Από τη σελίδα 123

Προσκεκλημένη της Ιφιμέδειας, αντιγράφω από τη σελ 123 της Ανθολογίας Γιάννη Ρίτσου (επιλογή Χρύσας Προκοπάκη) των εκδόσεων Κέδρος την έκτη, έβδομη και όγδοη περίοδο.
(Ωστόσο, επειδή το ποίημα είναι ποίημα, και δεν μπορώ να το κόψω απότομα, βάζω και την πέμπτη περίοδο, ώστε να μη το πληγώσω)

ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ

Εβγαλαν το αλέτρι στο χωράφι*
έφεραν το χωράφι στο σπίτι,-
μια άτέλειωτη ανταλαγή διαμόρφωνε
τη σημασία των ποραγμάτων.

Η γυναίκα άλλαξε θέση με το χελιδόνι,
κάθισε στη χελιδονοφωλιά της στέγης και κελάηδησε.
Το χελιδόνι κάθισε στον αργαλειό της κι ύφαινε
δέντρα, πουλιά, ψάρια, λουλούδια κι ανεμότρατες.

Αν ήξερες τι ωραίο που 'ναι το στόμα σου,
θα με φιλούσες μες στα μάτια να μη βλέπω.

Διαμαρτυρηθείτε για το Καφέ- Παρθενών

Ταπεινός να προσέρχεσαι. Μύστης και προσκυνητής. Γεμάτος σεβασμό, αγάπη, σοβαρότητα. Να βλέπεις με τα μάτια σου και με τα μάτια της ψυχής σου. Το κάθε κύτταρό σου να αντλεί δύναμη από τα έργα των ανθρώπινων χεριών που χάραξαν το άφθαρτο σημάδι τους στην αιωνιότητα. Να είσαι περήφανος γι’ αυτά. Και να τα προστατεύεις με όποιο τρόπο μπορείς.
Κάτι σαν τον Ορκο των Αθηναίων Εφήβων. «Ου καταισχυνώ όπλα τα ιερά». Ου καταισχυνώ μνημεία τα ιερά, λοιπόν. Αυτά διδάχθηκα από γονείς- αντάρτες και δασκάλους φωτισμένους. Δεν θα ντροπιάσω τα ιερά μνημεία. Δεν θα επιτρέψω να μετατραπούν σε Οίκο Εμπορίου. Αμυνώ δε και μόνος και μετά πολλών. Θα παλέψω και μόνη και με τους άλλους μαζί.
Ξυπνήστε, λοιπόν, Χριστιανοί (δεκτοί και άλλων θρησκειών, όπως και άθεοι, σαν ελόγου μου). Θέλουν να κάνουν αναψυκτήριο δίπλα στον Παρθενώνα. Μέσα στο παλαιό μουσείο, που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το μνημείο των μνημείων. Να πωλούν, λέει, νερό, αναψυκτικό-άντε και καφέ. Και να βγάλουν «τραπεζάκια έξω».
