Ο πιο αδύναμος κρίκος

Δεν είμαι εισαγγελέας και δεν θέλω να γίνω. Δεν ήμουν ούτε αυτόπτης μάρτυρας. Επομένως δεν ξέρω τι έγινε στο σχολείο της Χαλκίδας και αν η 16χρονη που καταγγέλλει ότι τη βίασαν τέσσερις συμμαθητές της στις τουαλέτες εν ώρα καταλήψεων λέει αλήθεια ή όχι.
Ως γυναίκα οργίζομαι όταν τέτοιες ειδήσεις βλέπουν το φως της δημοσιότητας χωρίς να αντιμετωπίζονται με την λεπτότητα που τους πρέπει. Ακόμη και αν δεν είναι έτσι, υπάρχουν πέντε μικρά παιδιά, πέντε ανήλικα, για τα οποία οι προβολείς των καναλιών και τα άτσαλα, βρώμικα χέρια των τηλεαστέρων μόνο κακό κάνουν. Ομως για να κρατήσεις τα κανάλια μακριά πρέπει να έχεις κι εσύ ένα επίπεδο, μια κοινωνική επιφάνεια, μια ισχύ. Ή , έστω, να μην είσαι απελπισμένος.
Ερχομαι, όμως, στο προκείμενο. «Το έκαναν», λέει η οικογένεια του κοριτσιού, «δεν το έκαναν» λένε οι οικογένειες των αγοριών. Τι έκαναν και τι όχι θα το βρει το δικαστήριο (ήδη, πάντως, με ομοφωνία ανακριτή και εισαγγελέα τα αγόρια αφέθηκαν μεν ελεύθερα, με περιοριστικούς όρους όμως). Αν το έκαναν, είναι τρομερό γιατί κατέστρεψαν μια ψυχή, την ψυχή του κοριτσιού, για πάντα. Αν δεν το έκαναν, είναι φοβερό γιατί οι άδικες κατηγορίες θα τους βαραίνουν μια ζωή, ακόμη και αν αθωωθούν.
Η οικογένεια του κοριτσιού, όμως, οικογένεια μεταναστών από τη Βουλγαρία, δέχεται ήδη απειλές από τη μικρή κοινωνία της Αμαρύνθου, στην οποία κατοικεί. Της υποδεικνύουν να μετακομίσει, να εξαφανιστεί, να αλλάξει τόπο. Και η αστυνομία (οι Φύλακες της Πόλης κατά Βύρωνα Πολύδωρα) λέει ότι δεν μπορεί να την προστατεύσει, σαν να μην ήταν αυτή, ακριβώς, η δουλειά της να προστατεύει την ασφάλεια των κατοίκων της χώρας από απειλές και αυτοδικίες.
Εδώ, λοιπόν, οργίζεται και εξεγείρεται ο Συνήγορος του Διαβόλου: αν αποδειχτεί ότι οι τέσσερις το έκαναν, ή έστω ένας από αυτούς, κανείς δεν θα ζητήσει από τις οικογένειές τους (οικογένειες Ελλήνων υποθέτω) να εγκαταλείψουν το χωριό. Χωρίς να έχει αποδειχτεί ότι η μικρή δεν λέει την αλήθεια, οι Ελληναράδες ζητούν από την οικογένειά της να φύγει. Διότι, οι καταγγέλλοντες είναι αλλοδαποί και μετανάστες. Ο πιο αδύναμος κρίκος στην ευαισθησία μας.

Το φιλοσόφησε πολύ!

Είπε και ελάλησεν ο Γιώργος Βουλγαράκης: ένας είναι ο υπουργός! Τι ένας; Ενας! Και για να μην σπαζοκεφαλιάζουμε, ας δούμε τι σκέφτηκε και ξεστόμισε:
«Συνήθως στο Υπουργείο τυπώνονται διάφορα βιβλία, διάφορες εκδόσεις πολυτελείς, οι οποίες, στη συνέχεια, είτε πωλούνται από τα εκθετήρια είτε δωρίζονται. Διαπίστωσα λοιπόν, όταν θέλησα να στείλω κάποια βιβλία σε έναν φορέα, ότι στους προλόγους των βιβλίων υπάρχουν εισαγωγές από τους Υπουργούς, από τον Πάγκαλο, τον Βενιζέλο, τον Τατούλη κτλ., γεγονός το οποίο δεν επιτρέπει στον έναν Υπουργό να στέλνει πρόλογο του προηγούμενου Υπουργού.
Αποφάσισα λοιπόν στο εξής να μην υπάρχει το όνομα κανενός Υπουργού από κάτω, να υπάρχει μόνο "ο Υπουργός Πολιτισμού", και έτσι τα βιβλία να μπορούν να κυκλοφορούν ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι Υπουργός κάθε φορά.»
Γιατί ο υπουργός δεν μπορεί να στείλει έκδοση που έκανε ο προκάτοχός του αλλά μέχρι τώρα τη «χάλκευε» ξανατυπώνοντας το βιβλίο με δικό του πρόλογο και ας αποτελούσε, αυτό, πρωτοτοβουλία κάποιου άλλου, δεν ξέρω. Γιατί πρέπει να μην υπάρχει όνομα υπουργού αλλά να λέει, ισοπεδωτικά, «ο υπουργός πολιτισμού» επίσης δεν το ξέρω. Ομοίως αγνοοώ γιατί είναι τόσο μεγάλη τιμή για μια έκδοση να την προλογίζει κάποιος υπουργός.
Αλλά, τέτοια φούσκα, να μην υπογράφει ο εκάστοτε υπουργός με το όνομά του για να μη φέρει σε δύσκολη θέση τον επόμενο, τέτοια αντιδημοκρατική στενομυαλιά, δεν την περίμενα, βρε παιδάκι μου. Προφανώς, ηπατήθην και δεν έχουμε δει τίποτα ακόμα!

