Οταν είμαι κακός, είμαι καλύτερος

Αρχαίο πνεύμα αθάνατο αγνέ (;) πατέρα

Τρόπο να βγάλει φράγκα από το Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο ψάχνει η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή. Σκέφτεται να το παραχωρεί δια εορτάς, δεξιώσεις και συνέδρια, με το αζημίωτο βέβαια. Υπάρχει φυσικά νόμος που διέπει τη λειτουργία του και απαγορεύει όλα αυτά, πολύ φοβάμαι όμως ότι θα περάσει νέος, που θα επιτρέπει τα πάντα. Εδώ ξεπούλησαν το Ζάππειο και το ελάχιστο πράσινό του, με το στάδιο θα κολλήσουν; Δυστυχώς, δεν είναι η μόνη προσπάθεια εμπορευματοποίησης των πάντων. Εδώ ήθελαν κάθε Μάιο να κλείνουν το αρχαίο στάδιο της Ολυμπίας, να το μεταμορφώνουν σε σύγχρονο με κόντρα πλακέ θαλάσσης και ταρτάν (μάλιστα, ταρτάν) μασκαρεύοντας ένα μνημείο για το χατήρι της Διεθνούς Επιτροπής Αγώνων Στίβου, η οποία το ήθελε πώς και πώς. Οταν το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο είπε «όχι», οι ξένοι αρνήθηκαν να γίνουν οι αγώνες δίπλα, στο στάδιο του Πύργου, που είναι υπερσύγχρονο. Διότι, ακριβώς, το αρχαίο έκανε τη διαφορά. Αφού δεν το είχαν, ματαίωσαν και τους αγώνες. Προσοχή! για φέτος μόνο. Θα επανέλθουν, όπως «απείλησαν» του χρόνου. Δυστυχώς.

Μυστικά και αποκαλύψεις (1)

Τι συμβαίνει στο γραφείο Τύπου του υπουργείου Πολιτισμού τις τελευταίες ημέρες; Υπάλληλοι φεύγουν και υπάλληλοι έρχονται. Φεύγουν έμπειροι και εξαιρετικοί άνθρωποι και έρχονται ένας (ακόμα ένας) δημοσιογράφος (ανεβάζοντας έτσι τον αριθμό των δημοσιογράφων σε τρεις!) και μία ακόμη εργαζόμενη που ήταν καινούργια και στην προηγούμενη θέση της στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο. Γιατί την μετακινούν από εκεί; Γιατί μετακινούν αλλού υπαλλήλους που ξέρουν τα πάντα για τη λειτουργία του γραφείου Τύπου και για τις ανάγκες του; Μα, ασφαλώς, επειδή δεν ανήκουν στη γαλάζια φρουρά. Δυστυχώς, όπως όλα δείχνουν, θα ακολουθήσουν και άλλες μετακινήσεις με ορατό κίνδυνο το γραφείο Τύπου να διαλυθεί. Αλλά ποιος ενδιαφέρεται; Το θέμα είναι να ελέγχεται... Το αν γίνεται και σωστά η δουλειά, είναι εντελώς, μα εντελώς δευτερεύον για το περιβάλλον του κ. Βουλγαράκη. Μήπως και για τον ίδιο;

Μασάει η κατσίκα ταραμά;

Αντιγράφω την πολυαγαπημένη «Πανδώρα» του «Βήματος»: «Α, τα παλιόπαιδα δεν ντρέπονται λιγάκι! Λυπάμαι για την έκρηξη οργής κατά των φοιτητών, αγαπητοί αναγνώστες. Ομως δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι αυτοί ευθύνονται για το γεγονός πως αν αναζητήσει κανείς στο Διαδίκτυο, μέσω του Google, συνδέσεις με διευθύνσεις που περιέχουν τη λέξη 'κατσίκα' πρώτη και καλύτερη στον κατάλογο εμφανίζεται η προσωπική ιστοσελίδα της υπουργού Παιδείας Μαριέττας Γιαννάκου!»
Δεν έχετε παρά να δοκιμάσετε. Τέλειο!