Δεν θα φαίνονται, λέει, διότι είναι χαμηλότερα από το τείχος της Ακρόπολης. Λες και αυτό είναι το πρόβλημα, αν θα φαίνονται απέξω. Και όχι ότι θα αποκτήσει μπαρ (να μη φοβόμαστε τις λέξεις) ο Παρθενώνας. Αλλωστε, και το «αναψυκτήριο» του κ. Μαγγίνα δείτε από πού ξεκίνησε και πού έφτασε.
Τρία- τέσσερα τραπεζάκια, λέει. Σαν να μην προσβάλλει και το ένα, έστω, και η μία πλαστική καρέκλα με το πλαστικό ποτηράκι και- στη συνέχεια- με την ομπρελίτσα και πάει λέγοντας. Σαν να μην ελλοχεύει ο κίνδυνος να στεγαστεί εκεί κάποιο πολυτελές μαγαζί κάποιου «ευνοούμενου»…
Το Κεντρικό Συμβούλιο Μουσείων, προχθές γνωμοδότησε υπέρ της μετατροπής του παλαιού μουσείου Ακροπόλεως (που είναι στον Ιερό Βράχο) σε μουσείο της Ιστορίας του Βράχου. Εκεί ενέκρινε καταρχήν και τη δημιουργία αναψυκτηρίου. Αν και ο Γιώργος Βουλγαράκης είχε πει πως όταν θα εξετάζονται θέματα αρχαιολογικών μουσείων οι αρχαιολόγοι θα είναι πλειονότητα, κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Ηταν πέντε στους δώδεκα. Αλλά και από αυτούς, ουδείς μειοψήφησε. Το θέμα πρέπει να εξεταστεί στο ΚΑΣ, διότι θα έχει επίδραση στη λειτουργία του αρχαιολογικού χώρου της Ακρόπολης, αλλά αυτό ουδείς το παρετήρησε.
Ως πολίτης διαμαρτύρομαι εντόνως. Και επειδή η δύναμή μας είναι τα ιστολόγιά μας, σας καλώ να τους ξεφτιλίσουμε γιατί ευτελίζουν τον Ιερό Βράχο.
Δίνω τη σκυτάλη στην Ιφιμέδεια και στον Λουκρήτιο και τους καλώ να την δώσουν αλλού, για να τους φωνάξουμε ένα μεγάλο ουουουου.
update: για το αναψυκτήριο στην Ακρόπολη ο Ικτίνος μπήκε φυλακή και ο Καλλικράτης καταζητείται. Το κτήνος, δεν ξέρω...