Στην επέτειο των Ελλήνων για την ελευθερία!

«Μες στις Ινδίες μεσα στην πόλη της Καλκούτας,
φράξαν το δρόμο σ' έναν άνθρωπο.
Αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο κει που εβάδιζε.
Να το λοιπόν γιατί δεν καταδέχουμαι
να υψώσω το κεφάλι στ'αστροφώτιστα διαστήματα.
Θα πείτε, τ' άστρα είναι μακρυα κι η γη μας τόση δα μικρή.
Ε, το λοιπόν, ο,τι και να είναι τ' άστρα,
εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.
Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει.
Είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσσοδένουνε»


Μπορεί να μη τον αλυσσοδέσανε, αλλά, αν αφήσουμε το θέμα χωρίς διαμαρτυρία, θα φτάσουμε και εκεί. Συνέλαβαν έναν μπλόγκερ γιατί στην ιστοσελίδα του, το blogme.gr, φιλοξένησε κείμενο που θεωρήθηκε συκοφαντικό. Θεωρήθηκε, επιμένω στη λέξη. Πρόκειται για μια προσπάθεια φίμωσης των μπλόγκερ και δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη. Περισσότερα στο κατατοπιστικότατο post της Ιφιμέδειας όπως και στο ποστ του Λαπούτα

Προετοιμασίες για την 28η Οκτωβρίου

Κάτσε λίγο να σε χτενίσω! Πώς θα πας έτσι στην παρέλαση;

Εμείς, Μαριέτα, πάμε στις πορείες

Μεγάλη ανατριχίλα κυκλοφορούσε πρωινιάτικα στις τηλεοράσεις, στην ιδέα και μόνο ότι μπορεί οι παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου να μη γίνουν και στη θέση τους οι μαθητές να κάνουν διαδηλώσεις. Αξημέρωτα ακόμη, κι επειδή οι εκλογές δεν προσφέρονταν για σπέκουλα, οι κάμερες στράφηκαν στα σχολεία και στις καταλήψεις και οι συζητήσεις στις κινητοποιήσεις που ετοιμάζουν οι μαθητές ανήμερα στην επέτειο, αν δεν υπάρξει λύση.
Βεβαίως- βεβαίως οι μαθητές δεν είχαν κληθεί να μιλήσουν. Τους «αντιπροσώπευαν» οι γονείς που έλεγαν κάτι απείρου κάλλους σοφιστείες, όπως: το παιδί μου είναι δώδεκα ετών. Τι ξέρει ένα δωδεκάχρονο και ψηφίζει για κατάληψη; (μα, αν το δωδεκάχρονο δεν μάθει, και μέσα από τα λάθη του ακόμη, να διοικεί τα του σχολείου του, πώς θα μάθει τα διοικεί αργότερα τα του οίκου του και της κοινωνίας του;) Επίσης: το ρώτησα για τα αιτήματα και δεν τα ήξερε (λες και είναι ηλίθιο το παιδί, ή έπρεπε να τα μάθει παπαγαλία, όπως- σίγουρα- τα μαθήματα).
Όλα τα λεφτά, όμως, ήταν κάτι κορώνες γονέων για την παρέλαση: δεν κοιτάζουν που σε καμιά ευρωπαϊκή χώρα (μην πω και σε καμιά χώρα του κόσμου) οι μαθητές δεν κάνουν παρελάσεις, θεωρούν πως και φέτος πρέπει να γίνουν όλα με τη γνωστή λαμπρότητα και μέμφονται όσους επιθυμούν κινητοποιήσεις.
Εν τέλει αυτό που κατάλαβα ήταν ότι αν δεν υπάρχει Οδυσσέας Τσενάι (καλή του ώρα εκεί που σπουδάζει το παιδί) θα υπάρχει πάντα κάποιος λόγος να γίνεται φασαρία για τις παρελάσεις.
Και για να γελάσει και λίγο το χειλάκι μας, αντιγράφω μερικά συνθήματα των παιδιών από το mathites.gr

ΚΩΣΤΑΚΗ , ΓΙΩΡΓΑΚΗ, ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΚΑΛΑ

ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΔΕ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ


ΣΧΟΛΕΙΟ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΚΑΙ ΣΠΙΤΙ

ΜΑΡΙΕΤΑ ΘΑ ΜΑΣ ΒΓΑΛΕΙΣ ΤΗ ΓΝΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΜΥΤΗ

Δε τσιμπάμε , δε μασάμε δε τα χάβουμε αυτά

Σας το λέμε οι εταιρίες δε θα μπούνε στα σχολειά

ΚΩΣΤΑΚΗ, ΓΙΩΡΓΑΚΗ, ΜΑΡΙΕΤΤΑ

ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ, ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΚΑΤΣΕ ΜΕΤΡΑ

ΜΕ ΑΠΟΒΟΛΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΔΕ ΦΤΙΑΧΝΕΤΑΙ ΜΑΡΙΕΤΑ Η ΠΑΙΔΕΙΑ

ΒΑΛΤΕ ΕΚΔΡΟΜΕΣ , ΒΑΛΤΕ ΚΑΙ ΑΠΟΥΣΙΕΣ

ΕΜΕΙΣ ΜΑΡΙΕΤΑ ΠΑΜΕ ΣΤΙΣ ΠΟΡΕΙΕΣ

Με αυτά τα μέτρα για την παιδεία

θα πάνε φροντιστήριο τα νηπιαγωγεία.

