Τα πρώτα εκατό ήταν εύκολα

Τα πρώτα εκατό, λένε, είναι δύσκολα. Αυτό λοιπόν είναι το εκατοστό ποστ. Κατά σύμπτωση, θα αναφερθώ στις αγαπημένες μου ταινίες, αφού πήρα το μπαλάκι από την Ange-ta.

1. 1900 του Μπερντάρντο Μπερτολούτσι. Ενα επικό ποίημα για τον Κόσμο, τις Ιδεολογίες, τα Εθνη, αλλά και την Ιταλία του περασμένου αιώνα.

2. Αποκάλυψη τώρα, του Φράνσις Φορντ Κόπολα. Με τον Μάρλον Μπράντο, που τον θεωρώ τον μεγαλύτερο ηθοποιό του 20ού αιώνα, σε έναν μοναδικό ρόλο και τον πόλεμο Βιετνάμ σε όλο του το (τραγικό μεγαλείο.

3. Ο νονός του Κόπολα (και οι τρεις ταινίες) με τον μεγάλο Αλ Πατσίνο και τον μεγάλο επίσης Ρόμπερτ Ντέ Νίρο (τον Μπράντο ήδη τον ανέφερα)

4. Και το πλοίο φεύγει του Φεντερίκο Φελίνι, του οποίου έτσι κι αλλιώς είμαι παντοτινη θαυμάστρια.

5. Ο πολίτης Κέιν, του Ορσον Ουέλς. Μια ταινία- ανατομία των κροίσων, του Τύπου, της Αμερικής, της κενότητας, της αχρειότητας, της φιλοδοξίας.

6. Η Στέλλα του Μιχάλη Κακογιάννη για την αξεπέραστη Μελίνα Μερκούρη και το τολμηρό της στόρι.

7. Ο Θίασος του Θόδωρου Αγγελόπουλου, η επιτομή των παθών του Ελληνισμού ιδίως κατά την κατοχή, την αντίσταση και τον εμφύλιο.

Λυπάμαι που είμαι αναγκασμένη να αφήσω απέξω ταινίες του Νίκολσον, του Χόφμαν, της Στριπ, το πολυαγαπημένο του Η ζωή είναι ωραία του Ρομπέρτο Μπενίνι και άλλες πολλές, αλλά πού να χωρέσουν;