Το μυστικό της Νεφερτίτης

Το όνομά της, Νεφερτίτη, σημαίνει «έρχεται η όμορφη». Από την προτομή της, που εκτίθεται στο Μουσείο του Βερολίνου, ξέρουμε πως πράγματι ήταν όμορφη. Αν όμως αληθεύουν οι τωρινές επισημάνσεις των αρχαιολόγων, η βασίλισσα της Αιγύπτου Νεφερτίτη, θα πρέπει να ήταν εντυπωσιακή.
Οπως αναφέρει το περιοδικό Archaoelogy (Αρχαιολογία) οι αρχαιολόγοι, μελετώντας μια σειρά πορτραίτων της βασίλισσας, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η Νεφερτίτη θα πρέπει να είχε σχιστά μάτια, σαν τις γυναίκες της Απω Ανατολής. Οπως πολλές αρχαιολογικές ανακαλύψεις, και αυτή έγινε τυχαία, από μια συγκριτική μελέτη η οποία ξεκίνησε από σαρκοφάγους που εντοπίσθηκαν πρόσφατα. Τα ευρήματα θύμιζαν (χωρίς να είναι) εκείνα που είχαν βρεθεί στο εργαστήρι του Τούθμωση, ενός σπουδαίου Αιγύπτιου ζωγράφου. Ολη η οικογένεια της Νεφερτίτης είχε παρασταθεί από τον χρωστήρα του. Ανάμεσά τους, η μεγαλύτερη κόρη της, Μεριτάτεν, η οποία έχει τα ίδια μάτια.
Μελετώντας και άλλα πορτραίτα της, οι ειδικοί διαπίστωσαν πως σε όλα παρουσιάζεται το ίδιο φαινόμενο. Το πρόβλημα είναι πως δεν έχει εντοπισθεί η μούμια της, η οποία ενδεχομένως θα μπορούσε να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα- αν και δεν είναι βέβαιο, καθώς η επιδερμίδα στο συγκεκριμένο σημείο ίσως και να μην είχε διατηρηθεί σε καλή κατάσταση. Επομένως, από εδώ ξεκινούν οι πιθανολογήσεις.
Περιέργως, οι συγκεκριμένοι αρχαιολόγοι δεν αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο η βασίλισσα να καταγόταν από την Απω Ανατολή. Ισως γνωρίζουν πως κάτι τέτοιο δεν θα ήταν δυνατόν λόγω των ηθών, των εθίμων, αλλά και των καταστάσεων της εποχής. Εξετάζουν, λοιπόν, δύο ενδεχόμενα: το ένα είναι να έπασχε από κάποια συγκεκριμένη, κληρονομική, ασθένεια, και το δεύτερο είναι να ζωγραφίζονταν εκείνη την περίοδο με αυτό τον συγκεκριμένο τρόπο τα μάτια όλων των ηγεμόνων.
Το τελευταίο καταρρίπτεται από τη συνέχιση της μελέτης. Ακόμα και ο σύζυγος της Νεφερτίτης, ο Ακενατών, δεν παριστάται με λοξά, σχιστά μάτια. Μονάχα ο νεαρός άνακτας που έγινε γνωστός μετά την ανακάλυψη του τάφου του, ο Τουταγχαμών, έχει τα ίδια μάτια με τη Νεφερτίτη. Αλλοι λένε ότι ήταν γιος της, άλλοι όχι. Αλλοι, επίσης, επιμένουν πως η συγκεκριμένη γονιδιακή μετάλλαξη, που εμφανίζει τα σχιστά μάτια, κληροδοτείται από μάνα σε κόρη.
Οπως και να έχει, οι επιστήμονες θα εξακολουθούν να ερευνούν το θέμα και θα μας πουν κάποτε ποια εκδοχή υποστηρίζουν με μεγαλύτερη και ποια με μικρότερη βεβαιότητα. Μέχρι τότε, η Νεφερτίτη θα «καίει» πάντοτε καρδιές και θα ανάβει και φωτιές. Σαν τη φωτιά που παραλίγο να ανάψει ανάμεσα στη Γερμανία και την Αίγυπτο, όταν η δεύτερη ζήτησε την προτομή από την πρώτη και εκείνη, αρχικά, αρνήθηκε. Στη συνέχεια πρυτάνευσαν ωριμότερες σκέψεις και έτσι το πολύτιμο εύρημα, που βγήκε κρυφά από τη χώρα, θα επιστρέψει για μια περιοδική έκθεση στο Νέο Μουσείο του Καΐρου, όταν αυτό εγκαινιαστεί- περίπου 100 χρόνια μετά από την εποχή που η βασίλισσα άφηνε χωρίς τη θέλησή της την μυθική Αμάρνα, την πόλη στην οποία βασίλεψε, και έφευγε για τον κρύο βορρά. Ηταν και αυτή μια αποικιοκρατική λογική, η οποία, επίσημα τουλάχιστον, έχει εκλείψει στις μέρες μας- και ευτυχώς.