Λαός και Κολωνάκι

Οι υπάλληλοι στα αλώνια και η πολιτική ηγεσία στα σαλόνια. Ακόμα και ο Καρακωστάκης αλλιώς το είχε εξαγγείλει όταν ανέβηκε στην κυβέρνηση και έκανε για δυο φεγγάρια τον υπουργό Πολιτισμού: όλοι μαζί θα μετακόμιζαν από τη Μπουμπουλίνας στου Ρέντη. Ομως, έρχεται τώρα ο διάδοχός του και λέει: κορόιδο είμαι να κάνω βόλτες στις μπας- κλας συνοικίες; Λοιπόν! Εγώ θα μείνω στο «Ακροπόλ» (απέναντι από το Πολυτεχνείο) κι εσείς πληβείοι να πάτε στου Ρέντη, στις πρώην καπναποθήκες Κεράνη.
Οπου «Ρέντη», βάλτε προβλήματα πολλά. Πρώτα απ' όλα δεν υπάρχει ούτε μία συγκοινωνία που να περνά έξω από το ρημάδι- ούτε καν ο μελλοντικός σταθμός του μετρό. Και καλά, τους υπαλλήλους τους μπορεί να θέλουν να τους τιμωρήσουν, τον πολίτη όμως που θα πάει να εξυπηρετηθεί; Δεύτερον, το κτήριο είναι ακατάλληλο γιατί όπως έχει γίνει η διαμόρφωση με τις ψευδοροφές έχει ύψος 2,37 και οι κανονισμοί σε όλη την Ευρώπη λένε 2,70 και πάνω αν το θέλουμε για γραφεία. Ψιλά γράμματα! Δεν μας παρατάνε οι κουτόφραγκοι; Τρίτον, δεν έχει εξαερισμό και φωτισμό σε όλα τα γραφεία, αλλά κι αυτά ψιλά γράμματα είναι.
Θα τους μαζέψω όλους εκεί και θα κερδίσω από τα λεφτάκια που δίνω κάθε μήνα έλεγε ο αλήστου μνήμης υφιπουργίσκος προκάτοχος του κ. υπουργού. Γιατί τώρα οι υπηρεσίες είναι σκορπισμένες σε όλη την πόλη και καταβάλλονται ενοίκια. Και μετά, οι υπηρεσίες θα εξακολουθήσουν να είναι σκορπισμένες σε όλη την πόλη, διότι, επί παραδείγματι, οι αρχαιολογικές αποθήκες και τα παντός είδους συναφή εργαστήρια δεν είναι δυνατόν να μετακινηθούν, καθότι δεν χωρούν στου Ρέντη. Αρα; Κουκουνάρα!
Ερχεται και η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι. Θα πάμε στου Ρέντη; ρωτούν οι εργαζόμενοι και απάντηση δεν παίρνουν. Μόνο που όταν θα την πάρουν δεν θα είναι «ναι, θα πάμε» αλλά «ναι, θα πάτε». Η πολιτική ηγεσία, τα συμβούλια, τα διαβούλια και οι συν αυτοίς θα μείνουν στο Ακροπόλ. Μονάχα οι υπάλληλοι θα πάνε στου Ρέντη. Οσοι θα έχουν μείνει, δηλαδή, μέχρι τότε. Διότι εσχάτως με υπουργική απόφαση, οι δραστηριότητες της Διεύθυνσης Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, της μεγαλύτερης δηλαδή διεύθυνσης του ΥΠΠΟ εντάσσονται... σε ένα Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου, στο Ταμείο Διαχείρισης Πιστώσεων για την Εκτέλεση Αρχαιολογικού Εργου. Οσοι, λοιπόν, δεν «ιδιωτικοποιηθούν» θα μεταφερθούν. Σαν έπιπλα. Κινητοποιήσεις μου μυρίζουν!

