Χολιγουντάκι στην Ακρόπολη

Μέχρι τώρα την Ακρόπολη των Αθηνών την είχαν σε καραντίνα και σχεδόν ούτε σε ντοκιμαντέρ την έδιναν. Κάτι που ασφαλώς αποτελεί υπερβολή, καθώς τα μνημεία πρέπει να είναι «φιλικά προς τον χρήστη», να πρωταγωνιστούν, δηλαδή στην καθημερινότητά του. Από την άλλη, αν ακολουθούν κατά πόδας την καθημερινότητα αυτή, ευτελίζονται. Αν δηλαδή τα δώσεις για διαφήμιση, ακόμα και για την καλύτερη, την ιερότερη, τη σημαντικότερη, υπάρχει τεράστιος κίνδυνος να τα δίνεις μετά για πατατάκια, κρασιά, παγωτά, ακόμα και... για σερβιέτες με φτερά, ανάλογα με την εκλογική ή άλλη πελατεία της εξουσίας.
Το πρόβλημα είναι, ακριβώς εκεί. Οταν ανοίγει ένας δρόμος σπανίως κλείνει. Αρα, το υπουργείο Πολιτισμού και οι (θα το παραδεχτώ, υπερβολικοί ενίοτε) αρχαιολόγοι, ορθώς φοβούνται και προτάσσουν τα στήθη τους. Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια, άλλωστε, από τότε που συνθέτης γνωστός διεθνώς ζήτησε και πήρε μνημείο το οποίο μέχρι τότε δεν δινόταν, το οποίο χρησιμοποίησε ως ντεκόρ για τα μουσικά του μυθεύματα και πήρε ο -δήθεν- αφιλοκερδής και ένα δισ δρχαμούλες για τα φώτα, τα ηχητικά (που τα είχε σπίτι του) και τις αμοιβές των υπολοίπων πλην, λέει, του ιδίου. Από τότε πολλοί έχουν βάλει στο μάτι το συγκεκριμένο μνημείο και το ζητούν διαρκώς, ενώ ο χαρακτήρας του δεν το επιτρέπει να μετατρέπεται σε ωδείο ή και καφωδείο!
Να μη τη δίνεις λοιπόν την Ακρόπολη για διαφήμιση, να μη τη δίνεις για επιδείξεις μόδας, να μη τη δίνεις για πόζες κοριτσιών από καλλιστεία, να μη τη δινείς για τηλεοπτικές εκπομπές. Η Νέα Δημοκρατία έσπασε αυτό το σκεπτικό. Την έδωσε για τη διαφήμιση μεγάλης εταιρείας φωτιστικών, τη δίνει τώρα και για ταινία. Η Νία Βαρντάλος (γάμος α λα ελληνικά) ετοιμάζεται να της κάνει το κινηματογραφικό της ντεμπούτο, με μια κωμωδία εκτός Χόλυγουντ μάλιστα. Το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο το επέτρεψε, αν και, όπως είπαμε, ο Ιερός Βράχος δεν έχει παίξει ποτέ σε καμία ταινία φιξιόν (με υπόθεση) και ο υπουργός Πολιτισμού δεν το έχει αναπέμψει.
Η λογική συνέχεια είναι η Ελλάδα να διαφημιστεί όπως- όπως από μια παραγωγούλα για τα μέτρα του Χόλιγουντ και ποτέ κανείς καλύτερος να μη μας την ξαναζητήσει. Αν δηλαδή είχαμε μια ελπίπδα να την δώσουμε κάποτε σε καλύτερα χέρια, π.χ. του Κόππολα, την χάσαμε, αφού «κάψαμε» μόνοι μας τα μνημεία μας. Αλλά, ποιος έχει μυαλό να σκεφτεί πως αν θέλεις να σε σέβονται πρέπει πρώτα απ' όλα εσύ να σέβεσαι τον εαυτό σου και να το δείχνεις με τις επιλογές σου και να μη προσφέρεις το «χέρι» σου στον πρώτο που θα το ζητήσει, αν δεν είναι από τους καλύτερους. Τι φοβήθηκαν αλήθεια; Οτι θα τους μείνει η Ακρόπολη στο ράφι; Ε, και; Τόσο κακό θα ήταν;