Βαρύ πένθος

Γνώρισες τον πατέρα σου- τον πατέρα μας- όταν ήσουν τριών ετών,. Τότε εδέησαν να τον αφήσουν να επιστρέψει αυτοί που τον είχαν στείλει μακριά ως επικίνδυνο για τις τύχες της χώρας... Τον στερήθηκες σύντομα, καθώς οι καυγάδες ανάμεσα στο ζευγάρι δολοφονούσαν τον έρωτα που τους είχε οδηγήσει να παντρευτούν στο αστυνομικό τμήμα, με κουμπάρο τον μοίραρχο, τη μέρα που εκείνος έφευγε εξορία κι εσύ μεγάλωνες στην κοιλιά της μητέρας σου, χωρίς να γνωρίζεις σε τι κόσμο ερχόσουν.
Ηρθα δέκα χρόνια μετά, και μ’ αγαπούσες πάντοτε- όπως σ’ αγαπούσα και σ’ αγαπώ κι εγώ. Ποτέ δεν σκέφτηκες ότι ήμουν ανάμεσα στο μπαμπά σου και σ’ εσένα. Μονάχα η φωτογραφία του, που κρατάς στο πορτοφόλι σου αδιάλειπτα, είναι όταν εκείνος ήταν πατέρας σου. Είκοσι τριών ετών. Ωραίος, ψηλός, δυνατός.
Δεν τον άφησες ποτέ να οδηγήσει τη ζωή σου σε πιο ασφαλές μονοπάτι όταν παντρεύτηκες τον γιο των παιδικών του φίλων- αλλιμονο!- και βγήκε σκάρτος. Δεν τον άφησες να ανακατευτεί. Ζεις από τότε σε μια ισορροπία τρόμου, κάθε φορά που αυτός ο άνθρωπος με τον οποίο ένωσες τη ζωή σου και που κάθεται χρόνια ολόκληρα άεργος, πίνει...
Κι αυτό θα περάσει έλεγες συνέχεια, θα μεγαλώσουν τα παιδιά μου. Το ένα με ειδικές ανάγκες από δικό του φταίξιμο κατά την εγκυμοσύνη σου. Κι αυτό θα περάσει... Δεν περνάει έτσι. Το άλλο παιδί, έμπλεξε. Πού αλλού; Στα ναρκωτικά. Μετά από δεκαπέντε, μπορεί και παραπάνω χρόνια φρίκης και τρέλας, έσβησε έτσι ξαφνικά- καθόλου ξαφνικά για όσους ήξεραν ότι είχε κάνει πολλές προσπάθειες απεξάρτησης αλλά κάθε φορά ξανακυλούσε. Ανήμερα της γιορτής της Μητέρας. Σε μας το είχες κρύψει, για να μη στενοχωρηθούμε, κι ανέβαινες μόνη σου τον Γολγοθά. Ολομόναχη.
Δεν ξέρω πώς να σου δώσω κουράγιο, τι να κάνω για σένα εκτός από το να είμαι πλάι σου, πώς μπορώ να σε βοηθήσω. Θα είσαι σε όλη σου τη ζωή βουτηγμένη στο πένθος και στον πόνο. Ολα μου φαίνονται μικρά, πικρά, δύσκολα. Η ζωή είναι γεμάτη αδικίες, το ήξερα πάντοτε. Ομως όχι κι έτσι...
Απόγευμα, επιστρέφω από τον τελευταίο αποχαιρετισμό στο παιδί. Στην Ομόνοια, ένα παιδάκι ούτε δώδεκα ετών, ζητά από μια πόρνη που στέκεται στον δρόμο και που φαίνεται να την γνωρίζει, «ένα τσιγάρο αν έχει». Σκέφτομαι αστραπιαία ότι πιθανώς θα καταλήξουν και τα δύο στα ναρκωτικά. Θυμώνω. Αλλά πιο πολύ θυμώνω που δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Που δεν μπόρεσα να κάνω κάτι.