Ο,τι κάνεις θα βρεις

Δεν θα δεχθώ δικαιολογίες- θα είμαι απόλυτη. Δεν θα δεχτώ ελαφρυντικά. Δεν θα δεχτώ «ναι μεν, αλλά». Θα τους το πω κατάμουτρα: είναι υπάνθρωποι. Αλλιώς δεν θα άφηναν γέρους και απροστάτευτους ανθρώπους σε γηροκομεία- κόλαση μόνο και μόνο για να τους ξεφορτωθούν, ή για να πάνε διακοπές.
Είμαι σίγουρη πως αν μπορούσαν θα έκαναν ό,τι κάνουν και με τα ζώα τους: θα τους πέταγαν στο δρόμο. Επαψες πια να μου αρέσεις, να με εξυπηρετείς, να με διασκεδάζεις, δίνε του. Με μεγάλωσες πρώτα εμένα και μετά τα παιδιά μου, τέλος, κοπάνα την. Δε σε χρειάζομαι άλλο. Εχεις αστάθεια. Καρδιά. Πίεση. Καταρράκτη. Με ξυπνάς τις νύχτες. Με κουράζεις. Ξεφορτώσου με.
Με αγανάκτηση βλέπω στις τηλεοράσεις τα ρεπορτάζ από τα γηροκομεία- τάφους, τα χωρίς στοιχειώδη καθαριότητα, χωρίς περίθαλψη, χωρίς δροσιά. Χωρίς χάδι, χωρίς φροντίδα, χωρίς στοργή. Με άθλιο φαγητό. Και λέω: καλά, οι υπεύθυνοι είναι αναίσθητοι, θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους και να τα κονομήσουν. Εσύ όμως, που πετάς έναν ανήμπορο άνθρωπο εκεί μέσα, τι είσαι; Δεν έψαξες ποτέ πώς περνάει αυτούς τους μήνες που απλώνεις την κορμάρα σου στις παραλίες χωρίς τη δική του έγνοια; Δεν τον ρώτησες ποτέ αν έχει όλα όσα του χρειάζονται- τα στοιχειώδη, δηλαδή; Δεν αφουγκράστηκες τα παράπονά του;- διότι δεν μπορεί, κουφέ και γελοίε, κάτι θα σου είπε που εσύ προσποιήθηκες πως δεν άκουσες. Δεν έδωσες καμιά σημασία σε τίποτα; Και τον βρήκαν, τον άνθρωπό σου κλειδωμένο με τη ζέστη στο υπόγειο χωρίς καν ανεμιστήρα, χωρίς νερό. Και μετά τι έκανες; Γύρισες από το άλλο πλευρό; Κάπως έτσι. Πιθανώς και να ενοχλήθηκες που σου χαλάνε τις διακοπές σου. Διότι δεν έχεις ντροπή, δεν έχεις ανθρωπιά. Ενα απόβρασμα της κοινωνίας είσαι.
Αλλά, περίμενε. Πού θα πάει, θα γεράσεις κι εσύ. Και τότε... Χάλια τα βλέπω τα πράγματα. Διότι, όπως έλεγε η γιαγιά μου η Βασιλεία, στη ζωή σου «ό,τι κάνεις θα βρεις και ένα παραπάνω».