Τα παιδία παίζει

Πήρα τη σκυτάλη από την Κατερίνα- Κυκλάμινο του βουνού αλλά και από τον OVI και απαντώ:

1. Η γιαγιά μου έλεγε: «Ο,τι κάνεις θα βρεις, και ένα παραπάνω». Δηλαδή, να είσαι δίκαιη και καλή και να βοηθάς τους αδύνατους.
2. Ο πατέρας μου έλεγε: «Αύριο είναι μια άλλη μέρα». Δηλαδή, με τίποτα μη το βάζεις κάτω.
3. Η μάνα μου λέει: «Α la guere, comme a la guere» (Στον πόλεμο, όπως στον πόλεμο). Δηλαδή, να μη μεμψιμοιρείς, να μη παραπονιέσαι, να προσαρμόζεσαι, να αντιδράς.
4. Ο μεγαλύτερος δάσκαλός μου έλεγε: «Να λες: ουρανός. κι ας μην είναι». Δηλαδή, να μη χάνεις ποτέ την πίστη και την ελπιδα σου.
5. Ο άλλος δάσκαλός μου, ο Ναζίμ Χικμέτ, έλεγε: «Το ζήτημα δεν είναι να είσαι αιχμάλωτος/ το να μην παραδίνεσαι, αυτό είναι το ζήτημα». Δηλαδή,να παλεύεις μέχρι την τελευταία στιγμή, με δύναμη και θάρρος.

Κι εγώ, πώς, μετά από τόσα πολύτιμα μαθήματα ζωής, έγινα έτσι όπως έχω γίνει;

Παραδίδω τη σκυτάλη για τις πέντε ερωτήσεις αυτογνωσίας στους:
Ανήσυχο
Πάνο Ζέρβα
Λαπούδα
Ladychill
Μη χειρότερα

Ο λάκκος με τα φίδια.

Δεν πρόλαβαν να χαρούν οι αρχαιολόγοι που βρέθηκε το αρχαίο θέατρο των Αχαρνών, και η γκρίνια που μαστίζει την Αρχαιολογική Υπηρεσία, τα έκανε όλα ρημαδιό. Γιατί να βγεις εσύ και όχι εγώ στην τηλεόραση, είναι, περίπου, το κεντρικό νόημα της διαμάχης που έχει ξεσπάσει και πίσω από την οποία υποκρύπτεται η αλαζονεία των ανωτάτων στελεχών, οι οποίοι πατούν μονίμως επάνω στο έργο των συναδέλφων τους και αναλαμβάνουν να κάνουν τις ανακοινώσεις έστω και αν δεν γνωρίζουν ούτε την τύφλα τους από τα συγκεκριμένα θέματα.
Αλλά, όχι, να μη δει κανείς αρχαιολόγος Θεού πρόσωπο, αυτό να το βλέπουν μονίμως οι διευθυντές. Αγαπάει όμως ο Θεός τον κλέφτη, αγαπάει και τον νοικοκύρη. Ετσι, θυμήθηκα πώς έγινε ρόμπα ένας μεγάαααλος και τρανός διευθυντής (μόνο ως προς τον βαθμό του όμως, διότι ως προς την επιστημοσύνη του ήταν και είναι χάλια).
Εδώ και μερικά χρόνια, λοιπόν, μια ομάδα αρχαιολόγων με επικεφαλής μία συνάδελφό τους που ήξερε το αντικείμενο όσο κανείς άλλος στην Ελλάδα και στον κόσμο, δουλεύουν σκληρά επί μήνες για να στήσουν ένα μουσείο. Το στήνουν, με πίεση χρόνου και πολλά προβλήματα και είναι η ώρα να γίνουν τα περίλαμπρα εγκαίνια, αφού το μουσείο είχε ένα περίλαμπρο θέμα.
Ο εν λόγω διευθυνταράς είναι μεν στην επιτροπή, αλλά δεν ξέρει ούτε την τύφλα του. Αλλά, όταν φτάνει η ώρα να ξεναγηθεί ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, αρπάζει την ευκαιρία, «κλωτσώντας» τους συναδέλφους του. Ο Στεφανόπουλος όμως (αυτός ήταν τότε πρόεδρος) είχε βαθύτατες γνώσεις και έκανε πολλές ερωτήσεις. Κάποια στιγμή βλέπει ένα αγγείο με παράσταση στην οποία η Νίκη στεφανώνει νεαρό αθλητή με στεφάνι από το οποίο κρέμονται ταινίες (κορδέλες). Τι είναι αυτές; Ρωτάει δείχνοντάς τες. «Φίδια κύριε πρόεδρε» απαντά το θρασύ αστροπελέκι. «Φίδια στο κεφάλι του ανθρώπου;» απορεί ο πρόεδρος και η αγραμματοσύνη του εν λόγω ξεσκεπάζεται, αφού αγνοούσε κάτι το εντελώς κοινό.
Ουφ, συγχύστηκα πάλι σήμερα…

Αν το άσυλο έχει τέτοιους φίλους...

