Ο λάκκος με τα φίδια.

Δεν πρόλαβαν να χαρούν οι αρχαιολόγοι που βρέθηκε το αρχαίο θέατρο των Αχαρνών, και η γκρίνια που μαστίζει την Αρχαιολογική Υπηρεσία, τα έκανε όλα ρημαδιό. Γιατί να βγεις εσύ και όχι εγώ στην τηλεόραση, είναι, περίπου, το κεντρικό νόημα της διαμάχης που έχει ξεσπάσει και πίσω από την οποία υποκρύπτεται η αλαζονεία των ανωτάτων στελεχών, οι οποίοι πατούν μονίμως επάνω στο έργο των συναδέλφων τους και αναλαμβάνουν να κάνουν τις ανακοινώσεις έστω και αν δεν γνωρίζουν ούτε την τύφλα τους από τα συγκεκριμένα θέματα.
Αλλά, όχι, να μη δει κανείς αρχαιολόγος Θεού πρόσωπο, αυτό να το βλέπουν μονίμως οι διευθυντές. Αγαπάει όμως ο Θεός τον κλέφτη, αγαπάει και τον νοικοκύρη. Ετσι, θυμήθηκα πώς έγινε ρόμπα ένας μεγάαααλος και τρανός διευθυντής (μόνο ως προς τον βαθμό του όμως, διότι ως προς την επιστημοσύνη του ήταν και είναι χάλια).
Εδώ και μερικά χρόνια, λοιπόν, μια ομάδα αρχαιολόγων με επικεφαλής μία συνάδελφό τους που ήξερε το αντικείμενο όσο κανείς άλλος στην Ελλάδα και στον κόσμο, δουλεύουν σκληρά επί μήνες για να στήσουν ένα μουσείο. Το στήνουν, με πίεση χρόνου και πολλά προβλήματα και είναι η ώρα να γίνουν τα περίλαμπρα εγκαίνια, αφού το μουσείο είχε ένα περίλαμπρο θέμα.
Ο εν λόγω διευθυνταράς είναι μεν στην επιτροπή, αλλά δεν ξέρει ούτε την τύφλα του. Αλλά, όταν φτάνει η ώρα να ξεναγηθεί ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, αρπάζει την ευκαιρία, «κλωτσώντας» τους συναδέλφους του. Ο Στεφανόπουλος όμως (αυτός ήταν τότε πρόεδρος) είχε βαθύτατες γνώσεις και έκανε πολλές ερωτήσεις. Κάποια στιγμή βλέπει ένα αγγείο με παράσταση στην οποία η Νίκη στεφανώνει νεαρό αθλητή με στεφάνι από το οποίο κρέμονται ταινίες (κορδέλες). Τι είναι αυτές; Ρωτάει δείχνοντάς τες. «Φίδια κύριε πρόεδρε» απαντά το θρασύ αστροπελέκι. «Φίδια στο κεφάλι του ανθρώπου;» απορεί ο πρόεδρος και η αγραμματοσύνη του εν λόγω ξεσκεπάζεται, αφού αγνοούσε κάτι το εντελώς κοινό.
Ουφ, συγχύστηκα πάλι σήμερα…