Advocatus Diaboli

Παρασκευή, Νοεμβρίου 17, 2006

Το σώμα και το αίμα του Πολυτεχνείου

«Ω ανήμπορο ποίημα,
ανήμπορο, ανήμπορο, ατελέσφορο.»


Ακούω μέσα μου τη φωνή του ποιητή. Ακούω τις φωνές αυτής της λαοθάλασσας που ζητά Ελευθερία. Δεν τολμώ πια να περάσω από το Πολυτεχνείο, μη σκεπαστούν αυτές οι ουράνιες φωνές με κραυγές, και οι μαγικές εικόνες της νιότης μου με εικόνες στα όρια του εθνικοπατριωτικού κιτς.
Για μένα, άλλωστε, το Πολυτεχνείο δεν είναι γιορτή. Εχω χρόνια να πάω στη διαδήλωση, λίγο μετά τη χρονιά που δολοφονήθηκαν ο Ιάκωβος Κουμής και η Σταματία Κανελοπούλου σταμάτησα να συμμετέχω σε αυτό το προκατασκευασμένο παιχνίδι «αναρχικών» ή δεν ξέρω τι άλλο και αστυνόμων, όπου πάντα κάποιος φασιστικής νοοτροπίας δημοσιογράφος κραυγάζει επειδή καίνε τις σημαίες και κανείς δεν κοιτάζει πως καίγεται, σιγά- σιγά και σταθερά, η Εθνική μας Μνήμη- και γι’ αυτό άλλωστε γίνονται τα επεισόδια. Για να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη από φλέγοντα θέματα και για να μάθουν αυτοί που δεν έζησαν την εξέγερση ότι Πολυτεχνείο ίσον καταστροφές.
Το Πολυτεχνείο, όμως, αυτό το ένδοξο αλωνάκι (κατά τον χαρακτηρισμό του άλλου ποιητή για το Μεσολόγγι) ήταν ειρήνη. Ηταν ψωμί, παιδεία ελευθερία. Ηταν αεράκι ελευθερίας μέσα σε μια πολύχρονη, τρομακτική καταπίεση εξαιτίας της οποίας, τελικά, και δοθείσης της οσφυοκαμψίας του ελληνικού λαού, καταστράφηκαν οι δομές της ελληνικής κοινωνίας και φτάσαμε σήμερα να μην αντιδρούμε για τίποτα. Οι πρωταγωνιστές του έσπευσαν, φυσικά, να εξαγοράσουν τη συμμετοχή τους, να πάρουν θώκους στον πολιτικό μας βίο. Δεν θα ασχοληθώ ούτε με αυτούς.
Θα ασχοληθώ με το ξανθωπό κορίτσι που βαδίζει στην Πατησίων με τις φίλες του από ένα νυχτερινό σχολείο. Εκείνες έμαθαν πως κάτι γίνεται στο Πολυτεχνείο και την ξεσήκωσαν. Ο Νοέμβρης είναι ζεστός, σαν άνοιξη. Φορά γαλάζια μαθητική ποδιά και μια κόκκινη λεπτή ζακετούλα. Ξαφνικά βρίσκεται σε μια μεγάλη συγκέντρωση στην οποία ακούγονται συνθήματα: έξυπνα συνθήματα, εύστοχα, συνθήματα που την εκφράζουν: Ψωμί- Παιδεία- Ελευθερία (το μεγάλο αίτημα). Και Εξι χρόνια είν’ αρκετά- δεν θα γίνουνε επτά (για τη χούντα). Και Δεν σε θέλει ο λαός παρ’ τη Δέσποινα κι εμπρός (για τον αρχιοδικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο). Και Κάτω η χούντα. Και Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι (αυτό δεν το καταλάβαινε τότε. Το κατάλαβε αμέσως μετά και το αγάπησε πολύ). Και στο περίπτερο γωνία Πατησίων και Στουρνάρη ήταν γραμμένο το σύνθημα: Μάης 68 (κι αυτό αργότερα το κατάλαβε. Τότε ήταν μόλις 16 ετών).
Φωνάζουμε όλοι μαζί. Χορεύουμε όλοι μαζί. Η κόκκινη ζακέτα γίνεται σημάδι- σημαία. Την κουνάω στον αέρα. Αργότερα, χάρη σ’ αυτή τη ζακέτα και τον ενθουσιασμό του νεοφώτιστου, θα δω τον εαυτό μου πολλές φορές γκρο πλαν στο ντοκιμαντέρ που είχαν τραβήξει οι Ολλανδοί κινηματογραφιστές. Είναι η πρώτη μου διαδήλωση και τα πάντα γύρω αποπνέουν ελευθερία, γλύκα, λάμψη. Είμαι χαρούμενη. Είμαι ευτυχισμένη. Είμαι επαναστατημένη. Αυτή είναι η Στιγμή μου, η κορυφαία στιγμή μου στα πεδία της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας. Επαιξε τον δικό της ρόλο, κατόπιν, στο να γίνω ενεργή πολίτης. Είμαι σίγουρη ότι θα νικήσουμε. Δεν το ξέρω ακόμη πως αυτή θα είναι και η Στιγμή μου μέσα στην Ιστορία. Οτι θα τελειώσει πικρά αυτό που τόσο γλυκά ξεκίνησε, όμως θα έχει τη δική του σημαντική συνεισφορά στην πτώση της χούντας.