-Εδώ που τα λέμε, μου είπε φίλος που ήταν φοιτητής κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, τότε δεν υπήρχε πανεπιστημιακό άσυλο. Τους αγώνες τους κάναμε χωρίς καμιά κάλυψη. Το άσυλο είναι κάτι που παρείχε η Δημοκρατία. Σήμερα δεν ξέρω αν χρειάζεται.
Με κατέλαβε εξ απήνης. Εκ των υστέρων σκέφτηκα πως το πρώτο μου επιχείρημα θα έπρεπε να είναι πως τις κατακτήσεις της Δημοκρατίας δεν πρέπει να τις πετάμε στον κάλαθο των αχρήστων για μικροκομματικά συμφέροντα. Του είπα, όμως, πως πολύ φοβούμαι, με όσα γίνονται τα τελευταία χρόνια κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής (αφαίρεση μαθημάτων εξέλιξης των ειδών από τα σχολεία επειδή οι υπερσυντηρητικοί θεωρούν πως έρχονται σε αντίθεση με τη θρησκεία- τη θρησκοληψία τους δηλαδή) το άσυλο θα χρειάζεται στο μέλλον και για τους διδασκόμενους και για τους διδάσκοντες. Πώς αλλιώς θα διακινούνται ελεύθερα οι επιστημονικές ιδέες;
Και τι μου ανταπάντησε; Ότι όλα τα πράγματα έρχονται στην Ελλάδα με καθυστέρηση δεκαετιών. Και όταν έρθουν, ό,τι είναι να μας «φορέσουν» θα μας το φορέσουν αιφνιδιαστικά και χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι. Και να σας πω την αλήθεια, τρόμαξα.

Γυμνό, σ' είδα στον ύπνο μου γυμνό

Ο έφηβος του Μαραθώνα, ο έφηβος των Αντικυθήρων και ο Αντίνοος, ο Αγίας, ο Ερμής του Πραξιτέλη. Αγάλματα νεαρών ανδρών, γυμνών. Ενας θεός, δύο αθλητές, δύο έφηβοι. Ετσι λοιπόν κυκλοφορούσαν τα αγόρια στην αρχαία Ελλάδα; Τσίτσιδα; Κάθε άλλο λέει ο καθηγητής Τζέφρι Χιούιτ σε ένα άρθρο του που δημοσιεύεται στο περιοδικό American Journal of Archaeology. Και η γύμνια είναι «κοστούμι». Ένα «κοστούμι« που φορούσαν οι γλύπτες σε θεούς και ανθρώπους, προκειμένου να καταδείξουν καταστάσεις και περιστάσεις.
Οι άνδρες στην αρχαία Αθήνα ήταν, φυσικά, γυμνοί στην κρεβατοκάμαρά τους, όπως και στο γυμναστήριο (τα αγόρια, γιατί αυτά εκπαιδεύονταν σε γυμναστήρια) και στον στίβο, Μπορεί να κυκλοφορούσαν χωρίς ρούχα και σε διάφορα συμπόσια. Όμως, ως εκεί. Δεν έπαιρναν τους δρόμους όπως τους είχε γεννήσει η μάνα τους. Ας όψονται οι καλλιτέχνες, που δημιούργησαν μια εικόνα η οποία δεν ήταν της καθημερινότητας.
Ας πούμε πώς να πας στη μάχη γυμνός; Μάλλον κινδύνευες να βρεθεί με μεγάλα τραύματα και, ίσως, χωρίς το πολυτιμότερο μέρος του σώματός σου. Άλλο τώρα αν οι ήρωες παρουσιάζονται έτσι. Ηρωες είναι, εκτός φυσικού, ανάλογη είναι και η «αμφίεσή» τους, προκειμένου να φανούν τα υπερφυσικά τους προσόντα (προσοχή! Για τα μούσκλια τους λέμε. Ο,τι άλλο σκεφτήκατε, να το ξεχάσετε αμέσως, ξεδιάντροποι!). Αλλωστε, αυτό δεν συμβαίνει πάντοτε, λέει ο Χιούιτ. Το θέμα είναι να παρουσιάζονται ωραίοι, είτε με ρούχα είτε χωρίς, προσθέτει.
Και οι νεκροί παρουσιάζονται γυμνοί, ώστε να υποδηλωθεί η τρωτότητά τους. Οι εργάτες για να υποδηλωθεί η δύναμή τους. Και οι θεοί, όπως και οι αριστοκράτες, για να καταδειχθεί η θέση τους στην κοινωνία.
Ο κύριος Χιούιτ δεν μας λέει τίποτα για τις γυναίκες. Ας ελπίσουμε ότι στο μέλλον θα ακούσουμε κάποια θεωρία και γι’ αυτές.