Είσαι μικρή και τριανταφυλλένια

Τριανταφυλλάκι μου, γαρυφαλάκι μου, τζαντζαμίνι μου, γιασεμάκι μου... Αν ζούσατε μερικές χιλιετίες πριν, και συγκεκριμένα περί το 1800 π.Χ. τέτοια χαϊδευτικά και υποκοριστικά θα σας ήταν ακατανόητα. Με τι αρωματίζονταν τότε οι γυναίκες (και οι άντρες φυσικά); Με δεντρολίβανο, δάφνη, κορίανδρο και πεύκο.
Αυτές τουλάχιστον τις οσμές απέδωσε η αρχαιολογική «μύτη», δια της έρευνας φυσικά, που έγινε σε κατάλοιπα εργαστηρίου αρωματοποιΐας το οποίο εντοπίσθηκε στην Κύπρο και συγκεκριμένα κοντά στο χωριό Πύργος. Ηταν μια «βιομηχανοποιημένη» για τα μέτρα της εποχής μονάδα, της οποίας ευρήματα εκτίθενται τώρα στο Μουσείο του Καπιτωλίου, στη Ρώμη (γνωστό στον πληθυντικό αριθμό του: Musei Capitolini).
Και επειδή κάθε έκθεση χρειάζεται και το σασπένς της, οι διοργανωτές δεν παρουσιάζουν μονάχα τα αγγεία με τα οποία παρασκευάζονταν τα αρώματα ή στα οποία φυλασσόταν το προϊόν. Δίνουν μαζί και αρώματα που έχουν φτιαχτεί σήμερα, με τη μέθοδο και την ευωδιά του «τότε».
Στη λεκάνη της Μεσογείου είναι το αρχαιότερο αρωματοπωλείο που έχει ανακαλυφθεί. Από τα μεταγενέστερα γνωρίζουμε πως στη συνέχεια έκαναν θραύση τα εξής αρώματα: ίριδας από την Κόρινθο, ρόδων από την Κύζικο και αργότερα από τη Νάπολη και την Κάπουα, κρόκου από την Κιλικία και από τη Ρόδο, (που «βασίλευσε» επί πολλά έτη μέχρι που ήρθε στη μόδα το άρωμα οινάνθης από την Κύπρο και πάλι και κατόπιν από την Αίγυπτο). Και αυτό εκτοπίστηκε όμως από τη ματζουράνα της Κω, που στη συνέχεια παρέδωσε τη σκυτάλη στα άνθη κυδωνιάς και πάλι από το ίδιο νησί.
Τέλος, το τριαντάφυλλο ήρθε και πάλι στο ζενίθ και μάλλον δεν έσβησε οριστικά ποτέ. Τα αρώματα που είχαν ως βάση τα εσπεριδοειδή άργησαν να εμφανιστούν, καθώς τα δέντρα αυτά δεν ήταν και τόσο διαδεδομένα στον τότε γνωστό κόσμο.