Η ανεξαρτησία δεν ταιριάζει στο υπουργείο Πολιτισμού

Αφήστε χίλια λουλούδια να ανθίσουν, έλεγε ο Μάο (ανεξαρτήτως από το πόσο το εννοούσε). Μην αφήνετε κανένα λουλούδι ούτε καν να βλαστήσει, λέει σήμερα το υπουργείο Πολιτισμού. Ελεγχος, σε όλα. Φραγμοί, σε όλα. Φραγές, σε όλα. Επαναδιατύπωση σκέψεων, προτάσεων, πρόληψη σε επίπεδο έκφρασης ιδεών- δηλαδή πριν εκφραστούν οι ιδέες, καν.
Υπερβολή; Μακάρι. Τι να πει κανείς όμως όταν μαθαίνει πως υπάρχει πρόσφατη εγκύκλιος σύμφωνα με την οποία κάθε, μα κάθε Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου που εποπτεύεται από το ΥΠΠΟ θα πρέπει τρεις μέρες πριν από κάθε, μα κάθε συνεδρίασή του να στέλνει στο γραφείο υπουργού την ημερήσια διάταξη;
Επειδή, προφανώς, ο υπουργός μάλλον αδιαφορεί για το αν θα συζητηθούν οι περούκες και τα κοστούμια της τάδε ή της δείνα παράστασης του Εθνικού Θεάτρου ή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και για το αν θα αγοραστούν ή όχι καινούργιες παρτιτούρες από τις ορχήστρες (και τόσο το χειρότερο δηλαδή αν θέλει να έχει έλεγχο και σ’ αυτά) το «ζουμί» βρίσκεται αλλού: ότι δηλαδή ούτε να φταρνιστεί δεν θα μπορεί ένας φορέας χωρίς να παρεμβαίνει η πολιτική ηγεσία.Διότι, τι νομίζετε πως σημαίνει όλο αυτό; Πως ή θα τους λένε δεν μου αρέσει αυτό το θέμα αλλάξτε το, ή ότι το άλλο θα το χειριστείτε έτσι. Κάτι που βεβαίως καμία σχέση δεν έχει με Δημοκρατία- όμως, αυτό δεν φαίνεται να τους απασχολεί. Για να δούμε, θα διαμαρτυρηθεί κανένας ή θα συνεχίσουν άπαντες να καθεύδουν τον ύπνο του (πάντως) αδίκου;

Οι ιστορίες του διαβολοδικηγόρου (9)

Απρίλιος του 1937. Η γερμανική αεροπορία βομβαρδίζει τη βασκική πόλη Γκερνίκα (γνωστή σε μας ως Γκουέρνικα), ώστε να χτυπήσει τους Δημοκρατικούς, προπύργιο των οποίων αποτελεί, προς όφελος των φασιστών. Δεκαπέντε μέρες μετά, ο Πικάσο, στο Παρίσι, ζωγραφίζει τον γνωστό πίνακα, τον εμπνευσμένο από αυτή τη σφαγή.

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής που ακολουθεί ελάχιστα χρόνια μετά, Γερμανοί μπαίνουν στο ατελιέ του για να κάνουν έρευνα. Βλέπουν τον πίνακα, και τον ρωτούν:

«Εσείς το κάνατε αυτό;»

-Οχι, εσείς, απαντά ο ζωγράφος.

Αφιερωμένο εξαιρετικά

Επειδή πολύς λόγος γίνεται για το «δημοκρατικό» (και επιμένω στα εισαγωγικά) δικαίωμα των παιδεραστών να έχουν ελεύθερη πολιτική φωνή, αντιγράφω το άρθρο του «Εθνους» με τα αποτελέσματα έρευνας που έκανε ο ΟΗΕ για την κακοποίηση των ανηλίκων. Θα επιμείνω στη θέση μου ότι παιδεραστία και παιδοφιλία σημαίνει κακοποίηση, σωματική, ψυχολογική ή σεξουαλική και όχι κάτι ρομαντικό όπως στη Λολίτα του Ναμπόκοφ. Οι ρομαντισμοί είναι για τα μυθιστορήματα και οι αλήθειες για τη ζωή.
Βεβαίως, η έρευνα δεν μιλά μόνο για τους παιδόφιλους, αλλά εκείνοι που κακοποιούν σεξουαλικά τα παιδιά, ανήκουν ΟΛΟΙ σε αυτή την κατηγορία. Τα στοιχεία είναι, πιστεύω, ανατριχιαστικά και μιλούν για 150 εκατομμύρια κορίτσια που πέφτουν κάθε χρόνο θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης. Μιλούν επίσης, για 79 εκατομμύρια αγόρια (κάτι που αναφέρεται στο σχετικό άρθρο των «Νέων») Ιδού το άρθρο της Ερης Πανσέληνα:

«Aνησυχητικά στοιχεία αποκάλυψε η νέα έρευνα-σοκ του OHE για την κακοποίηση ανηλίκων. H σωματική, σεξουαλική και ψυχολογική βία που ασκείται σε 220 εκατομμύρια παιδιά στο σπίτι και στο σχολείο αφήνει ανεξίτηλα σημάδια στην ψυχοσύνθεσή τους, προκαλεί στρες και οδηγεί τα παιδιά σε καταθλιπτικές τάσεις και κατάχρηση ουσιών. H νομιμοποίηση και η απόκρυψη της βίας είναι δύο εγκληματικές ενέργειες που αυξάνουν την επικινδυνότητα του φαινομένου.
H έκθεση του καθηγητή Πάολο Σέρτζιο Πινέιρο βασίστηκε σε τετραετή έρευνα που διεξήχθη με πρωτοβουλία του γενικού γραμματέα του OHE Kόφι Aνάν και με τη στενή συνεργασία 135 κυβερνήσεων σε ολόκληρη την υφήλιο. Tο θέμα της βίας σε ανηλίκους παραπέμπει συχνά σε μεμονωμένες ομάδες και ίσως σε τριτοκοσμικές χώρες, όμως τα συγκλονιστικά στοιχεία αποδεικνύουν ότι η βία είναι πανταχού παρούσα, πλήττει κάθε χώρα, κοινωνία και κοινωνική ομάδα. H έρευνα καλύπτει όλο το φάσμα της βίας, από πορνεία μέχρι τραμπουκισμούς στα σχολεία και όλες τις σφαίρες της παιδικής ζωής, στο σπίτι, στο σχολείο και στα ιδρύματα.
Eκατόν πενήντα εκατομμύρια κορίτσια πέφτουν κάθε χρόνο θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης, ενώ τα αγόρια ηλικίας 15-17 ετών αποτελούν τα πιθανότερα θύματα δολοφονίας.
Tο μεγαλύτερο εμπόδιο στην καταπολέμηση της παιδικής βίας είναι η απόκρυψη των εγκληματικών πράξεων. Aν και το 80-93% των παιδιών στον κόσμο υποφέρουν από σωματική κακομεταχείριση μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, το κοινωνικό στίγμα και η έλλειψη επαρκούς νομικής προστασίας τα αποτρέπουν από το να μιλήσουν ανοιχτά.»