Η Ντόλλη Γουλανδρή έχασε τη μάχη

Η Ελλάδα έχασε μια σπουδαία γυναίκα, που είχε αφιερώσει τη ζωή της στην πολιτιστική κληρονομιά μας. Η Ντόλλη Γουλανδρή, ψυχή του μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, δεν είναι πια ανάμεσά μας. Εφυγε σε ηλικία 87 ετών, σήμερα το απόγευμα στο σπίτι της, νικημένη από μια δύσκολη ασθένεια την οποία πάλεψε παληκαρίσια. Ο θάνατός της βύθισε σε βαθύτατη θλίψη τους συνεργάτες της και τους ανθρώπους που την είχαν γνωρίσει.
Γόνος παλιάς εφοπλιστικής οικογένειας, η Ντόλλη Κουμαντάρου γνώρισε τον Νίκο Γουλανδρή μετά τον πόλεμο, στην Αμερική, και παντρεύτηκαν το 1948. Λίγα χρόνια μετά, η Ντόλλη Γουλανδρή γνωρίζεται με τον αείμνηστο Γιάννη Παπαδημητρίου, στέλεχος της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας. Εκείνος τη στρέφει προς την συλλογή αρχαίων και τη βοηθά να αποκτήσει άδεια συλλέκτη.
Η συλλογή των κυκλαδικών ειδωλίων, που αργότερα έμελλε να μετατραπεί σε ένα πρωτοπόρο μουσείο, ξεκίνησε λίγο μετά, όταν η Ντόλλη Γουλανδρή απέκτησε το πρώτο ειδώλιο από μια εκδρομή στην Ηρακλειά. Σύντομα, η αγάπη της για τις Κυκλάδες και το Αιγαίο, μετουσιώθηκε σε αγάπη για τα κυκλαδίτικα ειδώλια. Αυτά τα θαυμαστά τέχνεργα «μίλησαν» στην ψυχή της και έγιναν σκοπός ζωής. Εκανε μια από τις σημαντικότερες συλλογές Κυκλαδικής Τέχνης στον κόσμο, παραμένοτνας πάντοτε βαθειά αφοσιωμένη και εξαιρετικά διακριτική. Δεν επεζήτησε ποτέ τιμές. Της προσφέρθηκαν.
«Μου άρεσε αυτή η τέχνη με την σχεδόν απόλυτη αφαίρεση»
έλεγε η Ντόλλη Γουλανδρή σε μια συνέντευξή της στη Χαρά Κιοσσέ «και, καθώς δεν ήμουν αρχαιολόγος και δεν είχα τις απαραίτητες γνώσεις, αισθανόμουν μεγαλύτερη οικειότητα μπροστά στις λιτές μορφές των ειδωλίων που ακόμη και σήμερα δεν ξέρουμε ούτε γιατί είχαν γίνει ούτε τι αντιπροσώπευαν. Αυτά τα αρχαία ήταν κοντύτερα σε πράγματα πιο γνώριμα σε μένα, όπως η σύγχρονη τέχνη».
Ο Χρήστος Ντούμας ξεκίνησε την καταγραφή της συλλογής, της οποίας η πρώτη έκθεση έγινε το 1978 στο Μουσείο Μπενάκη. Λόγω της τεράστιας επιτυχίας ο τότε πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ. Τσάτσος έστειλε την έκθεση στην Ουάσιγκτον. Κατόπιν ταξίδεψε στη μακρινή Ιαπωνία, στο Χιούστον, στις Βρυξέλες, στο Λονδίνο, στη Θεσσαλονίκη. Από το 1986 στεγάζεται στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, του Ιδρύματος Νικολάου. Γουλανδρή. Διευθυντής του μουσείου είναι τώρα ο καθηγητής Νικόλαος. Σταμπολίδης.
Το μουσείο έγινε χώρος εξαιρετικά επιτυχημένων εκθέσεων, διαλέξεων, μαθημάτων, εκπαιδευτικών προγραμμάτων. Εμπλουτίστηκε με αγορές από το εξωτερικό όπως και με την Κυπριακή Συλλογή του Θάνου Ζιντήλη και με άλλες συλλογές. Η επαφή της κοινωνίας με αυτό ήταν διαρκής και σημαντική και η πορεία του επιτυχέστατη. Εκεί παρουσιάστηκαν για πρώτη (και μόνη) φορά τα ευρήματα από τις ανασκαφές του μετρό στην έκθεση «Η πόλη κάτω από την πόλη», η έκθεση «Μεγάλη Ελλάς, ολυμπισμός και αθλητισμός στις παρυφές του ελληνικού κόσμου», οι «Πλόες- από τη Σιδώνα ως τη Χουέλβα» κ.α. Εις ανταπόδοση της προσφοράς, η πολιτεία παραχώρησε για κάποιες δεκαετίες και το παρακείμενο Μέγαρο Σταθάτου, το οποίο μέχρι τότε παρέμενε αναξιοποίητο και το οποίο μετατράπηκε, επίσης, σε κυψέλη δημιουργικότητας.
Η κηδεία της θα γίνει την Τρίτη ώρα 1 μετά το μεσημέρι από τον Αγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγείτη (οδός Σκουφά) και θα ακολουθήσει η ταφή στο Α’ Νεκροταφείο.

