Το δάκρυ σου στην εθνική κιβωτό

Σκέψεις που μου γεννήθηκαν βλέποντας την έκθεση «Το μουσείο και η ανασκαφή» που λειτουργεί στο κτήριο Βάιλερ (Μακρυγιάννη 2-4 δίπλα στο σταθμό Ακρόπολη του Μετρό). Μόλις λίγα τετραγωνικά μέτρα, το ένα τοις εκατό από τα ευρήματα της ανασκαφής στο οικόπεδο Μακρυγιάννη όπου θα γίνει το Νέο Μουσείο Ακροπόλεως και υλικά ταπεινά, όπως το ντέξιον, το μέταλλο, το γυαλί και η άμμος, χρειάστηκαν για να δημιουργηθεί αυτή η σπουδαία έκθεση που θα λειτουργεί μέχρι τον ερχόμενο Φεβρουάριο από τις 10 το πρωί μέχρι τις 8 το βράδυ χωρίς εισιτήριο. Αν είστε τυχεροί, θα σας ξεναγήσουν νεαροί αρχαιολόγοι.
Στα εκθέματα (550 από 50.000 συνολικά), βλέπουμε αγάλματα και αγαλματίδια, νομίσματα, αγγεία, κεφαλή του Πλάτωνα, αγάλματα της Ισιδας και του Δία, ψηφιδωτά δάπεδα, σκεύη συμποσίου και καλλωπισμού, μαγειρικά σκεύη, παιδικά παιχνίδια κ.α. Είναι πολλών εποχών και βασικά από τους κλασικούς χρόνους της αρχαιότητας μέχρι τα πρώτα χρόνια του Βυζαντίου. Εχουν συνδυαστεί εξαιρετικά και δίνουν εντυπωσιακό αποτέλεσμα.
Ανάμεσά τους, ένα… αρχαίο κέλυφος αυγού με το κουταλάκι δίπλα, υπολείμματα θυσιών στους χθόνιους θεούς (όπως σήμερα σφάζουμε κόκορα στα θεμέλια) μια πλαταγή (κουδουνίστρα με σβόλο πηλού για να παράγεται ήχος) μελανοδοχεία και γραφίδες, αντικείμενα για μακιγιάζ, μικρά αντίγραφα κουζινικών για παιχνίδι, κλπ. Επίσης, «ευλογίες» από τους Αγίους Τόπους κατά τα πρώτα χριστιανικά χρόνια, «μάρκες» για το θέατρο ή την Εκκλησία του Δήμου, γουδιά για τα μπαχαρικά, κ.α.
*********

*********
Το πήλινο αλογάκι με τα σημάδια από τα δόντια σου, η πέτρα που σου σκάλισε ο παππούς Αίας, οι χάντρες που σου πέρασε στη χρυσοκλωστή η γιαγιά Αλεξάνδρα και σου τις φόρεσε γιορντάνι στο λαιμό, να αιχμαλωτίζουν το φως και τα βλέμματα και να τ’ αντανακλούν, το σείστρο που έδιωχνε μακριά τα κακά πνεύματα κι εσένα σε ξεγελούσε, να μην κλαις. Μετά από αιώνες πολλούς, όταν το σάλιο, το δάκρυ, ο ιδρώτας σου θα έχουν στεγνώσει, όταν τα αντικείμενα δεν θα έχουν πια στοιχεία ταυτότητας και σφραγίδες χρήσης, θα μπουν στην εθνική κιβωτό, θα αποτελούν κειμήλια.
Και κανείς δεν θα γνωρίζει πως αυτή την κούκλα από πηλό την αγάπησες, τη χάιδεψες και τη μάλωσες, αυτά τα ενώτια στόλισαν τα αυτιά σου κάνοντάς σε περήφανη γιατί φορούσες κάτι τόσο όμορφο, αυτό το κύπελλο από χώμα και νερό το έσπασες σε μια αδέξια κίνηση κι έτρεξες να κρυφτείς, να γλιτώσεις την επίπληξη. Κανείς δεν θα σκέφτεται πως είχες όνομα, επιθυμίες, ανάγκες, πάθη. Ο χρόνος στεφανώνει τα πρόσωπα με την τόσο σοφή και τόσο άδικη ανωνυμία. Τι παράξενο! Τα φθαρτά μένουν πίσω σου κι εσύ, με την αθάνατη ψυχή, χάνεσαι για πάντα.