Βερέμη μη μου πεις! Αιώνιος φοιτητής;

Το άκουσα από σοβαρή φοιτήτρια στην τηλεόραση και σας το παρουσιάζω: ο Θάνος Βερέμης, ο επικεφαλής της επιτροπής των σοφών που συνέστησε η Μαριέττα Γιαννάκου, ανήκει στους αιώνιους φοιτητές! Σύμφωνα με το βιογραφικό του, φοίτησε (και αποφοίτησε) Πολιτική Επιστήμη στο Πανεπιστήμιο της Βοστόνης και Ιστορία στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Ακολουθεί εγγραφή του σε ελληνικό πανεπιστήμιο, το οποίο ουδέποτε τελείωσε σύμφωνα με τα λεχθέντα σε ειδήσεις τηλεοπτικού καναλιού. Πρέπει να πω κάτι;

Οσο για τη Μαριέττα, αισθάνομαι την ανάγκη να της αφιερώσω το νέο άσμα του Notis (αν και δεν ακούω Σφακιανάκη και τέτοια): «Κι αφού βάλω σε μια τάξη τ' ασημάζευτα/ θα σου πω αν είσαι εντάξει τώρα μάζευτα/ κι αν κρατάς το χαρακτήρα τον αλύγιστο/ παρ' το δρόμο που σου πρέπει τον αγύριστο».

Πού πας ρε Καραμήτρο (2)

Πού πας ρε Καραμήτρο;

Θαυμάζει και τιμά, υποτίθεται, τους καλλιτέχνες, αλλά δεν του περνά από το μυαλό να ρωτήσει έναν εικαστικό για το σήμα του υπουργείου του. Δύο σύμβουλοί του, «που είχαν εργαστεί στα προγράμματα της Νέας Δημοκρατίας όταν ήταν στην αντιπολίτευση» το σκάρωσαν εν μία νυκτί και δυο μέρες μετά, ο Γ. Βουλγαράκης το παρουσίασε υπερήφανος στους δημοσιογράφους. Και ενώ δεν γνωρίζει ούτε από γραφιστική, ούτε από λογότυπους ούτε από τέχνη αλλά ούτε και από αρχαιολογία, εξαγγέλλει περήφανος την επανίδρυση του υπουργείου Πολιτισμού με σήμα το λιοντάρι εεε, συγγνώμη, την Καρυάτιδα. Η οποία, λέει, είναι μόνο ελληνική, σε αντίθεση με τον προηγούμενο λογότυπο, τον ιωνικό κίονα, που μπορεί να ήταν από οπουδήποτε.
Λοιπόν: πηγαίνετε στην ηλεκτρονική διεύθυνση
http://www.reference-wordsmith.com/cgi-bin/lookup.cgi?category=&where=headword&terms=caryatid
και θα δείτε αν οι Καρυάτιδες ήταν μόνο ελληνικές ή αν υπήρχαν και στην Ιταλία (βίλα του Αδριανού στο Τίβολι και όχι μόνο). Αλλά αν η ΟΝΝΕΔ είχε έφεση προς τη γνώση, θα ήταν ΟΝΝΕΔ;