Ετοιμο για πτώχευση το υπουργείο Πολιτισμού

Αν και η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού διαχειρίστηκε εκατοντάδες εκατομμύρια για επιχορηγήσεις, η κεντρικότερη υπηρεσία του ΥΠΠΟ, η Αρχαιολογική Υπηρεσία, πνίγεται στα χρέη. Από τα περίπου 100 εκατομμύρια που αναμένεται ότι θα πάρει φέτος, χρωστά ίσως και τα μισά από χρέη του 2006 και του 2007. Ο υπουργός γνωρίζει το πρόβλημα και θέτει προτεραιότητες, είπε ο γενικός γραμματέας κ. Θοδωρής Δραβίλλας κατά την συνεδρίαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου στην οποία εξετάστηκε το επιχειρησιακό πρόγραμμα. Αν όμως η ραχοκοκαλιά του υπουργείου δεν αποτελεί προτεραιότητα, τότε τι έργο θα παραχθεί;
Μετά βδελυγμίας αποκήρυσσαν τα μέλη του ΚΑΣ την ενασχόληση με οικονομικά ζητήματα. Άλλο που δεν ήθελε και το υπουργείο, ώστε να μη δοθούν στοιχεία για το πόσα ζητούν και πόσα παίρνουν τελικά οι εφορείες αρχαιοτήτων, τα μουσεία και οι λοιπές διευθύνσεις και υπηρεσιακές μονάδες. Τα στοιχεία που αναζητήθηκαν πάντως, μαρτυρούν ότι η οικονομική κατάσταση των Γενικών Διευθύνσεων Αρχαιοτήτων και Αναστήλωσης είναι οικτρή. Κατά τα έτη 2006 και 2007 οι μονάδες πήραν περίπου το ένα τέταρτο από όσα ζητούσαν, ενώ μέχρι τότε ελάμβαναν τα τρία τέταρτα (περίπου 200- 250 εκατομμύρια ευρώ). Ετσι, τα μεγάλα μουσεία χρωστούν από 100 έως 400 χιλιάδες έκαστο και οι εφορείες αρχαιοτήτων από 25.000 έως 300.000 ευρώ. Χρωστούν για μελάνια, βενζίνη, πετρέλαιο (και ετοιμάζονται να κλείσουν τις θερμάνσεις) χαρτιά αλληλογραφίας και χαρτιά υγείας, καθαριστικά, βιτρίνες, υλικά συντήρησης κ.α.
Το πρόγραμμα δράσης όπως ελέχθη, καταρτίστηκε από τον τέως γενικό γραμματέα Χρήστο Ζαχόπουλο, χωρίς συνεργασία με τους ενδιαφερόμενους- όπως γινόταν κατά το παρελθόν. «Ουσιαστικός έλεγχος δεν έχει γίνει, οι διευθυντές πρέπει να ιεραρχήσουν τους στόχους τους και τον προϋπολογισμό που θα τους δοθεί να τους υλοποιήσουν» ακούστηκε Δύσκολη χρονιά για αρχαιολόγους, αρχιτέκτονες και μηχανικούς που θα κληθούν να κάνουν 309 ανασκαφές, 226 διαμορφώσεις χώρων, 206 αναστηλώσεις, 207 συντηρήσεις, 127 εκθέσεις και επανεκθέσεις, 121 έργα σε μουσεία, 48 απαλλοτριώσεις (σε σύνολο περίπου 800 που εκκρεμούν) κ.α..

Τώρα, όσο για τους υπόλοιπους τομείς, εκεί γίνεται επίσης το έλα να δεις, αφού και στις επιχορηγήσεις θιάσων και στις λοιπές χρηματοδοτήσεις το ΥΠΠΟ χρωστά σχεδόν όλο το 2007 και πολλά χρήματα από το 2006. Ενδεικτικό είναι το χρέος προς την Ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης που φτάνει σχεδόν το ένα εκατ. ευρώ (900 χιλιάδες και κάτι ψιλά) ενώ υπήρχε υποχρέωση του κράτους που είχε αναληφθεί μέσω προγραμματικής σύμβασης. Πολλά είναι ακόμη τα κτήρια σύγχρονου πολιτισμού που σε λίγο δεν θα έχουν θέρμανση, αλλά και υπαλλήλους...