Οι ιστορίες του διαβολοδικηγόρου (8)

Ο κύριος Τ. έφευγε για τη Θεσσαλονίκη, προκειμένου να ψηφίσει. «Να πάτε, λοιπόν, στην αγαπημένη πόλη σας» του είπα.
-Τι να κάνω, μου απάντησε, να μείνω εδώ; Οπου ο ήλιος ανατέλλει από τον Τρελλό (η άλλη ονομασία του Υμηττού) και δύει στο Δαφνί;

Οι ιστορίες του διαβολοδικηγόρου (7)

ο κ. Τ. είναι από τη Θεσσαλονίκη. Οταν γίνονταν οι συζητήσεις περί Μακεδονίας (Σκοπίων δηλαδή) και μάθαμε ότι ανάμεσα στα όσα είναι έτοιμη να αποδεχτεί η Ελλάδα ήταν να μη χρησιμοποιούμε τον όρο Μακεδονία τον ρώτησα:
-Και τώρα, πού θα λέτε ότι είναι η πατρίδα σας;
«Νοτίως της Μακεδονίας» μου αποκρίθηκε.

Χολιγουντάκι στην Ακρόπολη

Μέχρι τώρα την Ακρόπολη των Αθηνών την είχαν σε καραντίνα και σχεδόν ούτε σε ντοκιμαντέρ την έδιναν. Κάτι που ασφαλώς αποτελεί υπερβολή, καθώς τα μνημεία πρέπει να είναι «φιλικά προς τον χρήστη», να πρωταγωνιστούν, δηλαδή στην καθημερινότητά του. Από την άλλη, αν ακολουθούν κατά πόδας την καθημερινότητα αυτή, ευτελίζονται. Αν δηλαδή τα δώσεις για διαφήμιση, ακόμα και για την καλύτερη, την ιερότερη, τη σημαντικότερη, υπάρχει τεράστιος κίνδυνος να τα δίνεις μετά για πατατάκια, κρασιά, παγωτά, ακόμα και... για σερβιέτες με φτερά, ανάλογα με την εκλογική ή άλλη πελατεία της εξουσίας.
Το πρόβλημα είναι, ακριβώς εκεί. Οταν ανοίγει ένας δρόμος σπανίως κλείνει. Αρα, το υπουργείο Πολιτισμού και οι (θα το παραδεχτώ, υπερβολικοί ενίοτε) αρχαιολόγοι, ορθώς φοβούνται και προτάσσουν τα στήθη τους. Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια, άλλωστε, από τότε που συνθέτης γνωστός διεθνώς ζήτησε και πήρε μνημείο το οποίο μέχρι τότε δεν δινόταν, το οποίο χρησιμοποίησε ως ντεκόρ για τα μουσικά του μυθεύματα και πήρε ο -δήθεν- αφιλοκερδής και ένα δισ δρχαμούλες για τα φώτα, τα ηχητικά (που τα είχε σπίτι του) και τις αμοιβές των υπολοίπων πλην, λέει, του ιδίου. Από τότε πολλοί έχουν βάλει στο μάτι το συγκεκριμένο μνημείο και το ζητούν διαρκώς, ενώ ο χαρακτήρας του δεν το επιτρέπει να μετατρέπεται σε ωδείο ή και καφωδείο!
Να μη τη δίνεις λοιπόν την Ακρόπολη για διαφήμιση, να μη τη δίνεις για επιδείξεις μόδας, να μη τη δίνεις για πόζες κοριτσιών από καλλιστεία, να μη τη δινείς για τηλεοπτικές εκπομπές. Η Νέα Δημοκρατία έσπασε αυτό το σκεπτικό. Την έδωσε για τη διαφήμιση μεγάλης εταιρείας φωτιστικών, τη δίνει τώρα και για ταινία. Η Νία Βαρντάλος (γάμος α λα ελληνικά) ετοιμάζεται να της κάνει το κινηματογραφικό της ντεμπούτο, με μια κωμωδία εκτός Χόλυγουντ μάλιστα. Το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο το επέτρεψε, αν και, όπως είπαμε, ο Ιερός Βράχος δεν έχει παίξει ποτέ σε καμία ταινία φιξιόν (με υπόθεση) και ο υπουργός Πολιτισμού δεν το έχει αναπέμψει.
Η λογική συνέχεια είναι η Ελλάδα να διαφημιστεί όπως- όπως από μια παραγωγούλα για τα μέτρα του Χόλιγουντ και ποτέ κανείς καλύτερος να μη μας την ξαναζητήσει. Αν δηλαδή είχαμε μια ελπίπδα να την δώσουμε κάποτε σε καλύτερα χέρια, π.χ. του Κόππολα, την χάσαμε, αφού «κάψαμε» μόνοι μας τα μνημεία μας. Αλλά, ποιος έχει μυαλό να σκεφτεί πως αν θέλεις να σε σέβονται πρέπει πρώτα απ' όλα εσύ να σέβεσαι τον εαυτό σου και να το δείχνεις με τις επιλογές σου και να μη προσφέρεις το «χέρι» σου στον πρώτο που θα το ζητήσει, αν δεν είναι από τους καλύτερους. Τι φοβήθηκαν αλήθεια; Οτι θα τους μείνει η Ακρόπολη στο ράφι; Ε, και; Τόσο κακό θα ήταν;