Ολα τα είχε η Μαριορή

Δεν έχουν φράγκο, γιατί δεν πήραν παρά μόνο το 20% από το πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων του υπουργείου Πολιτισού, αν και βρισκόμαστε στα μέσα της χρονιάς και τα έργα τρέχουν (ποια έργα; ευτυχώς που υπάρχουν και οι πόροι του Γ' Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης). Δεν δίνουν φράγκο, γιατί δεν φτάνει που δεν έχουν, δεν ζητούν καν. Ούτε ο υπουργός ούτε ο γενικός γραμματέας. Κινδυνεύουν να ματαιωθούν προσλήψεις, εκθέσεις, τα πάντα. Στην ουσία έχουν ανθρώπους που θέλουν να δουλέψουν αλλά κάαααθονται. Πώς να μην κάτσει, π.χ. ο συντηρητής, όταν δεν υπάρχουν χρήματα ούτε για υλικά; Με τι θα συντηρήσει; Με το σάλιο του; Πώς να δουλέψει ο μηχανικός ή ο εργάτης όταν η Διεύθυνση Αναστήλωσης Αρχαίων Μνημείων δεν πήρε ευρώ από την αρχή τ0υ χρόνου; Κανένα τειχάριο εδώ ή εκεί μόνο είναι σε θέση να επισκευάσουν (εσκεμμένα δεν λέω «αναστηλώσουν») σε προγράμματα εκατομμυρίων που δεν προχωρούν. Το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο, με μηδέν εισπράξεις από τον Ιανουάριο, καλείται να κάνει μια μεγάλη έκθεση κινεζικής τέχνης. Πώς θα πληρώσει βιτρίνες, ασφάλιστρα, ό,τι άλλο χρειάζεται; Με έρανο;
Ολα τα είχε η Μαριορή, λοιπόν, ο φερετζές της έλειπε. Ο κ. Βουλγαράκης ασχολήθηκε χθες με την αλλαγή του λογοτύπου που έχει το υπουργείο Πολιτισμού. Πώς λέμε χ--- ψηλά και αγνάντευε;

... και το πνεύμα εν είδει περιστεράς

Πολύ την Κυριακή. Ο Αρναούτογλου αποχαιρετά το κοινό: «αύριο είναι του Αγίου Πνεύματος. Πολλά φιλιά στους ανθρώπους του πνεύματος» λέει. Αχ!

So, you are a good student

Οι φοιτητές προτιμούν τη Χριστίνα Λαμπίρη και βρίσκουν επιθετική την Τατιάνα Στεφανίδου, λένε οι εφημερίδες. Και το στηρίζουν σε σχετική έρευνα. Λέει. Διότι, αν διαβάσει κανείς σωστά την είδηση, και όχι όπως την έχουν γράψει αυτοί που θέλουν να παραπλανήσουν, θα δει ότι το 78% των ερωτηθέντων καμία σκασίλα δεν είχε για τις Χριστίνες και τις Τατιάνες. Αντίθετα, θεωρεί χάλια τις εκπομπές τους και δεν τις παρακολουθεί. Το υπόλοιπο 22% (που είναι χαμηλού επιπέδου, θα πω η κακιά) αρέσκεται να βλέπει εκπομπές ελαφριάς θεματολογίας. Από αυτό το 22% βγάζουν το συμπέρασμα ότι οι φοιτητές προτιμούν Λαμπίρη και όχι από το 78% που «φτύνει» το κουτσομπολιό και το ξεκατίνιασμα. Οπως λέει και στο «Παρά πέντε» η Ζουμπουλία, you are a beautiful girl. So, you are a good student. You are the most beautiful girl in the world. Οπερ έδει δείξαι.

Ω καιροί, ω ήθη

Η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ θεωρείται, μετά από δημοσκόπηση περιοδικού που ασχολείται με το βιβλίο, η καλύτερη εν ζωή Βρετανή συγγραφέας. Αυτά, σε μια χώρα όπου δημιούργησαν ο Σαίξπηρ, οι αδελφές Μπροντέ, ο Τ. Σ. Ελιοτ και ο Οσκαρ Ουάιλντ. Και στο Νόμπελ...

Ακου που σου λέω...

Μήνυμα φοιτήτριας για τις καταλήψεις

Στους 729…



Η κατάληψη είναι πράξη ελευθερίας. Ενάντια σε μια ηγεσία που εγκληματεί, σε μια διοίκηση που διεκπεραιώνει άκριτα εντολές και σε μια αφασική κοινωνία που αδιαφορεί, προβαίνουμε σε ένα μέτρο που πλήττει εμάς τους ίδιους. Σκοπός είναι η αντιστροφή της ροής της εξουσίας, που με το πρόσχημα της νομοθετικής εγκυρότητας και της δημοκρατικής νομιμότητας, ακρωτηριάζει και συνθλίβει την ουσία του πανεπιστημίου, την ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης.