Φαϊλάκα- μια ελληνικότατη λέξη

Ταξίδι προς το (αραβικό) Κουβέιτ με αποσκευές γεμάτες από άγνωστες σκόνες και διαβρωτικά και άλλα υγρά. Πόσο πιθανό είναι να περάσουν χωρίς πρόβλημα; Καθόλου. Κι όμως, όλα πήγαν καλά και τα υλικά- που δεν προορίζονταν για... αεροπειρατεία αλλά για ανασκαφή- έφτασαν στο νησί Φαϊλάκα. («Δικαίωμα» εδώ: η Κ. τα πέρασε ως καλλυντικά, λέγοντας παράλληλα στον συνοδό της πως αν τα βρουν, θα τα βάλει εκείνος στο δέρμα του για να δείξει ότι είναι ακίνδυνα.)
Είναι, δε, η Φαϊλάκα, όπως άλλωσε φανερώνει και το όνομά της, ένα «φυλακείο» των Ελλήνων στον μακρινό Περσικό Κόλπο. Η πόλη Ικαρος, που βρίσκεται στο νησί, είχε λάβει το όνομά της από τον ίδιο τον Μέγα Αλέξανδρο, ο οποίος, όμως, δεν την είχε επισκεφθεί ποτέ. Ποιος, λοιπόν, επισκέφθηκε την περιοχή; Ο Νέαρχος. Οπως λέει η Αγγελική Κοτταρίδη, επικεφαλής των ανασκαφών που διεξάγει εκεί ελληνική ομάδα αρχαιολόγων, ο Νέαρχος επιστρέφοντας από την Ινδία παρέπλευσε την Περσία και το σημερινό Μπαχρέιν, πέρασε από τη Φαϊλάκα κα μετά μπήκε στον ποταμό Τίγρη, για να φτάσει στη Βαβυλώνα.
Οχι, η Φαϊλάκα δεν ήταν σταθμός διαμετακομιστικού εμπορίου. Ηταν το πλέον προκεχωρημένο φυλάκιο των Σελευκιδών, επιγόνων του Αλέξανδρου. Ατόφιο μακεδονικό οχυρό, του 3ου αι. π.Χ. Η Αγγελική Κοτταρίδη αισθάνθηκε, όπως λέει, τη μεγαλύτερη συγκίνηση όταν διαπίστωσε πως το πάχος του τείχους (2,10μ, επτά πόδια και μία παλάμη) και το μέγεθος των δόμων (0,40 επί 0,40 επί 0,10) είναιο όπως ακριβώς και στην αρχαία Μακεδονία. Το κατοικούσαν στρατιώτες και πολίτες και είχε ναό αφιερωμένο στην Αρτέμιδα.
Η μεγάλη επιγραφή που έχει εντοπισθεί εκεί απευθύνεται από κάποιον βασιλέα (έναν από τους Αντιόχους) προς τον τοπικό άρχοντα Ανάξαρχο και του εφιστά την προσοχή ως προς τους οικιστές, τον ναό κ.α. Αυτή την επιγραφή, που έσπασε κατά τον πόλεμο του 1990, συγκόλλησε η ελληνική αποστολή (με τις «σκόνες» και τα «υγρά» που προανέφερα). Ηταν σε δεκάδες μικρά κομμάτια και έγινε, πάλι, μια εξαιρετική στήλη, που μαρτυρά τα ταξίδια των Ελλήνων μέχρις εκεί.

Γενικώς, επιδείξαμε συμπεριφορά ανάλογη της Ιστορίας μας: υπήρξαμε άκρως «επεκτατικοί» ως προς τον χώρο που καταλάβαμε στην περιοχή και άκρως «επιθετικοί» ως προς τη δουλειά που κάναμε. Αποτέλεσμα; Οι Κουβεϊτιανοί, εντυπωσιασμένοι, μας πρότειναν τετραετές συμβόλαιο, ενώ συνήθως υπογράφουν μονοετή.
Η αποστολή θα επανέλθει τον ερχόμενο Δεκέμβριο για καινούργια ανασκαφή. Ανάμεσα στα ενδιαφέροντα φετινά ευρήματα είναι το περίφημο «σερβίτσιο της άμμου», με σκεύη του τραπεζιού, όστρεα, ανάμεσα στα οποία αρκετά μαργαριτοφόρα, αγγεία, κτιστός φούρνος μέσα στον οποίο έψηναν ψωμί σαν το σημερινό αραβικό, κ.α.

My name is Liapis. Ioannis Liapis

Ας ευθυμήσουμε και λίγο. Ο Μιχάλης Λιάπης, μόλις έμαθε ότι νέος αρχιεπίσκοπος είναι ο Ιερώνυμος Θηβών, αφηγήθηκε στους παριστάμενους το εξής περιστατικό:
Οταν ο θείος του ήταν πρωθυπουργός και ο ίδιος εργαζόταν στο γραφείο του, υπήρχε ένα ραντεβού με τον Ιερώνυμο. Ο Μ. Λιάπης θεώρησε σωστό να τον υποδεχθεί στην είσοδο του Μαξίμου. Του έτεινε το χέρι, λέγοντάς του:
-Χαίρετε, Λιάπης.
-Χαίρετε, Λιάπης, ανταπάντησε και ο Ιερώνυμος, κατά κόσμον Ιωάννης Λιάπης.

