Το κράτος, τα κράτη
Το υπουργείο Πολιτισμού θα μπορούσε να ήταν κράτος εν κράτει σε ό,τι αφορά στα αρχαία. Με τη βούλα όχι απλώς του νόμου, αλλά του Συντάγματος. Το οποίο θεωρεί ότι τα αρχαία υπερέχουν όλων και η ευθύνη του κράτους είναι, πρώτα απ’ όλα, γι’ αυτά. Πρέπει να είναι.
Κι όμως, το ΥΠΠΟ ούτε που το σκέφτεται αυτό. Ετσι λόιπόν επιτρέπει στα άλλα... κράτη, να κάνουν ό,τι νομίζουν δίπλα σ’ αυτά τα οποία υποτίθεται πως προστατεύει. Οταν λέω «άλλα κράτη», δεν έχω στο νου μου κάποιες θεωρίες συνομοσίας, αλλά κάτι εξαιρετικά απλό: τις άλλες κρατικές (κρατικές, μάλιστα) υπηρεσίες της Ελλάδας. Που κι αυτές με τη σειρά τους θεωρούν ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν δίπλα και μέσα σε αρχαιολογικούς χώρους. Το ΥΠΠΟ θα έπρεπε να τις έχει πατάξει και δαμάσει. Αμ δε...
Ετσι λοιπόν, έχουμε το παράδοξο το κράτος να πληρώνει χρήματα για τους αρχαιολογικούς χώρους (για κάποιους δηλαδή από αυτούς) και στη συνέχεια το άλλο κράτος να κάνει ό,τι μπορεί για να τους απαξιώσει. Τσάμπα τα λεφτά, Αρη (για να παραφράσω τη γνωστή φράση). Για ποια ανάδειξη μιλάμε και για ποια ανάπτυξη και μάλιστα αειφόρο όταν μέσα σε κηρυγμένους αρχαιολογικούς χώρους ή πλάι σε αυτούς, το «άλλο κράτος» επιτρέπει να δημιουργούνται χωματερές, οικισμοί σε παρθένα εδάφη, ξενοδοχειακές μονάδες με πισίνες σε τοπία φυσικού κάλλους και ιστορικής σημασίας και τα λοιπά και τα λοιπά;
Αλλά και όπου δεν επιτρέπει, δεν έχει τη δυνατότητα να απαγορέψει επιτυχώς. Χτίστηκε σπίτι επάνω σε αρχαία; Υποτίθεται πως πρέπει να γκρεμιστεί. Σιγά τα αίματα... Θα μείνει εκεί, στους αιώνες των αιώνων. Αυθαίρετο, αλλά κατοικήσιμο. Το πολύ- πολύ να μικρύνει κάποτε η ζώνη απολύτου προστασίας του αρχαίου, ώστε το αυθαίρετο να εξαιρεθεί και να μπορέσει να νομιμοποιηθεί.
Τι χρειάζεται το υπουργείο Πολιτισμού; Νόμους που να το θωρακίζουν απέναντι σε μικροκομματικά, μικροπολιτικά, μικροτοπικά συμφέροντα. Που να υποδεικνύουν σε όλους ότι το Σύνταγμα θα εφαρμόζεται παρά και ενάντια σε πιέσεις (με την καλή, ή με την κακή έννοια). Αλλά, ποιος να τους φτιάξει; Ποια κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να χάσει την εύνοια τοπικών κοινωνιών και τοπικών αρχόντων (που ψηφίζουν) για να αποκτήσει καλύτερη προστασία αρχαίων (που δεν χρειάζεται να θυμίσω ότι δεν...);
Κι όμως, το ΥΠΠΟ ούτε που το σκέφτεται αυτό. Ετσι λόιπόν επιτρέπει στα άλλα... κράτη, να κάνουν ό,τι νομίζουν δίπλα σ’ αυτά τα οποία υποτίθεται πως προστατεύει. Οταν λέω «άλλα κράτη», δεν έχω στο νου μου κάποιες θεωρίες συνομοσίας, αλλά κάτι εξαιρετικά απλό: τις άλλες κρατικές (κρατικές, μάλιστα) υπηρεσίες της Ελλάδας. Που κι αυτές με τη σειρά τους θεωρούν ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν δίπλα και μέσα σε αρχαιολογικούς χώρους. Το ΥΠΠΟ θα έπρεπε να τις έχει πατάξει και δαμάσει. Αμ δε...
Ετσι λοιπόν, έχουμε το παράδοξο το κράτος να πληρώνει χρήματα για τους αρχαιολογικούς χώρους (για κάποιους δηλαδή από αυτούς) και στη συνέχεια το άλλο κράτος να κάνει ό,τι μπορεί για να τους απαξιώσει. Τσάμπα τα λεφτά, Αρη (για να παραφράσω τη γνωστή φράση). Για ποια ανάδειξη μιλάμε και για ποια ανάπτυξη και μάλιστα αειφόρο όταν μέσα σε κηρυγμένους αρχαιολογικούς χώρους ή πλάι σε αυτούς, το «άλλο κράτος» επιτρέπει να δημιουργούνται χωματερές, οικισμοί σε παρθένα εδάφη, ξενοδοχειακές μονάδες με πισίνες σε τοπία φυσικού κάλλους και ιστορικής σημασίας και τα λοιπά και τα λοιπά;
Αλλά και όπου δεν επιτρέπει, δεν έχει τη δυνατότητα να απαγορέψει επιτυχώς. Χτίστηκε σπίτι επάνω σε αρχαία; Υποτίθεται πως πρέπει να γκρεμιστεί. Σιγά τα αίματα... Θα μείνει εκεί, στους αιώνες των αιώνων. Αυθαίρετο, αλλά κατοικήσιμο. Το πολύ- πολύ να μικρύνει κάποτε η ζώνη απολύτου προστασίας του αρχαίου, ώστε το αυθαίρετο να εξαιρεθεί και να μπορέσει να νομιμοποιηθεί.