Η κατάληψη είναι πράξη συμβολική. Καταλαμβάνουμε τον χώρο στον οποίο ανήκουμε, τον χώρο που μας προσδιορίζει και τον μεταμορφώνουμε σε έναν ζωντανό οργανισμό που με την ύπαρξή του και μόνο αντιστέκεται στο ξεπούλημα όλων των ακαδημαϊκών αξιών από τους υπουργούς και τους μισθωμένους σοφούς τους. Σε κάθε αγώνα για την παιδεία, η κατάληψη είναι το οχυρό. Είναι επιβεβλημένη.



Η κατάληψη είναι πράξη πολιτική. Σε συνδυασμό με τις πορείες και τις κινητοποιήσεις των φοιτητών, στέλνει το μήνυμα της αντίδρασης στην πάγια πολιτική των κομμάτων να αντιμετωπίζουν την παιδεία ως εμπόρευμα και τους φοιτούντες και εργαζόμενους στο δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο ως περιττή δαπάνη. Αντιδρούμε στον ανύπαρκτο διάλογο, την τερατώδη υποχρηματοδότηση, τις είτε ανέφικτες είτε ισοπεδωτικές προτάσεις του πορίσματος του ΕΣΥΠ, στην βδελυρή κίνηση ψήφισης του νομοσχεδίου το καλοκαίρι.



Η κατάληψη είναι πράξη ακαδημαϊκή. Η παύση κάθε εκπαιδευτικής και εξεταστικής διαδικασίας, ο αποκλεισμός των γραφείων των καθηγητών και των εργαστηρίων, ισοδυναμούν με την άρνησή μας να δεχτούμε ή να επιτρέψουμε να λειτουργήσει το πανεπιστήμιο υπό αυτές τις συνθήκες και με αυτές τις προϋποθέσεις. Το μετατρέπουμε σε χώρο συζήτησης, διαλόγου, προβληματισμού και δημιουργικότητας, έννοιες άγνωστες σε αυτούς που δεν διστάζουν να το κάνουν κέντρο κατάρτισης και σε αυτούς που με την αδιαφορία και την ανοχή τους προδίδουν τους θεσμούς που υπηρετούν.



Η κατάληψη είναι πράξη απόγνωσης. Σημαίνει ότι οι ανοχές και οι αντοχές του φοιτητικού κινήματος έχουν εξαντληθεί. Σημαίνει ότι η εποχή που οι αποφάσεις λαμβάνονταν ερήμην μας και επιβάλλονταν πάνω μας με αγριότητα έχουν τελειώσει. Σημαίνει τέρμα στην βαρβαρότητα της κυβέρνησης και της αγοράς. ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ

(Κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο)

Προς Θεού μη μας πούνε ρατσιστές!

Υποκρισία; Ωχαδερφισμός; Αναισθησία; Στρουθοκαμηλισμός; Τι να πει κανείς για την προσπάθεια να κρυφτεί αυτό που μια ολόκληρη πόλη γνωρίζει; Οτι, δηλαδή, υπήρχε μια τουλάχισρτον ομάδα ανηλίκων που ενοχλούσε παιδιά στο σχολείο; Θαυμάστε τις ανακοινώσεις για το σχολείο του Αλεξ Μεσχισβίλι, όπως αποτυπώνονται στο in.gr. Δεν φταίει το μέσον. Αυτοί οι αδιάντροποι που του έστειλαν τις ανακοινώσεις φταίνε. Κι εμείς μαζί, που δεν κάνουμε τίποτα ώστε να τους φέρουμε προ των ευθυνών τους. Το κράτος. Τα κόμματα. Οι πολίτες. Ας θαυμάσουν όλοι οι ακροδεξιοί φωστήρες της Βόρειας Ελλάδας τους καρπούς των κόπων τους. Οι ακροδεξιοί όποιων κομμάτων. Σύμφωνα λοιπόν με το δημοσίευμα (επί λέξει):


«Καμία καταγγελία αξιόλογης παραβατικής συμπεριφοράς μαθητών δεν είχε γίνει κατά το φετινό σχολικό έτος στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Βέροιας, όπου ήταν μαθητής ο 11χρονος Αλεξ Μεσχισβίλι, διαβεβαιώνει με σχετική ανακοίνωση ο διευθυντής του σχολείου Μάκης Δημητράκης και ο Σύλλογος Διδασκόντων.

