Στους φίλους που έφυγαν απ' τη ζωή μου

Ακόμα μια νύχτα αναμονής. Με δύσκολα όνειρα. Με τα σεντόνια να τυλίγονται στον εαυτό τους και να φεύγουν απ’ τη θέση τους. Με την αγωνία της εξέτασης. Πριν και μετά. Υπάρχουν εξετάσεις που σε πονάνε και άλλες που σε τρελαίνουν. Ολες πάντως σε αγχώνουν για το αποτέλεσμα.
Ακόμα μια νύχτα ανησυχίας και μοναξιάς. Οι άνθρωποι που πριν από ελάχιστα χρόνια έκλαιγαν στους ώμους μου, έχουν εξαφανιστεί. Οι στενοί φίλοι μου, υποτίθεται. Που τους σκεφτόμουν πρωί- μεσημέρι- βράδυ. Που ζούσα για κείνους και πέθαινα για κείνους. Που άφηνα τα πάντα για να τους σταθώ. Πού πήγαν;
Εχω μήνες να τους δω, μήνες να πω δυο κουβέντες μαζί τους. Δεν έχω σε ποιον να εκμυστηρευτώ ότι φοβάμαι και να πω ότι το παλεύω, για να παίρνω δύναμη. Τηλεφωνούν συχνά. Όταν φτάνουμε στο επίμαχο, άλλοι αλλάζουν κουβέντα. Αλλοι απαντούν στερεότυπα «τι να κάνεις, υπομονή θα κάνεις» και μετά σου λένε το δικό τους πρόβλημα. Αλλοι σε ρωτούν αυτό που θέλουν να μάθουν και κλείνουν. Κανείς δεν σε ακούει, κανείς δεν θέλει να ξέρει. Δεν τους είσαι πια χρήσιμη.
Ακόμα μια νύχτα αναμονής. Ακόμα μια σχεδόν λευκή νύχτα. Δεν έχει νόημα να κλάψω, να θυμώσω, να φωνάξω. Αύριο είναι μια κρίσιμη μέρα και χρειάζομαι δυνάμεις. Μονάχα που κανείς από τους φίλους μου δεν το ξέρει. Λέω να τους ονομάσω «πρώην». Τουλάχιστον να μη παιδεύομαι.