Οι πολυαγαπημένοι μου αντάρτες που μεγάλωσαν

A.K. του Γεωργίου. Πατρός υφαντουργού και αντάρτη. Και μητρός αντάρτισσας. Και δασκάλων ανταρτών, επίσης. «Μαλλιά σγουρά, μαλλιά κοράκου χρώμα/ τ’ ανέμιζε ο αγέρας στα ζερβά».
Σχεδόν παιδιά. Δεκαπέντε, δεκαεπτά, δεκαοκτώ χρονών. Δεν άντεχαν τους Γερμανούς κατακτητές. Ούτε την αδικία άντεχαν. Πήραν τα όπλα πολεμώντας και τραγουδώντας: «Θα ‘ρθουν καιροί, καιροί ευτυχισμένοι/ σκλάβοι δε θα 'ναι τότε οι λαοί/ θα ζούμε τότε πια αδελφωμένοι/ σε μια ελεύθερη ειρηνική ζωή.»
Δεν ήρθαν αυτοί οι καιροί, αλλά εκείνοι δεν σταμάτησαν ποτέ να τους ονειρεύονται. Μονάχα στιγμιαίοι οι δισταγμοί στη μακριά πορεία. Το αμείλικτο ερώτημα, την ώρα της υποστολής της κόκκινης σημαίας στο Κρεμλίνο: ώστε λοιπόν χάθηκαν όλα; (ή, ακόμα πιο σπαρακτικό: ώστε λοιπόν πολεμούσαμε για το τίποτα;) βρήκε αμέσως την απάντησή του: η Αριστερά δεν είναι εξουσία. Είναι Ιδέα. Ουτοπία είναι. Ένα σύννεφο, ένας άνεμος, μια θάλασσα μικρή ή μεγάλη. Τη σημαία της Επανάστασης, που έχεις μέσα σου, δεν μπορεί κανείς ποτέ να σου την υποστείλει. Κυματίζει ολοπόρφυρη σε όλη τη ζωή σου.
Απαξ αντάρτης, εσαεί αντάρτης. Γι’ αυτό εξακολουθούσαν να τους φοβούνται όσοι τους εδίωξαν, τους εξόρισαν, τους φυλάκισαν, τους εκτέλεσαν. Μόλις τα τελευταία- τελευταία χρόνια έφαγαν γλυκό ψωμί και κοιμήθηκαν πιο ήσυχα, χωρίς τον φόβο του χωροφύλακα. Ο παγκόσμιος χωροφύλακας έχει, βεβαίως, ξυπνήσει μόλις και απειλεί.
Δυστυχώς, πολυαγαπημένε, απόντα πλέον, αντάρτη (πατέρα, δάσκαλε, σύντροφε), «πάει καιρός που έβγαινες στους δρόμους/ τη σκούφια φόραγες λεβέντικα στραβά/ και τα μαλλιά χυτά πάνω στους ώμους/ τ’ ανέμιζε ο αγέρας στα ζερβά». Η Ιστορία γράφεται από τους νικητές, και οι νικητές, σας φοβούνται ακόμη, κυρίως επειδή εσείς ήσασταν άτρομοι. Κι επειδή εσείς λείπετε, κάποιος πρέπει να υπερασπιστεί τις αξίες, την παλικαριά σας και την υστεροφημία σας. Αυτή την κληρονομιά, άλλωστε, μας αφήσατε: να εξεγειρόμαστε κατά της αδικίας. Με σας πάντα στο πλευρό μας. Διότι, όπως θα έλεγε κι ο Οδυσσέας Ελύτης, «τους νεκρούς να φοβάστε και των βράχων τ’ αγάλματα.»


Υ.Γ. Εσείς, φύγατε νωρίς. Αλλοι, έμειναν πίσω. Θυμάμαι στο νοσοκομείο που ολόκληρος αντάρτης δάκρυζες, επειδή είχες κάνει καλά παιδιά. Κάποιοι δεν έκαναν. Γι’ αυτούς, τους αβοήθητους αγωνιστές, υπάρχει η Δημοκρατική Μέριμνα. Δεν μπορεί να τους ενισχύσει αποφασιστικά, μονάχα να απαλύνει την πίκρα τους μπορεί.
Το ξέρω, μέρες που είναι όλοι σας λένε να δώσετε. Αλλά δεν μπορώ να μη ζητήσω κι εγώ τη συμβολή σας. Δημοκρατική Μέριμνα, Ακαδημίας 78, τηλέφωνο 210/38.22.776 και Εθνική Τράπεζα, αριθμός λογαριασμού 129592361-13.