Ποιος φταίει, ποιος φταίει, κανένα στόμα/ δεν το' βρε και δεν το ' πε ακόμα...

Φταίνε οι ανήλικοι. Οχι, φταίνε οι μεγάλοι. Και γιατί να φταίνε οι μεγάλοι; Γιατί αυτοί δεν τους πρόσεξαν. Και πώς λέτε ότι δεν τους προσέξαμε; Εδώ ήταν τα παιδιά τη βραδιά που έγινε το φονικό. Αν είναι φονικό. Οχι, φταίει το σχολείο. Και γιατί να φταίει το σχολείο; Γιατί έπρεπε να ξέρει. Και πώς να ξέρει το σχολείο μετά τη λήξη του ωραρίου; Αφού μέσα στις τάξεις δεν υπήρχε πρόβλημα. Πώς δεν υπήρχε πρόβλημα, αφού σημειώνονταν κλοπές, ξυλοδαρμοί, ακόμα και επιθέσεις στις τουαλέτες;
Η κολοκυθιά σε ένα θέμα που μόνο φρίκη, πόνο και ανησυχία πρέπει να προξενεί. Ποιος φταίει. Πώς φταίει. Γιατί φταίει. Ερωτήσεις ρητορικές, από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (ή μήπως εξαθλίωσης;). Για να κρατήσουν το θέμα στον αφρό των ημέρων και όχι για να φωτίσουν ζητήματα, να λύσουν προβλήματα. Και η λύπη, η βαθιά λύπη που πρέπει να συνέχει την κοινωνία για την τραγική περιπέτεια ενός παιδιού ξεχωριστού, απούσα. Λόγια στα χείλη, όχι συναισθήματα στην καρδιά.
Αντάξια ενός λαού που έχει μάθει να θέλγεται από τα εύκολα, η τηλεόρασή του. Αυτή που, όπως λέει, αποκάλυψε τη φρίκη της Βέροιας και του μικρούλη Αλεξ Μεσχισβίλι, υποκαθιστώντας την Αστυνομία. Να το δεχτώ ως εδώ, αν και με επιφυλάξεις. Πάντως, ό,τι ακολούθησε είναι το ίδιο φρικιαστικό: δημοσιογράφοι σε ρόλο ανακριτή ανηλίκων και ενηλίκων. Δημοσιογράφοι σε ρόλο αστυνομικού που πληροφορεί τη μάνα ότι βρέθηκαν διάφορα αντικείμενα και έχουν σταλεί στα εγκληματολογικά εργαστήρια της Ασφάλειας. «Δεν το ξέρω» λέει η σπαραγμένη μάνα. Εκείνος ακάθεκτος: ανάμεσά τους, λέει, ήταν και μια γαλάζια φόρμα. Φορούσε γαλάζια φόρμα ο Αλεξ; Ευτυχώς, δεν φορούσε. Αν φορούσε, η μάνα του θα το είχε μάθει « στον αέρα» κάποιου καναλιού.
Και μετά; Τι θα γίνει μετά; Οταν όλα θα τελειώσουν, πού θα είναι τα κανάλια; Στην επόμενη τρομο- ή ό,τι άλλο -λαγνική υπόθεση. Πάνε οι ψυχολόγοι, οι ψυχίατροι, οι κοινωνιολόγοι, οι σχολικοί σύμβουλοι. Εκεί ακριβώς που θα έπρεπε να ξεκινά η συζήτηση, εκεί θα τελειώσει, καθώς θα ξεκινά η ουσία και θα σταματά το ενδιαφέρον των τηλε- αρχόντων. Πώς λέμε ο στρατός αρχίζει εκεί όπου τελειώνει κάθε λογική; Και η τηλεόραση αρχίζει εκεί όπου τελειώνει κάθε σοβαρότητα.
Καθίστε λοιπόν στους ψι-ψινάκηδες, στους γαυ-γαυγάκηδες, στους γαρυφαλλίδηδες και στις εύες χρούτσες. Δείτε ριάλιτι, αϋπνίες, τρας τι- βι. Εχει πλάκα, όπως λέτε. Αποχαυνώνουν. Δεν προβληματίζουν. Ο,τι ακριβώς πρέπει για να εμφανιστούν πάλι και πάλι τέτοια φαινόμενα κι εμείς να μην τα πάρουμε χαμπάρι ούτε πριν, αλλά, δυστυχώς, ούτε και μετά...