Όπως διευκρινίζεται, 'η μόνη φορά που έγινε επίσημα αναφορά από τους γονείς του Αλεξ για ενόχλησή του από συμμαθητή στο χώρο του σχολείου ήταν κατά την άνοιξη του 2005'.

'Το γεγονός δεν είχε σχέση με κανένα από τα φερόμενα ως εμπλεκόμενα στην υπόθεση εξαφάνισης παιδιά του σχολείου. Ο μαθητής που ενόχλησε οδηγήθηκε στο διευθυντή, του έγινε επίπληξη και νουθεσία και το θέμα έληξε αφού δεν υπήρξε καμία συνέχεια' σημειώνεται στην ανακοίνωση.

Ο κ. Δημητράκης και ο Σύλλογος Διδασκόντων εκφράζουν τη συμπαράστασή τους στην οικογένεια του Αλεξ Μεσχισβίλι και δηλώνουν συντετριμμένοι για το γεγονός ότι στην εξαφάνιση εμπλέκονται παιδιά του σχολείου αν και, όπως επισημαίνουν, δεν υπάρχει επίσημη ανακοίνωση από τις ανακριτικές αρχές.

'Αυτό που έχει συμβεί στην πόλη μας θα μπορούσε να συμβεί σε οποιαδήποτε άλλη πόλη. Η σχολική όμως κοινότητα δεν είναι σε θέση μόνη της να αντιμετωπίσει όλα τα ψυχοκοινωνικά και οικογενειακά προβλήματα των μαθητών αλλά απαιτείται συλλογική συνεργασία όλων των εμπλεκόμενων φορέων' καταλήγει η ανακοίνωση.»



Είναι παιδαγωγοί, άνθρωποι του σχολείου, γονείς, εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης, δηλαδή της τοπικής κοινωνίας. Και δεν τους νοιάζει να μη ξαναγίνει ό,τι έγινε στη Βέροια. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να μη κακοχαρακτηριστούν. Να μη τους πούνε ότι είχαν προβλήματα. Οτι έκαναν κάποιο λάθος- αν και έκαναν πάρα πολλά. Γνωρίζουν πως η συγκάλυψη είναι μια από τις αιτίες που τρέφονται τέτοια φαινόμενα. Αλλά δεν τους νοιάζει. Το παν είναι να μη χαλάσει κανείς την απ' έξω κούκλα και από μέσα πανούκλα εικόνα που έχουν χτίσει. Να μη τους πει κάποιος ρατσιστές, κακούς δασκάλους, κακούς γονείς. Οι θεσμοί αυτής της πόλης (και, μην έχετε καμία αμφιβολία) της Ελλάδας ολόκληρης, νοσούν. Κι εμείς, ούτε καν ασπιρίνες χορηγούμε. Μονάχα βάφουμε τα νύχια των ασθενών, τους βάζουμε κραγιόν, σκιές και μάσκαρα, να γυαλίζουν.

Ποιος φταίει, ποιος φταίει, κανένα στόμα/ δεν το' βρε και δεν το ' πε ακόμα...