Φιλέψτε τα μονάχα την υπογραφή σας!

«Εγώ είμαι που χτυπώ την πόρτα σας ακούστε με,
αλλού ή εδώ χτυπάω όλες τις πόρτες»

έλεγε με το στόμα του Ναζίμ Χικμέτ το σκοτωμένο από την ατομική έκρηξη Κοριτσάκι της Χιροσίμας. Δεν ζητούσε χάδια, δώρα, καραμέλες καθώς «το παιδί που σαν εφημερίδα κάηκε/ δεν μπορεί πια τις καραμέλες σας να φάει» (μετάφραση Γιάννη Ρίτσου). Και κατέληγε:

«Εγώ, εγώ είμαι που χτυπώ την πόρτα σας,
φιλέψτε μονάχα την υπογραφή σας
έτσι που τα παιδάκια πια να μη σκοτώνονται
και να μπορούν να τρώνε καραμέλες».

Σήμερα άλλοι καιροί, άλλα «καθήκοντα». Φιλέψτε με την υπογραφή σας τα νεκρά και κακοποιημένα από τους παιδόφιλους παιδάκια.
Εδώ: http://www.lightamillioncandles.com/
Και εδώ: http://www.hamogelo.gr/default.asp?pid=50&newid=11

Μη κλείνετε τα μάτια,
«η φρίκη δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή
γιατ’ είναι αμίλητη και προχωράει»
(Γιώργος Σεφέρης).

Οι ιστορίες του διαβολοδικηγόρου (6)

Κάποτε ήταν ένας χριστιανός με οικοπεδάκι στο Πόρτο Γερμενό, όπου κατά την αρχαιότητα ήταν τα Αιγόσθενα. Η έφορος πήγε στην αυτοψία που είχε οριστεί για να δουν το ακίνητό του, στο οποίο είχαν βρεθεί αρχαία και δεν τον άφηναν να χτίσει.
-Δεν μπορείτε να χτίσετε, κύριε, του είπε η κυρία Ο. Εξάλλου, το λέει και ο Παυσανίας. Από εδώ περνούσε κατά την αρχαιότητα το τείχος.
Και ο ιδιοκτήτης, εντελώς μουρτζούφλης, απάντησε: «Να μου τον φέρεις εδώ, κυρά μου αυτόν τον Παυσανία να μου το πει, που λέει ότι ξέρει καλύτερα το οικόπεδό μου απ΄ ό,τι το ξέρω εγώ!»

Μη, Θεέ μου, χειρότερα!

Εξωση στα συνεργεία του υπουργείου Πολιτισμού που κάνουν αναστηλώσεις και συντηρήσεις, ετοιμάζεται να κάνει η Ιερά Κοινότητα του Αγίου Ορους. Ο λόγος; Δεν δέχεται τον αρχαιολογικό νόμο 3028 (του 2002 παρακαλώ!) σύμφωνα με τον οποίο όποιο αρχαίο έχει κατασκευαστεί πριν από το 1830 ανήκει στην κυριότητα του κράτους. Η Ιερά Κοινότητα ζήτησε να αλλάξει ο νόμος αυτός, το ΥΠΠΟ ευτυχώς δεν το έκανε, και ο πόλεμος, που σοβεί εδώ και καιρό με αφορμή εκθέσεις κειμηλίων του Αθω, θα ξεσπάσει κάποια στιγμή, προς μεγάλη ζημία των αρχαίων. Και επειδή καμία ελληνική κυβέρνηση (και ιδιαίτερα αυτή) δεν φημίζεται για την σθεναρή αντίστασή της στους παπάδες, ο φόβος να συμβεί κάτι ανεπανόρθωτο, να αναγνωριστεί δηλαδή το αυτοδιοίκητο του Αγίου Ορους και στα λατρευτικά αντικείμενα με συνέπεια την ασυδοσία ως προς την αντιμετώπισή τους, είναι τεράστιος.
Οι Αγιορείτες έκαναν μια έκθεση στη Θεσσαλονίκη, για την οποία έπρεπε το θέμα να συζητηθεί από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, αφού πρόκειται για μετακίνηση κειμηλίων. Αντέδρασαν, απείλησαν με ματαίωση, έκαναν ό,τι μπορούσαν και, τελικά, συμβόλαιο με το κράτος δεν υπέγραψαν. Το ίδιο περίπου έγινε και για την έκθεση στη Φινλανδία. Μόνο που εκεί, προχώρησαν περισσότερο: όπως λένε οι επίσημες πληροφορίες του υπουργείου, οι μοναχοί εξέδωσαν φυλλάδιο στο οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ παρουσιάζουν τον Αθω ως… δημοκρατία του Αγίου Ορους!
Ενώ η έκθεση δεν έχει ακόμη τελειώσει, πιέζουν το κράτος, λέγοντας ότι θα εφαρμόσουν την απόφαση που πήραν και θα βγάλουν έξω δια παντός όλους όσοι ασχολούνται με τα κειμήλια. Η αναγνώριση κυριότητάς τους, όμως, εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους, αφού οι μοναχοί θεωρούν τα πάντα λατρευτικά αντικείμενα και όσα δεν τους χρειάζονται πλέον γι’ αυτό τον σκοπό μπορεί να χρησιμοποιηθούν για ράφια, για τραπεζάκια ή να καούν, ανεξάρτητα με την καλλιτεχνική τους αξία που μπορεί να είναι μοναδική.
Το σημαντικό είναι πως οι ίδιοι, που δεν θέλουν τους κρατικούς υπαλλήλους να συντηρούν (άρα προφυλάσσουν) τα κειμήλιά τους, παίρνουν από το κράτος τεράστια ποσά (μόνο στο Γ’ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης, 60 εκατομμύρια ευρώ).
Τι θα γίνει; Θα πρυτανεύσει η σύνεση ή θα ανάψει φωτιά μεταξύ και αυτών των εκκλησιών και του κράτους; Ο Θεός να βάλει το χέρι του.

