες αιτήσεις να μη χρησιμοποιεί γούνα στα ρούχα της και κάνει την κουφή- πήρε μάλιστα και ειδική άδεια να παρκάρει το βαν της μπροστά στο Νέο Μουσείο Ακροπόλεως, για να βαφτεί και να σενιαριστεί. Μετά, ανέβηκε με το ασανσέρ που χρησιμοποιούν τα ΑΜΕΑ, για να μη κουραστεί και στη συνέχεια πόζαρε και έφυγε.
Πόσο έδωσε για να αγοράσει το μνημείο των μνημείων, δηλαδή τον Παρθενώνα; Ελάχιστα. Οσα ακριβώς προβλέπει η υπουργική απόφαση για φωτογράφιση μπροστά από μνημείο. Δύο ή τρεις χιλιάδες ευρώ. Και μην πει κανείς ότι έπρεπε να την πληρώσουμε αφού μας κάνει διαφήμιση, γιατί θα διαφωνήσω. Δυσφήμηση μάς κάνει.

Η χρυσοφόρος Μακεδονία της αρχαιότητας

Οι άνδρες στον αρχαϊκό οικισμό του Αρχοντικού Πέλλας ήταν πολεμιστές, και συχνά θάβονταν με τα όπλα τους. Οι γυναίκες, με τα πλούσια κοσμήματά τους, και με άλλα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του φύλου τους. Ενα κορίτσι, μάλιστα, είχε ταφεί «με χάλκινο επίχρυσο στεφάνι, τρία πήλινα αγγεία, ένα χάλκινο κάνθαρο και μια μοναδική πήλινη κεφαλή φυσικού μεγέθους της νεκρής, εξαιρετικής τέχνης» όπως ανακάλυψαν φέτος οι ανασκαφείς Παύλος και Αναστασία Χρυσοστόμου, που εργάζονται εκεί από το 2000.
Κατά τη φετινή σωστική ανασκαφική έρευνα στο Δυτικό Νεκροταφείο του Αρχοντικού Πέλλας, ήρθαν στο φως ακόμα σαράντα τρεις ταφές από τις οποίες οι τέσσερις ήταν της εποχής του σιδήρου (β΄ μισό του 7ουαι.-580 π.Χ.), οι τριάντα μία των αρχαϊκών χρόνων (580-480 π.Χ.) και οι οκτώ των κλασικών-πρώιμων ελληνιστικών χρόνων (480-279 π.Χ.).
Από τις ανδρικές ταφές ξεχωρίζουν οι εφτά της τρίτης κατηγορίας των πολεμιστών, που συνοδεύονταν με χάλκινο κράνος, σιδερένια όπλα (ξίφος, δύο αιχμές δοράτων και μαχαίρι), χρυσά, αργυρά, χάλκινα και σιδερένια κοσμήματα («εποφθάλμια», επιστόμια, επιστήθια, περόνες, δακτυλίδια, ταινίες και ελάσματα), σιδερένια ομοιώματα αγροτικής άμαξας, επίπλων, οβελών και κρατευτών, πήλινα ειδώλια θεοτήτων, συμποσιαστών, ζώων και πουλιών, καθώς και πήλινα και χάλκινα αγγεία. Ξεχωριστές για τον πλούτο τους είναι δύο γυναικείες ταφές της τρίτης κατηγορίας, που ήταν κτερισμένες με χρυσά, αργυρά, χάλκινα και σιδερένια κοσμήματα (διαδήματα, ρόδακες, σφηκωτήρες, ενώτια, επιστόμια, περιδέραια, περίαπτα, περόνες, δακτυλίδια, ταινίες και ελάσματα), γυάλινες, πήλινες και φαγεντιανές χάντρες, σιδερένια μαχαίρια, σιδερένια ομοιώματα αγροτικής άμαξας, πήλινα ειδώλια, καθώς και πήλινα, φαγεντιανά και χάλκινα αγγεία.

Από τα χρυσά επιστόμια και ελάσματα των αρχαϊκών ταφών ενδιαφέροντα είναι αυτά με παραστάσεις όρθιων εραλδικών λιονταριών, ζώων που συμβολίζουν τη βασιλική δύναμη και εξουσία. Από τα άλλα κτερίσματα ενδιαφέροντα είναι οι μελανόμορφοι κορινθιακοί κρατήρες, αλλά και οι αττικίζοντες κρατήρες με ζώα και πουλιά (προϊόντα μαζικής παραγωγής των μέσων του 6ου αι. π.Χ. ενός εργαστηρίου της Χαλκιδικής, που μιμείται έργα του εργαστηρίου του Λυδού), καθώς και οι μελανόμορφες αττικές κύλικες (με ιππείς και πουλιά, ιππείς και νέους, διονυσιακές σκηνές).
Από το 2000 μέχρι σήμερα έχουν ερευνηθεί 915 ταφές. Το αστικό αυτό κέντρο, το όνομα του οποίου δεν έχει ακόμα πιστοποιηθεί επιγραφικά, ήταν ιδρυμένο στο μέσο της εύφορης περιοχής της βόρειας Βοττιαίας (της χώρας των βουκόλων), πάνω στο σταυροδρόμι των βασικών οδικών αξόνων της Κάτω Μακεδονίας και κοντά στην τότε ακτογραμμή του Θερμαϊκού Κόλπου, αποτελώντας νευραλγικό σημείο ελέγχου και ορμητήριο των Αργεάδων Μακεδόνων με επικεφαλής τους Τημενίδες. Η εγκατάσταση των Μακεδόνων στην περιοχή είχε γίνει ήδη στο β΄ μισό του 7ου π.Χ. και στους ανάλογους τάφους βρίσκουμε προϊόντα τέχνης από τη Χαλκιδική, τη νότια Ελλάδα, τα νησιά του Αιγαίου και την Ιωνία χρονολογούνται γύρω στο 580 π.Χ. Υπάρχει δηλαδή άνοιγμα της μακεδονικής αγοράς και της οικονομίας από την αρχή της βασιλείας του Αλκέτα, πατέρα του Αμύντα Α΄.