Δεν ξέρω αν χαμογελάσατε, αλλά η Αρχαιολογική Υπηρεσία κινδυνεύει να μη γελάσει καθόλου αν και ο νέος αρχιεπίσκοπος έχει σπουδάσει και αρχαιολογία και διετέλεσε και βοηθός του Αναστασίου Ορλάνδου. Και τούτο επειδή έμπειρα πρώην στελέχη της στον τομέα Βυζαντινών Αρχαιοτήτων εκφράζουν φόβους ότι ίσως ο Ιερώνυμος προσπαθήσει να πάρει τις αναστηλώσεις ναών και συντηρήσεις κειμηλίων από το κράτος και κάνει τη δική του (θεοκρατική) αρχαιολογία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Τουτέστιν τερατώδεις παρεμβάσεις σε μνημεία και φοβερές επεμβάσεις σε κειμήλια. Να μη ξεχνάμε το «γυάλισμα» της εικόνας Αξιον Εστί που έγινε επειδή το Αγιο Ορος έδρασε χωρίς τη βοήθεια της αρχαιολογικής υπηρεσίας και ανέθεσε το έργο σε μοναχό, ο οποίος τα έκανε θάλασσα.
Τι θα δουν άραγε τα ματάκια μας; Ο Κύριος να βάλει το χέρι Του ώστε να επικρατήσει Αγιο και όχι Αγριο Πνεύμα.

Αν είχε σκιστεί το καλσόν της Κέλυς Κελεκίδου

Αν η Τζούλια Αλεξανδράτου, η Καλομοίρα, ο Κώστας Μαρτάκης, ή δεν ξέρω ποιος άλλος έκαναν διαδήλωση μπροστά από τον Διογένη, το Ρεξ ή οποιαδήποτε άλλη πίστα,

Αν ο Αντώνης Ρέμος, ο Σάκης Ρουβάς, η Δέσποινα Βανδή ζητούσαν να δουν τον υπουργό Πολιτισμού και τα ΜΑΤ έβγαιναν μπροστά και δεν τους επέτρεπαν να προχωρήσουν,

Αν η Νατάσα Θεοδωρίδου, η Αντζυ Σαμίου και η Αντζελα Δημητρίου συναντούσαν, τελικά, τον Μιχάλη Λιάπη και αντάλλασσαν απόψεις περί του πολιτισμού,

Αν ανάμεσά τους είχαν και μερικούς βουλευτές από την ακροδεξιά, που συχνά- πυκνά βγαίνουν στα τηλεοπτικά παράθυρα εν είδει μαϊντανών,


Τότε, ναι, για τα τηλεοπτικά κανάλια ΑΥΤΟ θα ήταν είδηση. Από κοντά και οι εφημερίδες θα έβαζαν το θέμα πρωτοσέλιδο (ακόμα και αυτές που κάνουν τις σοβαρές, έστω και για να το χλευάσουν υποτίθεται...)

Τώρα που οι διαδηλωτές ήταν η Μάρω Δούκα, η Ρένη Πιττακή, η Ελένη Καραΐνδρου, η Μάνια Παπαδημητρίου, ο Αντώνης Αντύπας, η Αλκη Ζέη, ο Χριστόφορος Λιοντάκης, η Εύα Κοταμανίδου και άλλοι αναλόγου διαμετρήματος,

Τώρα που περίπου 500 διανοούμενοι και καλλιτέχνες από τους γνωστότερους, καλύτερους και εγκυρότερους που διαθέτει αυτός ο τόπος και μαζί τους μερικοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ όπως ο Περικλής Κοροβέσης, η Αννα Φιλίνη και ο Τάσος Κουράκης (γνωστοί και οι τρεις για τους αγώνες τους ο καθένας στον τομέα του) συγκεντρώθηκαν (χθες) έξω από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, πήγαν μέχρι το παρακείμενο υπουργείο Πολιτισμού, συνάντησαν τα ΜΑΤ, απαίτησαν να φύγουν και στη συνέχεια είδαν (δι’ αντιπροσωπείας) τον υπουργό Πολιτισμού, ο οποίος μάλιστα τους ευχαρίστησε για την επίσκεψη και άκουσε πρόθυμα τις προτάσεις τους,

Αυτό ΔΕΝ ήταν είδηση. Τα κανάλια δεν το είδαν (αν και ήταν παρόντα στην συγκέντρωση) και οι εφημερίδες το έπνιξαν στην πλειονότητά τους σε μονόστηλα.

Κι εμείς, συνεχίζουμε να παρακολουθούμε αυτούς τους τηλεοπτικούς σταθμούς και να διαβάζουμε αυτές τις εφημερίδες, που μας χειραγωγούν και επιμένουν να τυφλώνονται όταν κάτι είναι έξω από τις προδιαγραφές τους, και να διαμορφώνουν, έτσι, το γούστο μας.

Ε, δεν είμαστε άξιοι της μοίρας μας;