Φταίνε οι ανήλικοι. Οχι, φταίνε οι μεγάλοι. Και γιατί να φταίνε οι μεγάλοι; Γιατί αυτοί δεν τους πρόσεξαν. Και πώς λέτε ότι δεν τους προσέξαμε; Εδώ ήταν τα παιδιά τη βραδιά που έγινε το φονικό. Αν είναι φονικό. Οχι, φταίει το σχολείο. Και γιατί να φταίει το σχολείο; Γιατί έπρεπε να ξέρει. Και πώς να ξέρει το σχολείο μετά τη λήξη του ωραρίου; Αφού μέσα στις τάξεις δεν υπήρχε πρόβλημα. Πώς δεν υπήρχε πρόβλημα, αφού σημειώνονταν κλοπές, ξυλοδαρμοί, ακόμα και επιθέσεις στις τουαλέτες;
Η κολοκυθιά σε ένα θέμα που μόνο φρίκη, πόνο και ανησυχία πρέπει να προξενεί. Ποιος φταίει. Πώς φταίει. Γιατί φταίει. Ερωτήσεις ρητορικές, από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (ή μήπως εξαθλίωσης;). Για να κρατήσουν το θέμα στον αφρό των ημέρων και όχι για να φωτίσουν ζητήματα, να λύσουν προβλήματα. Και η λύπη, η βαθιά λύπη που πρέπει να συνέχει την κοινωνία για την τραγική περιπέτεια ενός παιδιού ξεχωριστού, απούσα. Λόγια στα χείλη, όχι συναισθήματα στην καρδιά.
Αντάξια ενός λαού που έχει μάθει να θέλγεται από τα εύκολα, η τηλεόρασή του. Αυτή που, όπως λέει, αποκάλυψε τη φρίκη της Βέροιας και του μικρούλη Αλεξ Μεσχισβίλι, υποκαθιστώντας την Αστυνομία. Να το δεχτώ ως εδώ, αν και με επιφυλάξεις. Πάντως, ό,τι ακολούθησε είναι το ίδιο φρικιαστικό: δημοσιογράφοι σε ρόλο ανακριτή ανηλίκων και ενηλίκων. Δημοσιογράφοι σε ρόλο αστυνομικού που πληροφορεί τη μάνα ότι βρέθηκαν διάφορα αντικείμενα και έχουν σταλεί στα εγκληματολογικά εργαστήρια της Ασφάλειας. «Δεν το ξέρω» λέει η σπαραγμένη μάνα. Εκείνος ακάθεκτος: ανάμεσά τους, λέει, ήταν και μια γαλάζια φόρμα. Φορούσε γαλάζια φόρμα ο Αλεξ; Ευτυχώς, δεν φορούσε. Αν φορούσε, η μάνα του θα το είχε μάθει « στον αέρα» κάποιου καναλιού.
Και μετά; Τι θα γίνει μετά; Οταν όλα θα τελειώσουν, πού θα είναι τα κανάλια; Στην επόμενη τρομο- ή ό,τι άλλο -λαγνική υπόθεση. Πάνε οι ψυχολόγοι, οι ψυχίατροι, οι κοινωνιολόγοι, οι σχολικοί σύμβουλοι. Εκεί ακριβώς που θα έπρεπε να ξεκινά η συζήτηση, εκεί θα τελειώσει, καθώς θα ξεκινά η ουσία και θα σταματά το ενδιαφέρον των τηλε- αρχόντων. Πώς λέμε ο στρατός αρχίζει εκεί όπου τελειώνει κάθε λογική; Και η τηλεόραση αρχίζει εκεί όπου τελειώνει κάθε σοβαρότητα.
Καθίστε λοιπόν στους ψι-ψινάκηδες, στους γαυ-γαυγάκηδες, στους γαρυφαλλίδηδες και στις εύες χρούτσες. Δείτε ριάλιτι, αϋπνίες, τρας τι- βι. Εχει πλάκα, όπως λέτε. Αποχαυνώνουν. Δεν προβληματίζουν. Ο,τι ακριβώς πρέπει για να εμφανιστούν πάλι και πάλι τέτοια φαινόμενα κι εμείς να μην τα πάρουμε χαμπάρι ούτε πριν, αλλά, δυστυχώς, ούτε και μετά...

Ο δικηγόρος του διαβόλου