Τι χρειάζεται το υπουργείο Πολιτισμού; Νόμους που να το θωρακίζουν απέναντι σε μικροκομματικά, μικροπολιτικά, μικροτοπικά συμφέροντα. Που να υποδεικνύουν σε όλους ότι το Σύνταγμα θα εφαρμόζεται παρά και ενάντια σε πιέσεις (με την καλή, ή με την κακή έννοια). Αλλά, ποιος να τους φτιάξει; Ποια κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να χάσει την εύνοια τοπικών κοινωνιών και τοπικών αρχόντων (που ψηφίζουν) για να αποκτήσει καλύτερη προστασία αρχαίων (που δεν χρειάζεται να θυμίσω ότι δεν...);
6 Comments:
Μήπως όμως πρέπει να σκεφτούμαι ότι συμπολίτες μας είναι αυτοί που κατά κάποιο τρόπο πιέζουν τους πολιτικούς να αδιαφορούν για την πολιτιστική μας προίκα; Με λίγα λόγια μήπως η πλειοψηφία του Ελληνικού λαού αδιαφορεί για τους αρχαιολογικούς χώρους; Άλλωστε δεν είμαστε γνωστοί για την καλαισθησία μας. Μάλλον το αντίθετο. Είναι σαφής, θεωρώ, η προτίμησή μας για "ένα κεραμμύδι πάνω απ'το κεφάλι μας" " δρόμο και πάρκιγκ να πηγαίνει τ'αυτοκίνητό μας" και "μπιτς-μπαρ να πίνουμε το καφεδάκι μας".
By ΑΠΕΙΡΩΤΑΣ, at 9:58 π.μ.
Ετσι είναι Απειρώτα μου, έτσι και- φοβούμαι- χειρότερα
By advocatus diaboli, at 8:06 μ.μ.
Τα "εργαλεία" που έχουν οι διάφορες υπηρεσίες από την αρχαιολογική νομοθεσία είναι υπερ-αρκετά για την προστασία των αρχαιοτήτων. Το πρόβλημα είναι ότι αυτά τα εργαλεία δεν χρησιμοποιούνται για τους λόγους που αναφέρετε αλλά και με υπαιτιότητα των ίδιων των αρχαιολογικών υπηρεσιών οι οποίες υποκύπτουν σε διάφορες πιέσεις αλλά και λόγω διαπλοκής, διαφθοράς κλπ. Παράδειγμα, το εστιατόριο Δίονυσος, απέναντι από την Ακρόπολη και εντός αρχαιολογικού χώρου, το οποίο έχει τα τελευταία χρόνια επεκταθεί αυθαίρετα κάτω από τα μάτια της αρμόδιας Α'ΕΠΚΑ η οποία Α'ΕΠΚΑ είχε όχι μόνο τη δυνατότητα αλλά και την υποχρέωση να επέμβει αλλά αντί γι'αυτό αρκέστηκε στη σύνταξη εγγράφου το οποίο και επικαλείται για να πει ότι κάτι έκανε...
By Ανώνυμος, at 7:59 μ.μ.
Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω με την 1η παράγραφο του κείμενου. Τι συμαίνει 'κράτος εν κράτει'; Λίγο αυταρχικό μου ακούγεται αυτό... Το Σύνταγμα μας προστατεύει την πολιτιστική μας κληρονομιά αλλά και άλλα αγαθά, όπως λ.χ. το φυσικό περιβάλλον. Και αυτό είνάι το σωστό. Μη παρεκτρέπεστε.
By Ανώνυμος, at 11:32 π.μ.
Στα λεγόμενα του Απειρώτα και του Ανώνυμου (7:59 μμ.)συμφωνώ κι εγώ.
Ερχόμαστε και πάλι στο πρόβλημα που πληγώνει την Ελλάδα: Στην εφαρμογή των νόμων. Γιατί οι νόμοι υπάρχουν (και δέχομαι ότι μπορούν να γίνουν καλύτεροι) αλλά δεν εφαρμόζονται. Αν τώρα λάβουμε υπόψη ότι το ΥΠΠΟ και οι υπηρεσίες του είναι υπό διάλυση, με ευθύνες τόσο του εκάστοτε υπουργού όσο και των ανθρώπων που τις στελεχώνουν, επακόλουθο είναι να εκμεταλλεύονται την κατάσταση οι κάθε λογής επιτήδειοι, από νομάρχες ως την Εκκλησία και τον τελευταίο πολίτη. Όταν η εφαρμογή του νόμου εξαρτάται πλέον από την ηθική και τις προσωπικές αντιστάσεις (με βαρύ πολλές φορές κόστος) κάθε ατόμου, καταλαβαίνετε το τέλμα, μέσα στο οποίο είμαστε. Δύσκολοι, πολλοί δύσκολοι καιροί για τα έρμα τα μνημεία…
By in antis, at 5:00 μ.μ.
Χρόνια Πολλά, διαολάκι μου!
Καλά Χριστούγεννα!
Φιλιά!
By Κατερίνα Δε.Στα.Πα., at 12:40 π.μ.
Δημοσίευση σχολίου
<