Υ.Γ. Οι παπάδες δεν υποχωρούν ποτέ. Παράδειγμα η Εκκλησία της Ελλάδος. Αφού σιγούρεψαν κατά τη συνάντηση με τον Καραμανλή το συνοδικό μέγαρο και τον καινούργιο καθεδρικό ναό, σήμερα η Ιερά Σύνοδος στέλνει επιστολή και διαμαρτύρεται για το κόψιμο της εξομολόγησης από τα σχολεία. Ελεος άγ(ρ)ιοι πατέρες!

Δεν υπάρχουν ελγίνεια μάρμαρα (4)

Αν οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου είχε τα ευρήματα του Μουσείου Ακροπόλεως, θα έκανε ό,τι μπορούσε για να τα παρουσιάσει όπως τους αξίζει. Μονάχα η Ελλάδα επαναπαύθηκε στη δόξα και στην ομορφιά τους και παραλίγο να χάσει το τραίνο του εκσυγχρονισμού. Περίπου ενάμιση αιώνα από τον εντοπισμό τους στο Ιερό Βράχο, τα αρχαία είναι στριμωγμένα σε ένα κτήριο- μουσείο του 1865 όπου δεν μπορούν όχι να αναδειχθούν αλλά ούτε να «αναπνεύσουν». Ο κίνδυνος ατυχήματος είναι τεράστιος, αφού στο μικρό μουσείο, (έργο Κάλκου, βεβαίως και διατηρητέο πλέον) που βρίσκεται πίσω από τον Παρθενώνα στριμώχνονται από μερικές δεκάδες μέχρι πολλές χιλιάδες επισκέπτες καθημερινά, οι οποίοι, με τις σημερινές συνθήκες, «βλάπτουν» τα αρχαία.

Η ανάγκη για ένα νέο μουσείο της Ακρόπολης είχε επισημανθεί εδώ και δεκαετίες αλλά μόλις στη δεκαετία του ’70 οπότε και άλλαξαν-ευτυχώς- οι αντιλήψεις μας περί μουσείων, υπήρξαν οι πρώτες πρωτοβουλίες. Το υπουργείο Πολιτισμού έκανε δύο πανελλήνιους αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς, το 1976 και 79 αντίστοιχα, που απέβησαν άκαρποι. Ως χώρος είχε ορισθεί το οικόπεδο Μακρυγιάννη.

Το 1989 η ΜελίναΜερκούρη προκήρυξε διεθνή αρχιτεκτονικό διαγωνισμό με δυνατότητα επιλογής από τον μελετητή μιας από τις τρεις θέσεις: οικόπεδο Μακρυγιάννη, Διόνυσος ή Κοίλη. Ο διαγωνισμός διεξήχθη υπό την αιγίδα της Διεθνούς Ενωσης Αρχιτεκτόνων και συμμετείχαν σε αυτόν 438 γραφεία από 41 χώρες του κόσμου. Πρόεδρος της κριτικής επιτροπής ήταν ο καθηγητής Γεώργιος Κανδύλης και το πρώτο βραβείο απονεμήθηκε στους Μανφρέντι Νικολέτι και Λούτσιο Πασαρέλι από την Ιταλία. Το δεύτερο βραβείο πήραν οι Ελληνες Τάσος και Δημήτρης Μπίρης, Πάνος Κόκκορης και Ελένη Αμερικάνου. Το τρίτο βραβείο δόθηκε στον Ρέιμουντ Αμπραχαμ.
Μια προσφυγή του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων κατά του διαγωνισμού στο Συμβούλιο της Επικρατείας ανέτρεψε τα πάντα, αφού οδήγησε σε ακύρωσή του. Τον Ιανουάριο του 19945 λύθηκε η σύμβαση με τους Ιταλούς. Η πολιτεία προσπάθησε να ξεπεράσει τον σκόπελο ιδρύοντας τον Οργανισμό για την Ανέγερση του Νέου Μουσείου Ακροπόλεως και αναθέτοντάς του το έργο, σε συνεργασία με το Ιδρυμα «Μελίνα Μερκούρη».

