Αποχαιρετώντας τον Γιάννη Δ.

Λέξεις, λέξεις, λέξεις. Πληθωρισμός επιθέτων, εκφράσεων, συναγωνισμός ποιος θα πει τα κενότερα, πλην φανταχτερά, αδειανά από συναίσθημα και άποψη, ποιος θα παρουσιάσει με τον πλέον εντυπωσιακό τρόπο το τίποτα.
Γιάννης Ε. Διακογιάννης. Πολιτικός συντάκτης στα Νέα. Το καλό παιδί της ελληνικής δημοσιογραφίας (κι ας έχει αυτή η έκφραση τόσο πολύ κακοποιηθεί στις μέρες των τηλεαστέρων). Ανθρωπος με ήθος, με σπάνια αξιοπρέπεια, με δύναμη ψυχής. Ανθρωπος που μπορούσε να συνομιλήσει με άνεση με διανοουμένους τεραστίων μεγεθών όσο και με διωγμένους πρόσφυγες ή με εκείνους που η ζωή τους έχει ανεπανόρθωτα πληγεί από πολέμους. Είχε γνώσεις, είχε απόψεις, είχε και το σθένος να τις υποστηρίζει. Ποιος όμως γνωρίζει σήμερα ότι μόλις πριν από λίγα χρόνια του έκοβαν τα άρθρα από τον πόλεμο στο Ιράκ, όπου τον είχαν στείλει; Οτι μέχρι και στην ΕΣΗΕΑ έγινε εκτεταμένη συζήτηση για το θέμα αυτό; Βγαίνουν με το θλιμμένο ύφος τους οι πρώην (πια) προϊστάμενοί του και δηλώνουν ότι ο θάνατός του είναι απώλεια για την ελληνική δημοσιογραφία. Παραλείπουν να πουν πως είναι απώλεια ακριβώς επειδή ο Γιάννης ήταν ένας από τους τελευταίους που αντιστέκονταν στη φίμωση.
Το μεστό κείμενό του, η ζεστασιά του, η ανθρωπιά του, οι αξίες που ακτινοβολούσε, με έκαναν να τον θεωρώ κοντινό μου, αν και στην πραγματικότητα ελάχιστες φορές είχαμε συζητήσει. Η επιμονή του να αναδεικνύει αυτά που ο ίδιος θεωρούσε ότι άξιζαν, η πολυμάθειά του, η απουσία φανατισμού, με έκαναν να τον διαβάζω. Τέλος, η ορμή με την οποία ρίχτηκε στην τελευταία και μεγαλύτερη μάχη του, στη μάχη για τη ζωή του, με συγκινούσαν βαθιά. Δεν έκρυβε την αρρώστεια του. Ομως και δεν επέτρεπε σε κανέναν να τον λυπηθεί. Παληκάρι, όπως τόσες και τόσες φορές. Ενα σπουδαίο παιδί. Αληθινά, θα μου λείψει. Ηταν μόνο 49 ετών και είχε τόσα να κάνει...