Ηδονοβλεψίες από την κλειδαρότρυπα της Ιστορίας

Κοιτάζοντας τις πόρτες των κοριτσιών, μπορούσες να βρεις αυτό που σε ενδιέφερε περισσότερο. Το ερωτικό «κόλπο» δηλαδή, ή τη στάση, καθώς οι ζωγραφιές στην είσοδο του δωματίου καθεμιάς ήταν αψευδείς μάρτυρες της «σπεσιαλιτέ» της. Οχι, δεν βρισκόμαστε σε εστιατόριο, ούτε σε οίκους ανοχής στο Παρίσι του μεσοπολέμου. Το συγκεκριμένο «σπίτι της χαράς» ήταν στην Πομπηΐα το 79μ.Χ. και αξάνοιξε μόλις. Αλλά... σεμνά! Δεν λειτουργεί όπως στην αρχαιότητα, παρά ως έκθεμα αυτής της μοναδικής πολιτείας που καλύφθηκε από τη λάβα του ηφαιστείου και έτσι διέσωσε και παρέδωσε ως εμάς πολλά μυστικά της.
Ενα από αυτά είναι και το ότι πράγματι, ήταν μια πόλη γεμάτη λαγνεία, ελεγχόμενη όμως. Τα μπορντέλα της, όπου μπορούσε κανείς να βρει τις υπηρεσίες των κοριτσιών από την Ελλάδα και άλλες χώρες (οι πόρνες ήταν συνήθως σκλάβες) είχαν συγκεντρωθεί σε ορισμένα σημεία και δεν ήταν διάσπαρτα στον πολεοδομικό ιστό.
Το συγκεκριμένο μπορντέλο ήταν διώροφο, είχε χαρούμενες και αισθησιακές τοιχογραφίες και στον επάνω όροφο φιλοξενούσε αυτούς που είχαν υψηλά εισοδήματα. Αλλωστε, τα κορίτσια ολοένα και ανέβαζαν τις τιμές, φτάνοντας μέχρι οκτώ φορές το κόστος ενός ποτηριού κρασιού (σαμπάνιες βλέπετε δεν είχαν!). Τα χρήματα έπαιρναν τα αφεντικά τους ή οι διευθυντές του κάθε οίκου ανοχής. Πελάτες τους είχαν εκτός από τους κατοίκους της πόλης, ναυτικούς και εμπόρους που πηγαινοέρχονταν στη Μεσόγειο.
Εκατόν πενήντα χρόνια μετά την αποκάλυψή του, ο συγκεκριμένος οίκος ανοχής έχει υποστεί πολλά «λίφτινγκ». Το τελευταίο κόστισε περί τις 300 χιλιάδες ευρώ και άλλαξε όχι τα φώτα, αλλά τα χρώματα στις τοιχογραφίες, που είχαν αρχίσει να κιτρινίζουν. Επίσης, στερεώθηκαν οι στέγες, ώστε να μη πέσει κανενός ο ουρανός στο κεφάλι και παραδόθηκε ξανά προς το κοινό, για να βλέπει «ηδονοβλεψίες από την κλειδαρότρυπα της Ιστορίας»όπως έλεγε κι ο Γιάννης Ρίτσος, πόσο ηδονοθηρική ήταν η χαμένη για πάντα Πομπηΐα.