Κι ύστερα ήρθαν οι ανασκαφές. Οι έφοροι αρχαιοτήτων Ακροπόλεως έλεγαν μέχρι τότε ότι το οικόπεδο Μακρυγιάννη είναι ελεύθερο αρχαιοτήτων. Τα έργα του μετρό απέδειξαν το τραγικό λάθος τους- για το οποίο δεν θεώρησαν αναγκαίο να κάνουν έστω μια αυτοκριτική, να ζητήσουν μια συγγνώμη. Η ανασκαφή στο οικόπεδο Μακρυγιάννη ξεκίνησε το 1997 και μέχρι το 1999 είχε φέρει στο φως μια συνοικία της μεσοβυζαντινής Αθήνας, με κατοίκηση, όμως, από τα γεωμετρικά χρόνια. Κατόπιν τούτου, το σχέδιο έπρεπε να αλλάξει. Οι Νικολέτι- Πασαρέλι έφυγαν και έγινε νέος αρχιεκτονικός διαγωνισμός με το σύστημα εκδήλωσης ενδιαφέροντος.

Ο Σαντιάγο Καλατράβα, ο Καρλ Γκέρτις (διευθυντής του Ινστιτούτου για την Κατασκευή Οικολογικών Κτηρίων που εξοικονομούν ενέργεια) και ο διευθυντής των Μουσείων Αρχαιοτήτων του Βερολίνου Βολφ- Ντίτερ Χαϊλμάγιερ ήταν ανάμεσα στα μέλη της επιτροπής αξιολόγησης του διαγωνισμού. Η επιτροπή έκρινε τις 14 προτάσεις που ξεχώρισαν από την πρώτη φάση του διαγωνισμού (καλοκαίρι 2001) και έδωσε το πρώτο βραβείο στον Μπερνάρ Τσουμί και τον Μιχάλη Φωτιάδη (Σεπτέμβριος του 2001).

Ταυτοχρόνως η επιτροπή που προεδρεύεται από τον κ. Δημήτρη Παντερμαλή, πρόεδρο του ΟΑΝΜΑ, συζήτησε το κτιριολογικό και εκθεσιακό πρόγραμμα του μουσείου. Το σχέδιο παρουσιάστηκε στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο τον Σεπτέμβριο του 2001 και σύμφωνα με αυτό, το μουσείο θα έχει εμβαδόν 21.000 τετραγωνικών μέτρων. Η σημαντικότερη αίθουσά του θα είναι η αίθουσα του Παρθενώνα, εμβαδού 3.200 τετραγωνικών μέτρων, με φυσικό φωτισμό. Εκεί θα τοποθετηθούν τα Παρθενώνεια Γλυπτά όταν επιστρέψουν από το Βρετανικό Μουσείο και τα γλυπτά από τον ναό που βρίσκονται στην Αθήνα.

Τότε ξεκίνησε μια φρενήρης αντιπαράθεση που έφερε περισσότερες από 100 προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας και στα διοικητικά δικαστήρια και μια μηνυτήρια αναφορά ενός βουλευτή: του Πέτρου Τατούλη, κατά όσων είχαν οποιαδήποτε ανάμειξη με το μουσείο (αρχαιολογική υπηρεσία, κεντρικό αρχαιολογικό συμβούλιο, φορείς). Αν αναλογιστεί κανείς πως μόνο σε παραστάσεις δικηγόρων πληρώθηκαν περισσότερα από 150 εκατομμύρια δρχ. εύλογα θα αναρωτηθεί πού βρίσκονταν τόσα χρήματα. Το μουσείο έχασε το τραίνο του 2004 (ένα «χαρτί» που θα αποτελούσε ισχυρό προπαγανδιστικό μέσο για το αίτημα της επιστροφής των Μαρμάρων ενόψει Ολυμπιάδας) και παραλίγο θα έχανε όλα τα τραίνα, καθώς μέχρι το 2004 οι μηνύσεις και οι προσφυγές συνεχίζονταν αθρόες.

Η κυβερνητική αλλαγή έφερε τον Πέτρο Τατούλη στη θέση του υφυπουργού Πολιτισμού με υφισταμένους όλους εκείνους που είχε μηνύσει. Δεν πήρε όμως πίσω καμιά από τις κατηγορίες που τους είχε απευθύνει μέχρις ότου, τον Νοέμβριο του 2005 πήγε στην ανακρίτρια που διερευνά την υπόθεση και παραδέχθηκε ότι είχε πλανηθεί. Τι να το κάνει κανείς όταν χάθηκαν τόσα και τόσα; Βεβαίως, μένει η ηθική δικαίωση των ανθρώπων που ασχολήθηκαν με το έργο. Και το έργο προχωρά. Αν η διχόνοια δεν είχε πρυτανεύσει και όλη αυτή η ένταση και η δυναμική είχαν χρησιμοποιηθεί θετικά, για να βοηθηθεί το μουσείο, πόσο θα είχε ωφεληθεί η χώρα μας!