Τα περιστέρια τρώνε την Σφίγγα

Τι είναι αυτό που το πρωί έχει τέσσερα πόδια, το μεσημέρι δύο και το βράδυ τρία; Ο πρώην μεγαλύτερος εχθρός της Σφίγγας της Αιγύπτου, ο άνθρωπος. Που αντικαταστάθηκε από ένα μικρό, φτερωτό και άκακο πλάσμα, το οποίο, όμως, απειλεί να την κάνει «κομματάκια»: τα περιστέρια.
Ο γενικός διευθυντής αρχαιοτήτων της Αιγύπτου Ζάχι Χαουάς ανακάλυψε πρόσφατα ότι η Σφίγγα αποτελεί.... πολύ νόστιμο μεζέ για τα συγκεκριμένα πτηνά, τα οποία τσιμπολογούν το πλούσιο σε ασβέστιο πέτρωμά της και, αφού βρίσκουν τροφή, εγκαθίστανται επί του γλυπτού, κάνοντας φωλιές στα αυτιά και στα μάτια του. Ο τεράστιος φόβος των αξιωματούχων της Αιγύπτου είναι μήπως προσελκυσθούν πληθυσμοί περιστεριών από γειτονικούς τόπους, οπότε θα έχουν να αντιμετωπίσουν αμέτρητες νέες αποικίες περιστεριών.
Η εγκατάσταση περιστεριών στις γλυπτές κοιλότητες του ασβεστόλιθου δεν είναι, απλώς, θέμα αισθητικής. Τα περιτώματά τους έχουν τόση οξύτητα ώστε να αποβαίνουν ολέθρια για τον βράχο, τον οποίο κατατρώνε. Ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους σε όλες τις πόλεις της Ευρώπης που έχουν μνημεία, χρησιμοποιούνται πολλοί τρόποι απομάκρυνσης των περιστεριών. Από τους φυσικούς (γεράκια) μέχρι τη χρήση ακίδων και σπειρών (συμβαίνει και στην Αθήνα) ή τη χρήση υπερήχων (κυρίως στην Ιταλία).
Λόγω της φύσης του μνημείου, η Αίγυπτος θα έπρεπε να στραφεί μάλλον στο τελευταίο μέσον. Αλλά, το ανυπέρβλητο πρόβλημα είναι το κόστος, το οποίο δεν είναι σε θέση να καλύψει. Ομως, αν δεν ληφθούν μέτρα εδώ και τώρα, η περίφημη Σφίγγα μπορεί να χάσει και άλλα τμήματα της κεφαλής της και να καταλήξει σιγά- σιγά σε μια άμορφη μάζα, που δεν θα θυμίζει σε τίποτα το επιβλητικό μνημείο του παρελθόντος.
Η Σφίγγα είναι ηλικίας 4600 ετών και κατασκευάστηκε από έναν μονόλιθο ο οποίος προέρχεται από το ίδιο λατομείο κατασκευής των πυραμίδων στην Γκίζα. Ηταν παραγγελία του βασιλιά Χεφρίνου, του οποίου η πυραμίδα βρίσκεται ακριβώς πίσω της. Εχει κεφαλή γυναίκας και σώμα λιονταριού, μήκος 57 μέτρων και ύψος 20.
Εχει συντηρηθεί πολλές φορές στη μακραίωνη ιστορία της. Οι πρώτες γνωστές μας επεμβάσεις έγιναν το 1400 π.Χ. από τον μετέπειτα Φαραώ Τούθμωσι τον τέταρτο, που την είχε καθαρίσει από την άμμο μέσα στην οποία ήταν θαμμένη και είχε κάνει επισκευές. Μάταιος κόπος. Ξανατάφηκε σύντομα. Τα στρατεύματα του Ναπολέοντα τη βρήκαν χωρίς την μύτη της, θαμμένη μέχρι τον λαιμό. Κατά τη διάρκεια του 19ου και του 20ού αιώνα έγιναν πολλές επεμβάσεις, ιδίως κατά τη δεκαετία του ’80, οπότε η Σφίγγα μπήκε στην εντατική. Χημικά διαφόρων ειδών επιστρατεύθηκαν για να στερεώσουν την επιφάνεια του λίθου η οποία διαβρώνεται από την υγρασία, τις δονήσεις από τα πούλμαν των επισκεπτών και από ανατινάξεις με δυναμίτη που γίνονταν σε παρακείμενη περιοχή και από την όξινη βροχή λόγω ρύπανσης.
Τότε ήταν που ο Ζάχι Χαουάς είπε ότι η Σφίγγα αντέχει για 1000 χρόνια ακόμη. Λογάριαζε χωρίς τα περιστέρια.