Η επομένη είναι Παρασκευή. Μαθαίνουμε πως στους 1050 ή κάπου τόσους χιλιόκυκλους λειτουργεί ραδιοφωνικός σταθμός. Οι γονείς, παλιοί αντάρτες, τον ακούνε και κλαίνε από τη συγκίνηση. Να τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, που μέχρι τότε τα ακούγαμε παράνομα στα σπίτια και στις εκδρομές. Να και του Γιάννη Μαρκόπουλου. Και η Ρωμιοσύνη του Ρίτσου (πόσο την αγάπησα από τότε). Η φωνή της Μαρίας Φαραντούρη, είναι ακόμη μέσα στ’ αυτιά μου. Και αφθονα παράσιτα, για να μην ακούγεται ο σταθμός. Αλλά, πολλοί ραδιοερασιτέχνες της εποχής, αναμεταδίδουν το πρόγραμμα. Θα πάω στο σχολείο, θα γυρίσω να ακούσω και πάλι τον σταθμό και το Σάββατο θα κατέβω στην Αθήνα (μένω Φιλαδέλφεια), να πάω κι εγώ εφόδια στα παιδιά που έχουν κλειστεί μέσα.
Οταν γυρίζω, το σκηνικό έχει αλλάξει δραματικά. Δακρυγόνα, εκκλήσεις για ασθενοφόρα, καταγγελίες για τραυματισμούς από τον σταθμό. Σιγά- σιγά κατεβαίνουν και τα τανκς. Κλαίω. Θέλω να είμαι μαζί τους (αλλά πώς να πάω, σχεδόν παιδί, μέσα στη νύχτα;) θέλω να τους βοηθήσουμε, να τους βοηθήσουν. «Πώς μπορείτε, λοιπόν, να κοιμάστε» φωνάζει ο Δημήτρης Παπαχρήστος από τα μικρόφωνα. Δεν κοιμόμαστε. Ανήμποροι, ανήμποροι, ατελέσφοροι, παρακολουθούμε την προαναγγελλόμενη σφαγή.
Φωνάζω, διαμαρτύρομαι. Θα κατέβουν οι οικοδόμοι, θα κατέβει «ο λαός της Αθήνας» του οποίου τη συμπαράσταση ζητούν τα παιδιά. Ακούω και πάλι τη φωνή του Δημήτρη (που τότε, βέβαια, δεν ήξερα το όνομά του και που μετά, προς τιμήν του, δεν το εξαργύρωσε ποτέ) να φωνάζει: Είμαστε άοπλοι, είμαστε άοπλοι. Δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει αυτό. Κατάλαβα μετά. Κάνουν ό,τι μπορούν για να μη γίνει μακελειό, αφαιρούν από τη χούντα και το τελευταίο πρόσχημα, ότι δήθεν, ας πούμε, έχουν όπλα. Ακολουθούν τα γνωστά πια, αδέλφια μας φαντάροι και ο Εθνικός Υμνος. Τα ακούω με την συγκίνηση της παρθένας στιγμής, με τον τρόμο ότι θα τους σκοτώσουν, με τη θλίψη που δεν είμαι στο πλευρό τους. Κι έπειτα, έρχεται η σιωπή. Το τανκ έχει μπει, υπάρχουν νεκροί (που οι εξουσιαστές θα προσπαθούν χρόνια να τους κρύψουν), τραυματίες, φοβισμένα παιδιά που ψάχνουν μέρος να κρυφτούν για να μην πέσουν στα νύχια των μπάτσων.
Παρένθεση εδώ: στην πρώτη διαδήλωση που έγινε στις 21 Απριλίου, το 1975, οι μπάτσοι ήταν παρατεταγμένοι στην Αμερικάνικη πρεσβεία σε πυκνές σειρές. Τότε, ακούστηκε μυριόστομο εκτός από το Δούλοι φυλάτε τ’ αφεντικά σας και το Αυτοί σκοτώσαν τ’ αδέρφια μας. Εννοούσαμε, ακριβώς, το Πολυτεχνείο. Κλείνει η παρένθεση.
Από τότε, επί 33 χρόνια προσπαθούν να ξεριζώσουν το Πολυτεχνείο της εξέγερσης απ’ τη συλλογική μνήμη. Το έκαναν εθνική επέτειο, το μετέτρεψαν σε πανηγυράκι, το καπηλεύθηκαν, δημιουργούν επεισόδια. Αυτό, εκεί, αντιστέκεται. Για πόσο, δεν ξέρω.
Θα κλείσω με ένα ποίημα της εποχής. Εφηβικό, πρωτόλειο. Κλείνει μέσα του όμως όλο το συναίσθημα για την τραγωδία του Πολυτεχνείου. Διότι ναι. Οταν μια χώρα φτάνει να σκοτώνει τα νιάτα της, είναι τραγωδία. Οι ηρωισμοί και οι μεγαλοστομίες, δεν αρκούν για να καλύψουν το γεγονός. Τα παιδιά ήταν ήρωες, πράγματι- το «ηρωισμοί» δεν το λέω για εκείνους, παρά για όσους με ξύλινη γλώσσα μιλούν άψυχα για αγώνες και θυσίες, ενώ το αίμα ακόμα σπαρταράει στη μνήμη μας. Το ποίημα, λοιπόν:

Τυφλοί, γιατί για μια στιγμή είδαν τη Λευτεριά
Κουτσοί, γιατί για μια στιγμή περπάτησαν μαζί της
Κουφοί, γιατί για μια στιγμή άκουσαν τη φωνή της
Νεκροί, γιατί για μια στιγμή ζήσαν και τη γευτήκαν.

13 Comments:

  • Το Πολυτεχνειο...δυστυχως πεθανε...μαζι τις ιδεες του...

    By Blogger ΠΡΕΖΑ TV, at 11:15 π.μ.  

  • οτι και να σου πω ειναι πολυ λιγο
    ==
    Μονο η σιωπη μου για μια μερα το χρονο και ενα γαρυφαλο ειναι ο δικος μου φορος τιμης

    By Blogger dimitris, at 11:15 π.μ.  

  • πρεζα
    Ευτυχως κανεις λαθος
    το Πολυτεχνειο δεν πεθανε και δεν θα πεθανει
    ===
    Εχει περασει στην χωρα των Αθανατων
    ===

    By Blogger dimitris, at 11:17 π.μ.  

  • εξαιρετικό ποστ, Δικηγόρε! Εξαιρετικό!

    By Blogger Кроткая, at 2:26 μ.μ.  

  • δεν εχω τιποτα να πω ,τιποτα να προσθεσω νασαι καλα...

    By Blogger Χαρυβδιςς, at 3:28 μ.μ.  

  • Σκεφτόμουν να γράψω ευχαριστώ που το μοιράστηκες, αλλά ήταν άκυρη μια τέτοια ευχαριστία. Σ' ευχαριστώ λοιπόν του το έζησες.

    By Blogger kerasia, at 3:32 μ.μ.  

  • Δεν έχω τίποτα πω, Δικηγόρε μου. Τα είπες όλα. Και τι στίχοι!!!
    Τα είπες ΟΛΑ..

    Βολκώφ

    By Blogger Θεοδόσης Βολκώφ, at 6:29 μ.μ.  

  • !!!!!!!!! ...

    By Anonymous Ανώνυμος, at 9:05 μ.μ.  

  • πόσο μακρινές φαίνονται πια εκείνες οι εποχές. σαν να βγαίνουν μέσα από μαυρόασπρη ταινία. σ' ευχαριστώ!

    By Blogger Pastaflora, at 9:35 μ.μ.  

  • ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ!

    ΜΕΣΑ ΜΑΣ

    ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΙ ΕΓΩ ΔΙΚΗΓΟΡΕ!)

    By Blogger ATHENA, at 2:44 π.μ.  

  • Με αυτό το πόστ πήρες από την καρδιά μου όλη αυτή την μαυρίλα που αισθάνομαι κάθε χρόνο με αυτό το καρακατσουλιό που λέγεται πορεία.
    Αλλά δεν μπορεί τίποτα να βγάλει την πίκρα που ένιωσα όταν σταμάτησε να εκπέμπει ο σταθμός και βγήκα στο μπαλκόνι να δω τι κάνουν οι άλλοι στις γύρω πολυκατοικίες.Κοιμόντουσαν.

    By Blogger αθεόφοβος, at 3:50 μ.μ.  

  • Κοιμόντουσαν. 'Η έκαναν ότι κοιμούνται για να μη μπλέξουν. Που είναι χειρότερο.

    By Blogger advocatus diaboli, at 5:00 μ.μ.  

  • αθεοφοβε => στο μπαλκονι τι εκανες?
    ===
    απο μπλκονια ριχτηκαν και κατι πυροβολισμοι Ειδες τιποτα?

    By Blogger dimitris, at 12:49 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<


myspace graphics

myspace graphics