Οπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει

Ο ποιητής το εννοούσε αλλιώς- κινούνταν από ένα πάθος για την πατρίδα. Δεν βρίσκω όμως πιο ταιριαστό στίχο να περιγράψω τη θλίψη μου. Θα με καταλάβετε πολύ σύντομα.
Την περασμένη Δευτέρα πήγα στη Χαϊδελβέργη, μια φοιτητική γερμανική πόλη χτισμένη ένθεν κακείθεν ενός ποταμού, του Νέκαρ και μπροστά από ένα λόφο. Η πόλη έχει πανεπιστήμιο, μεγάλο και φημισμένο (μάλιστα είναι το πρώτο πανεπιστήμιο που ιδρύθηκε στη χώρα) έχει ιστορικό κέντρο με καλντεριμάκι και δρόμους ήπιας κυκλοφορίας, έχει επίσης σπίτια αιώνων.
Πόσο μεγάλη διαφορά! Αντίθετα με την Ελλάδα, η φοιτητική αυτή πόλη, που σφύζει από ζωή και από ζωηρούς βεβαίως φοιτητές, ΔΕΝ έχει πουθενά συνθήματα και αφίσες, ούτε ολόκληρες ούτε ξεσκισμένες. Ακόμα και μέσα στο Πανεπιστήμιό της, ΔΕΝ υπήρχε αυτή η αποκαρδιωτική εικόνα που αντικρίζει κανείς στα δικά μας. Σκουπίδια, σπασμένες καρέκλες, λερωμένα έδρανα, απουσίαζαν πανηγυρικά. Προς τιμήν τους. Φαίνεται πως σε μας η επανάσταση πηγαίνει μαζί με το κακό γούστο- για να μην πω κάτι άλλο.
Η Χαϊδελβέργη ΔΕΝ έχει μετατρέψει το ποτάμι της σε χαβούζα. Οπως όλες οι ευρωπαϊκές πόλεις που σέβονται τον εαυτό τους, το προσέχει σαν τα μάτια της. Στις όχθες του θα δει κανείς κολυμβητές, περιπατητές και μέλη του τοπικού ναυτικού ομίλου. Πάει να πει, ΚΑΙ το αξιοποιούν με τον καλύτερο τρόπο.
Εκπληξη μεγάλη: ΔΕΝ έχουν χτίσει μέσα στο δάσος. Ούτε ένα σπίτι. (Αφήστε που η έννοια αυθαίρετο δεν υφίσταται εκεί). Ούτε ένα ξενοδοχείο. Ούτε ένα δημόσιο κτίριο. Ο λόφος έχει δασάκι πυκνό, το ίδιο και η πόλη στις παρυφές της. Εχουν προβλήματα στέγης; Εχουν. Πώς τα λύνουν; Οχι πάντως με την αέναη επέκταση!
Το ιστορικό της κέντρο, που όπως είπαμε έχει δίκτυο δρόμων ήπιας κυκλοφορίας, ΔΕΝ χρησιμοποιείται για χώρος στάθμευσης. ΔΕΝ περνάνε αυτοκίνητα και μηχανάκια κάνοντας ζιγκ- ζαγκ και ΔΕΝ είναι κατειλημμένα τα πεζοδρόμια. Αρα, μπορείς να περπατήσεις άνετα. Και οι άνθρωποι περπατάνε. Περπατάνε πολύ καθώς επίσης ΔΕΝ έχει: σκουπίδια, περιττώματα ζώων, μπάζα, φυτά. Τα κτήρια έχουν πολλά λουλούδια στις προσόψεις τους, και κυρίως τα δημόσια, τα οποία, υποθέτω, τυγχάνουν ειδικής φροντίδας καθώς ήταν όλα ανθισμένα. Ακόμα και σε μέσα χώρους είχαν ζαρντινιέρες με δυόσμο (ναι, μα τον Δία) και άλλα μυριστικά, ώστε να προστατεύονται από τον σκληρό χειμώνα.
Τα σπίτια της, τα οποία έχουν ρυθμούς που πρέπει να εγκρίνονται από κάπου, γιατί έχουν μια θαυμαστή πειθαρχία ως προς την ατμόσφαιρα και δεν υπήρχαν πουθενά γελοία σύγχρονα εξαμβλώματα τα οποία δεν ταιριάζουν σε μια μεσαιωνική πόλη, ήταν όλα προσεγμένα, βαμμένα, σενιαρασμένα. ΔΕΝ είδα σπίτι απεριποίητο, ΔΕΝ είδα ερείπιο.
Last but not least, όπως θα έλεγαν και οι πρόγονοί μας, η κυρία έφορος Ακροπόλεως είπε κάποια στιγμή με γνήσια απορία: μα καλά, δεν μασούν εδώ τσίχλα; Μασάνε και παραμασάνε, βέβαια. Αλλά ΔΕΝ τη φτύνουν κάτω για να κολλάει στο καλντερίμι. Οπως ακριβώς στην Ελλάδα, που την κολλάνε και στο ίδιο το Ηρώδειο. Είκοσι επτά κιλά έβγαλε πέρσι από τα μάρμαρα η σεβαστή κυρία. Μετά από αυτό, να μην πέσει ξερή;